Corona toch? Kunnen we? Welke regels gelden er? Tig sites met verschillende uitleggen. Geldt het vaccinatiebewijs nu wel of niet? En waar geldt dat dan?
We gaan gewoon zondag 13 juni 2021 en dan komt hier het verhaal waarnaartoe, want dat weten we nog niet echt. Wel een beetje natuurlijk: we gaan naar het noorden en eindigen waarschijnlijk in het zuiden. Dat zuiden kan Duitsland zijn of Oostenrijk of Zwitserland of…
Zondag 13 juni 2021. Het is warm, 25º met veel zon. Start 136206 km.
We hebben zaterdag het grootste deel al ingeladen in de camper en vertrekken rond half twaalf.
Eerste stop Belfeld, even dag zeggen tegen kinderen en kleinkinderen. In Venlo waren we gisteren al. Tegen half twee gaan we op weg en dan moeten we even vertellen waar ‘een flauw idee’ voor staat: dat is net iets meer dan géén flauw idee. We willen dus ‘das grüne Band’ gaan volgen. Dat is de oude oost/west duitse grens. Maar we weten eigenlijk nog niet of het in verband met de corona-perikelen wel allemaal kan en dus hebben we ook niets aan voorbereiding gedaan. We zien het wel.
Planning voor vandaag is in ieder geval ‘als we maar alvast Nijmegen voorbij zijn, is het goed’. En dan hebben ze speciaal voor ons de A73 afgesloten en moeten we via Wanssum verder naar het noorden. Bij de koffiestop zien we op Polarsteps dat Betty (oud-collega) en Bert (wonen in Tilburg) op camperplaats Bos en Heide in Nieuw-Bergen staan. Nou ja, waarom niet? Dus zitten we even later samen aan de koffie verhalen uit te wisselen van allerhande reizen. ’s Avonds zitten we nog lang buiten en zien niet de Tatort van de zondagavond. Dat kan ook gewoon.
foto 99-100
Maandag 14 juni 2021. Het blijft warm.
We pakken om 11 uur de fiets en gaan kijken bij Airport Niederrhein In Weeze. Daar is verder weinig activiteit, maar het is wel een prachtige fietstocht over de Berger Heide en terug langs het Leukermeer. De plek van vele herinneringen uit de tijd toen we hier in het voorjaarsseizoen stonden. We komen ook nog langs ‘de Schaapskooi’ waar we ooit nog eens bij een concert van Klassiek op Locatie waren.
Een lekkere lunch met brood, salade en kip piri-piri bij bezoekerscentrum de Sluis maakt de tocht compleet. De rest van de middag vullen we samen met Betty en Bert de verhalen van gisteren verder aan.
Op de CP verkopen ze heel lekkere aardbeien die ’s avonds van de boterhammen gebakjes maken.
foto 104-105-108-11
Dinsdag 15 juni 2021. Het is een paar graden minder en een héél klein beetje bewolkt.
Deze derde dag gaan we het proberen: kunnen we in Duitsland op een camperplaats terecht zonder al te veel problemen? In Kleve-stad kijken we bij de grootste in de buurt waar de mevrouw van de receptie zegt dat, als we ingeënt zijn en de papieren bij ons hebben is er geen probleem. Oké, dat weten we dan en we gaan nog een klein stukje verder naar Kleve-Keeken, de CP aan de Willisee. Prachtig om de hele middag naar het water met de waterlelies zitten te kijken, boekje lezen enz.
Ook hier geen probleem met corona. Er staat al een enkele Nederlandse camper.
Nu hebben we al 107 km gereden, maar nog steeds Nijmegen niet voorbij. Morgen is weer een dag.
foto 115-116-119-120
Woensdag 16 juni 2021. Heet, heet! >30º
Het is wel mooi bij de vijver die Willisee heet zodat we pas na de middag vertrekken naar Zwillbrock. Ook weer een plekje nét over de grens in Duitsland. Even op de fiets rondkijken maar het is gewoon veel te warm om iets te doen.
Donderdag 17 juni 2021. Vandaag heter: 34º.
De flamingo’s die hier vlakbij op een eiland moeten zitten zijn ook op vakantie. In plaats daarvan zitten er héél veel meeuwen. Dus dan maar koffie drinken en dan vertrekken. Dan komen ineens Betty en Bert weer aanrijden, dus even bijkletsen en dan vertrekken wij naar Bad Bentheim. We kijken even bij de CP bij de molen op de berg. Op zich een aardig plekje, maar ver van het stadje en dat willen we nog wel even zien. Even later staan we op de CP in de stad aan de voet van het kasteel. Fiets eruit en, poeh poeh, naar boven… en dan smaakt een ijsje wel erg goed.
Als het etenstijd is en we een frietje currywurst willen scoren is de conclusie: hebben we eindelijk fatsoenlijk 4G netwerk, is er in de hele stad geen frietkraam te vinden. 🙁
foto 124
Vrijdag 18 juni 2021. Het is ietsje minder heet, de dag begint met 25º
We rijden naar een CP in Laar, ziet er in de app wel leuk uit. Terplaatse is een bruiloft aan de gang met een medewerkster van een thuiszorg-organisatie getuige de rij Golfjes waaruit collega’s tevoorschijn komen. Wij pakken de fiets voor een korte verkenning van de omgeving. Op de CP is het sowieso te heet om te blijven zitten. Maar er is niets, maar dan ook niets in de omgeving dat de moeite waard is, behalve een mooie foto van ons plekje. De Vechte ligt hier wel mooi in het landschap.
foto 129
foto 130-131
‘s Middags besluiten we alsnog naar Meppen te gaan waar bij het zwembad een CP is met verzorging.
Zaterdag 19 juni 2021. Vandaag niet warmer dan 26º
Het centrum van Meppen is beloopbaar en naar blijkt best gezellig. Niet oud maar het ziet er toch leuk uit. Terrasjes en er is markt.
foto 5028-31-32-33
Na de middag de fiets op en een toertje gemaakt in de omgeving. Een langere fietstocht meerdere kilometers langs het schnurstracksgerade Ems-kanaal. Met wind op kop, maar gelukkig heel zwakjes.
foto 136
Zitten we ergens in een gehuchtje tegenover de kerk op een mooi terras koffie te drinken, komen er vanuit alle richtingen auto’s aanrijden. Ook fietsers en voetgangers melden zich. Iedereen heeft een dik boek onder de arm en verdwijnt in de kerk. En ja hoor, klokslag half vijf begint de gemeente te zingen. Vreemd om op te merken dat er op een zaterdagmiddag zoveel mensen de moeite nemen om hun dagelijkse zaken te laten voor wat ze zijn om in de kerk samen te komen. Oké, het overgrote deel is grijs, maar dan toch.
’s Avonds staan er 9 legale en 8 illegale campers op de plek. Naast ons een heel oude camper, bemand met een volledig getatoeëerd figuur met echtgenote en een superklein pinchertje. Sociale klasse is een andere dan de onze. Als dan de BBQ bij hen aangaat zijn er ook andere gasten aanwezig. De feestvreugde wordt verhoogd door luide muziek uit hun camper die uitstekend past bij hen, maar niet onze smaak is. Op onze vraag of het misschien ietsje zachter en en of eventueel hun raam…. dicht kan… Voordat het woord dicht gezegd kan worden zijn we al uitgemaakt voor van alles en nog wat door de behoorlijk beschonken getatoeëerde en worden we er op gewezen dat we ons sociaal moet gedragen… Nou ja, de gebruikte termen waren wat anders.
Een zeer vervelende en bedreigende situatie die gelukkig met een sisser afloopt. Wat later doet de tattoe-man nog een poging om ons ervan te overtuigen dat we a-sociaal zijn waarbij hij steeds kwader en luidruchtiger wordt.
Maar de muziek is niet meer aan geweest 🙂
Zondag 20 juni 2021. Het is gelukkig nog maar 20º en dat blijft tot laat in de middag zo. ’s Nachts heeft het flink geregend.
Tattoe-buurman en wij vertrekken allebei en ruimen gelijk de stroomkabel op. Als antwoord op ons vrolijk ‘goedemorgen’ komt zowaar een antwoord: ‘morgen’. Misschien heeft hij gewoon een kwade dronk of zo.
Wij gaan verder, drinken onderweg een kop koffie en staan ruim op tijd voor de start van de F1 in Frankrijk op de CP in Blomberg (Ost-Friesland). Gelukkig wint Max in een spannende race en is onze poging om op tijd stil te staan niet voor niets geweest.
Nog een geluk: naast de CP staat een viskraam. Spaart weer een keer koken vandaag.
foto 138
Maandag 21 juni 2021. Regen, heel veel bij 14-15º
Vanaf nu zijn we ‘corona-legaal’ onderweg in Duitsland: 2 weken nadat we de tweede vaccinatie-prik gehad hebben mogen we hier zijn. Niet duidelijk is of we ons nog moeten aanmelden via de site, maar ala, laat gaan.
Onderweg zien we Ost-Friesland: leeg, plat en nat. Alles in overtuigende hoeveelheden. Te vertellen is er dus weinig. We maken een klein omweggetje naar Neuharlingersiel. Een dorp met een haven aan de Waddensee en een camperplaats van waaruit je over de Deutsche Waddensee naar het eiland Spiekeroog kunt kijken.
foto 141
Dat is noordelijkste punt van onze reis deze keer. In ons geval onder de regendruppels door. Als we de middagboterham op hebben gaan we naar de CP in Rodenkirchen. Een enorme, kale en ongezellige vlakte midden in het dorp, die we dan toch maar inruilen voor de CP Deichparkplatz in Stadtland, vlakbij het Kernkraftwerk Unterweser. Van hieruit duidelijk in beeld.
Dinsdag 22 juni 2021.
Gisteravond hield het al op met regenen en het is nog steeds droog bij 14º. In de loop van de dag weer volop zon en bijna 20º
Het landschap blijft toch mooi: soms een enkele boerderij en héél soms een dorpje. Wat er naar ons idee niet helemaal klopt is dat de woningen en boerderijen over het algemeen er een beetje schäbig uitzien. In de dorpen is ook wat rommelig gebouwd. Het lijkt een beetje oostblokachtig. Wellicht dat net als bij ons het noorden ook wat verwaarloosd is. Zeker is dat er te weinig geld in de omgeving zit.
Wij hebben de navigatie op de ‘kortste route’ gezet. En daarvan is zeker dat niemand die gebruikt. Wel mooi, veel door uitgestrekte bossen. Als er een hert of een beer zouden oversteken zou dat geen verrassing geweest zijn.
Net voor Hamburg en net erna is het allemaal wat heuvelachtiger, mooie afwisseling. Door Hamburg is geen enkel probleem, we hebben de juiste route gekozen blijkbaar.
De CP in Reinfeld staat om 15.30 al te vol met 7 stuks, 2 teveel dus. Wij gaan noodgedwongen verder naar Citti Park in Lübeck. Grote parkeerplaats bij een groot winkelcentrum waar je zelfs je sanitaire opschoning kunt doen. Onderweg hebben we vandaag 3 nederlandse kentekens gezien waarvan 2 op vrachtwagens. Maar als we nauwelijks staan bij Citti Park komt er een nl-camper aanrijden. Het is gratis hier en intussen weten we dat als het niks kost er gegarandeerd nederlanders staan… uuuhhh, wie zegt dat?
In de hele grote mall vele winkels ook een grote Lego-tentoonstelling, verdeeld over alle denkbare thema’s. Leuk om te zien. De chinese cafetaria komt op precies het juiste moment voorbij, of, nou ja, andersom natuurlijk.
foto 5046-5048
Woensdag 23 juni 2021. Aangenaam weer: veel bewolking, af en toe zon, 20º
Intussen hebben we al 825 km gereden en zijn we bijna aangekomen aan het begin van de reis: een tocht langs ‘Das grüne Band’, de oude oostduitse grens ofwel de innerdeutsche Grenze. We gebruiken voor de navigatie een artikel uit het blad van de NKC en de site ‘grenzerinnerungen.de’. Vanaf nu heet dit verslag dan ook ‘das grüne Band’.
We houden halt op de CP van Lübeck-Travemünde. Bekijken wat we vandaag en morgen doen: fietsen, oversteken, omrijden of?
Eerst fiets er uit en op verkenning. Vlakbij ligt de veerpont naar Priwall en we staan even te kijken omdat we morgen hier over willen steken. Komt er een ambulance aanscheuren met loeiende sirene, alle wachtenden gelijk op halt door het personeel, ambulance de veerpont op en volle poule naar de overkant.
Enfin, wij langs de toeristische boulevard en de kust naar Niendorf in het noorden en dan binnendoor weer terug. Zullen we dan nog naar de zandsculpturen gaan hiertegenover? Nou, het is al 17 uur en we hebben enige tijd geleden iets dergelijks gezien in MeckPomm, dus maar niet.
We hebben een leuke fietstocht gemaakt door een mooie omgeving, zelfs de boulevard was wel aardig en heel lang trouwens.
Overal staan ze hier om te pakken: elektrische steps of scooters zoals ze hier heten. Appje downloaden, inschakelen en rijden maar. Je kunt ze pakken waar ze staan en laten staan waar je wil. Mooi systeem.
Tegen etenstijd nog ff de fiets op om aan de boulevard pommes met currywurst te scoren. Duitse porties!
Donderdag 24 juni 2021.
Lekker temperatuurtje, maar heel weinig zon gezien. Gelukkig ook geen regen.
Prima plek gehad vannacht ondanks dat op 50 meter de trein voorbij komt, maar daar hoor je alleen een beetje ruis van.
Jammer aan de plek is dat de ontwerper nog nooit in een camper gezeten heeft. De plekken zijn breed genoeg met een open verharding, maar liggen, helemaal onnodig, heel schuin. Onze niveauregeling haalde het amper op de minst schuine plaatsen maar velen hebben niet genoeg aan de blokken om recht te komen staan.
Na vertrek zien we onderweg al verschillende tekenen van waar de DDR-grens geweest is. In Lübeck-Schlutup stuiten we op een klein oost-west museum. Helaas gesloten, maar in de voortuin zijn twee oudere heren bezig om een Trabant op te knappen, alles wordt afgeschuurd. Bouwjaar 1990 (!) maar intussen zonder motor en met pinnen in de grond vastgezet. Op onze opmerking ‘maar zo’n auto roest toch niet?’ komt het ene verhaal na het andere. De buitenkant is weliswaar kunststof, maar alles daarbinnen is ijzer en roest dus wel… en goed ook.
foto 162-166
Op de vraag of ze van deze of gene kant oorspronkelijk komen vertelt de meneer met het rode petje dat hij al 65 jaar van deze kant is, sinds 1957. Toen woonde hij nog in het oosten en had een oom in het westen, met een boerderij. Maar die oom was ziek en hij wilde gaan helpen. Een vergunning om 8 weken in het westen bij zijn familie te gaan werken kreeg hij niet. Dus is hij naar Berlijn gegaan, daar het vliegtuig genomen naar Hamburg en met de trein hiernaartoe. Dat ging allemaal nog toen, maar was wel een behoorlijk omweg voor een paar kilometer hemelsbreed. En, zegt hij, ‘ze hebben me pas gemist toen in het jaar erna verkiezingen gehouden werden. 🙂
We gaan verder naar museum Grenzhus in Schlagsdorf met als thema natuurlijk de scheiding oost-west. Heel mooi gemaakt en zeer informatief.
foto 170-172-174
Ook nog even in perspectief plaatsen: na de oorlog tot 1953 was Stalin de machthebber in de Rusland. Hij werd opgevolgd door Chroetsjov (tot 1964) en die wederom door Brezjnev (1964-1982). Toen kwam Gorbatsjov (perestrojka!) die uiteindelijk in 1989 de aanleiding gaf tot de val van de Sovjet-Unie en tegelijk de opheffing van de duits-duitse grens. En dat wederom is de aanleiding voor onze reis door, of langs, das Grüne Band.
foto 177
En klein fietstochtje door Ratzeburg brengt ons terug naar een paar bekende plekjes hier. In 2015 zijn we ook hier geweest tijdens de reis naar Noord-Duitsland die later weer aanleiding was voor een trip naar Mecklenburg-Vorpommern.
foto 181-185
Vrijdag 25 juni 2021.
Het is weer warmer aan het worden, de dag begint met 20º, en veel zon.
Alles even bijwerken en weg. We proberen zo’n beetje de grens te blijven volgen, maar dat is lastig om 2 redenen: allereerst is er van de oude grens niet veel over. De huidige weg slingert dus een beetje van links naar rechts over die oude grens. Op de tweede plaats is het lastig omdat men, vandaag voor de vijfde keer, gewoon plotseling de weg volledig afsluit. Vergeten wordt daarbij om een Umleitung aan te geven. Geen probleem voor de mensen die de omgeving kennen, maar daar horen wij helaas niet bij. Vandaag heeft dit gezorgd voor een dikke 20 km omweg over smalle landweggetjes. Eigenlijk ook wel leuk, normaal zou je hier nooit komen.
We hebben de navigatie geprogrammeerd met bezienswaardigheden zoals het Erinnerungsort Elbberg in Boizenburg-Elbe en enkele camperplaatsen. Die laatste vallen allemaal tegen totdat we bij de CP aan de veerstoep bij Neu Darchau komen. Mooie plek met zicht op de Elde, in de verte een wachttoren en de constant op en neer varende veerboot die Tanja heet. Die heeft het druk.
De CP is gratis, dus staat er de enige Nederlander die we vandaag zien, buiten onszelf natuurlijk ha ha. Het is nog vroeg op de middag als we er al staan, dus lekker lezen en naar het water staren.
foto 188-193-194
Zaterdag 26 juni 2021.
Warm vandaag >25º met een enkel wolkje.
Op verschillende plaatsen langs de weg zie je borden staan met datum en tijd wanneer op die specifieke plek de grens open gegaan is.
foto 195
Wij gaan via Marschhufendorf ‘Konau’ onderweg. Dit gehucht lag tegen de grens aan en was in de DDR-tijd naar de west-zijde totaal afgesloten en naar DDR-zijde bijna. Dat heeft tot gevolg gehad dat er vanaf voor de oorlog tot 1989, maar ook daarna geen ontwikkelingen hebben plaatsgevonden. De enkele unieke Niedersäksische boerderijen zijn blijven staan en in de DDR-tijd gebruikt en onderhouden door de Arbeitsgemeinschaft. Heel apart om te zien en eigenlijk zou je een drone moeten hebben om het goed op de foto te zetten.
foto 196-199-202
Een stukje verderop ligt ‘Dorfrepublik 1967-1989 Rüterberg’. Daar zit een verhaal achter: door een grenscorrectie tussen de Sovjetische Zone en het westen werd het dorp een west-duitse enclave binnen de DDR. Dat heeft jaren zo moeten zijn totdat de inwoners het zat waren. Misschien ook omdat ze tussen 11 uur ’s avonds en 5 uur ’s morgens niet in of uit hun dorp konden. Het inwonertal zonk van 300 naar minder dan 150 en de steenfabriek die er was werd afgebroken. Precies 1 dag voordat de muur viel riepen ze hun republiek uit. Tegenwoordig is het hun toegestaan om zich nog steeds officieel dorpsrepubliek te noemen.
foto 205-209
Het is al middag als we bij Festung Dömitz zijn. Ooit bedoeld als bewaking van het Elbe-dal.
foto 217
Een mogelijk volgende CP zou bij de kamelen zijn, maar daar zien we toch maar van af. Een heel stoffig hoekje is het. Ooievaars hebben daar geen last van.
foto 228-230
Wij kiezen voor de CP in Hitzacker. Het is gratis, verhard en ontzettend druk. Er mogen 60 campers staan en die zijn er zeker, incl. 2 nederlanders. Waarom dit zo aantrekkelijk is zal voor ons altijd een raadsel blijven. Het dorp zelf is best wel aardig maar niet echt fotogeniek, de restaurants sluiten uiterlijk 20 uur en ja, er loopt wel de Elbe-radweg langs. Maar dan moet je of heel ver fietsen om over te steken via veer of brug, of op en neer trappen.
Dat doen wij allebei niet. In plaats daarvan fietsen we naar het dorp, bekijken dat goed vanuit alle hoekjes (zijn er niet zoveel hoor) en gaan dan naar het plaatselijke museum. Dat is een beetje stoffig, ook de beheerder trouwens. Maar er staat wel wat bruikbare info tussen, ook over de oude grens. En ook: wij wisten niet dat Prins Claus, ja die van Beatrix, hier geboren is en dat hij en de koningin hier op bezoek geweest zijn. Later nog eens herhaald door Willem-Alexander. Van de beheerder horen we waar zijn ouderlijk huis/paleisje staat.
foto 231-232-233-234-236
Zondag 27 juni 2021.
Warm vandaag 30º met een enkel wolkje. Het is teveel van het goede eigenlijk.
Nog even over gisteren. We zitten even buiten, horen we ineens ‘warm vandaag hé?’ Dat komt van een Brabander die twee plaatsen verderop staat en blij is even te kunnen oh-en. Een minuutje later zit hij al op ons trapje. Hele verhalen dat hij, in zijn 22 jaar oude Hymer met zijn Jack Russell al vanaf april onderweg is en o.a. al in Frankrijk, de Baltische Staten (helaas lieten ze hem Rusland niet in), Polen enz. geweest is. Planning is binnenkort nog naar Scandinavië. Pas in september naar huis en dat doet hij nu al 12 jaar, sinds zijn vrouw gestorven is. Bijzonderheid: hij is pas 84 jaar en in zijn werkzame leven vrachtwagenchauffeur geweest. Goede leerschool gehad dus!
Eerste stop vandaag is Burg Lenzen waar een bezoekerscentrum is met info over das grüne Band. Intussen is ons wel duidelijk dat deze ecologische strook zich uitstrekt van de Poolzee (puntje van Finland) tot Griekenland. Mocht er dus nog onduidelijkheid zijn: de oude oost-west grens vormt daar maar een klein stuk van.
foto 242-244
Het landschap is leeg, dwz heel grote akkerbouwvelden met graan, aardappelen en maïs, bijna geen boerderijen. Af en toe een dorpje. Soms een beetje ‘opgefrist’, maar heel vaak staan er nog oostduitse bouwvallen. Soms nog bewoond, vaak staan ze te wachten op afbraak.
Wij gaan naar de haven in Wittenberge waar we gaan kijken naar de F1 (Max gewonnen), dan voetballend NL (verloren!) tegen Tsjechië en vanavond weer wat anders :-), een oude Tatort, de nieuwe moet plaats maken voor het voetbal. Intussen horen we dat van der Poel in de Tour de France de gele trui heeft. Wat wil je nu alles bij elkaar nog meer? Nou ja, Nederland had moeten winnen natuurlijk.
foto 246
Maandag 28 juni 2021.
Het blijft warm. de dag start met dik 20º en het wordt uiteindelijk 30º. Gelukkig zijn er ook nogal wat wolken die de ergste hitte tegenhouden.
Prima plekje hier waar we stonden. Dat de dijkenbouwers al vroeg met van allerhande zware machines aan de gang gingen (Europees geld voor plattelandsontwikkeling), nemen we maar op de koop toe.
Onze route vandaag gaat weer langs/over de oude grens. Overal aanwezig is de geest van die vroegere deling. Achtergebleven gebied omdat toentertijd niemand wilde investeren in die grensgebieden: in oost én in west niet. Wel echt mooi om door te rijden.
foto 250-252-253
Onderweg natuurlijk vele musea die hieraan gewijd zijn. Soms zijn het pareltjes en die vinden we vandaag een: het Grenzlandmuseum in Schnackenburg. Veel te zien en veel info van de toestand toen, maar niet met veel foto’s weer te geven. Dus hier alleen een summiere indruk.
foto 255-258
Het dorp zelf is ook wel aardig.
foto 263-264
De uitgezochte CP is nog gesloten wegens corona. Waarschijnlijk vergeten het bordje weg te halen? Dus gaan we verder naar de CP bij de Sportboothafen in Uelzen.
Dinsdag 29 juni 2021.
Het is een stuk frisser en in de loop van de morgen valt zelfs een bui.
We blijven hier vandaag en stappen op de fiets naar de stad Uelzen. Niet dat die zo bijzonder is en ook niet heel groot, maar je ziet weer van alles anders als thuis. De stad is ‘west’, maar ligt niet ver van de grens.
Ook in de stad het ‘Hundertwasser-station’, maar daar fietsen we niet naartoe. We hebben er van enkele jaren geleden al foto’s van.
Zo’n Google-appje is toch wel handig: je ziet bijvoorbeeld dat er op een dikke kilometer van de CP een Griekse ibis zit. Dus rond 6 uur maar weer even de fiets gepakt 🙂
foto 271-272-273.
Van zo’n dag is verder niet veel te vertellen. Dus even wat anders: Onderweg, vooral in de dorpen vallen ze op, zien we nog overal sigaretten-automaten langs de weg staan. Ondenkbaar bij ons intussen.
Woensdag 30 juni 2021.
Het is een stuk frisser en tegen de middag valt regen die niet meer ophoudt tot…
Het blijft verbazen hoeveel ruimte hier overal is voor landbouw en bossen. Ondanks de regen ziet het er allemaal toch weer mooi uit.
Maar voordat we vertrekken een gesprek met onze over-buurman:
“Gutenmorgen, nicht so warm wie gestern…”
“Gutenmorgen, tja, das Wetter. Bleiben sie noch hier oder gehen sie weiter?”
Enfin, hij vraagt of we Lüneburg kennen want daar wil hij heen, maar wij gaan de andere kant op. En zo komt van het een, het ander.
Hij is een origineel oost-duitser en heeft gewerkt aan de radar-apparatuur van de schepen op de Elbe. Naar het werk moest hij eerst 500 meter voor de werf door de controle. ID en bijzondere toestemming om verder te moeten gaan. Bij de werf de hele mikmak nog eens. Op het werk continu bewaking om te voorkomen dat ze er met een grens-patrouille-boot vandoor zouden gaan. Testvaarten alleen met 2 medewerkers en soldaten als bewakers mee.
Maar dan komen er wat opmerkelijke uitspraken: op onze opmerking dat het toch onvoorstelbaar was zo te moeten leven en werken, net zoals in Noord-Korea nu, reageert hij met ‘wij wisten niet beter’. Sterker nog, als je het mij kort voor de val van de muur gevraagd zou hebben, zou ik gezegd hebben dat het altijd zou zou blijven. Het was toch zo dat we eten en drinken ruim voldoende hadden. We hadden werk en niemand had schulden. Kredieten bestonden niet. En 8-10 jaar wachten op een Trabant, nou ja..
Het enige was dat je moest opletten tegen wie je wat zei. Van de andere kant, wij waren met 5 vrienden en wij konden onder elkaar alles zeggen. Nadat de grens open gegaan was hebben we 10 jaar keihard gewerkt, 12 uur per dag. Nu heb ik mijn handel met 10 filialen verkocht, de kinderen zijn de deur uit, ze wilden de zaak niet hebben. Een werkt er nu als tekenaar-constructeur bij Volkswagen en de nakomer heeft zijn studie ook afgerond.
Over die dictatuur: stel je voor zegt hij dat in je omgeving 10 mensen opgepakt worden en jaren opgesloten vanwege een bepaalde opmerking. Je leert zeer snel om je mond te houden en te voegen in het systeem.
Ook nog een anekdote: hij was in militaire dienst en een van zijn mede-dienstplichtigen was Wilfred Kuhn, ‘aber wir nannten Ihn Paulchen’, wellicht omdat zijn vader een broer was Paul Kuhn de orkestleider (en de zanger van “Es gibt kein Bier auf Hawaii”, fantastische carnavals kraker). Enfin, als soldaten verlof hadden moesten ze altijd het uniform aanhouden. Toen Paulchen eens een keer met zijn zatte kop zich vasthield aan de vlaggenmast en vervolgens per ongeluk de DDR-vlag neerhaalde, leverde hem dat een forse gevangenisstraf op. Die tijd die de straf duurde werd dan vervolgens aan het einde van de diensttijd er aan geplakt.
Zo levert een opmerking over het weer een heleboel verhalen op.
Met een van beider onderstreepte waarheid: “Uns geht’s gut.” gaat weer ieder zijns weegs.
Die weg leidt ons naar het grenzlandmuseum in Böckwitz en het burgmuseum in Oebisfelde, maar beide zijn helaas dicht. Vooral die laatste is jammer want de Burg ziet er wel leuk uit, terwijl we er ook nog enorm manoeuvreerwerk aan hebben moeten besteden om er te komen. Jammer. Maar wel een paar mooie foto’s van het binnenplein en de buitenkant.
foto 279-282.
Als we stoppen in Helmstedt, de plaats met de beroemde grensovergang waar de autobaan-corridor naar Berlijn begon, regent het nog steeds. Niet veel, maar genoeg om niet op de fiets te stappen om naar het Zonengrenz-museum te gaan. Dat doen we dan maar morgenvroeg.
Gelukkig wordt het tegen 6 uur wel droog, zodat even een pizza halen een stukje verderop gewoon te voet kan!
Donderdag 1 juli 2021.
Het is een stuk frisser, 14º-16º en het regent de hele dag. Soms buiig, soms druilerig, soms niet.
Er is er een jarig, hoera, hoera… Toby bereikt de respectabele leeftijd van 17 jaar!
Daar hoort natuurlijk een staatsieportret bij.
foto
We vertrekken niet al te vroeg naar het Zonengrenz-Museum in Helmstedt, maar weten eigenlijk al dat dit overbodig is. In Google staat dat het open is van 15-17 uur. Als we dat gisteren geweten hadden waren we toch nog tussen de regendruppels door gefietst. Probleem is echter dat als het museum open is, op Google alleen staat wanneer het dicht gaat. Dus toen we gisteren keken zagen we ‘het museum is open tot 17 uur’ en dan ga je ervan uit dat het normaal gesproken ’s morgens om 10 uur open gaat. Helaas. Bijkomende pech of voordeel: het was best moeilijk te vinden, dus hebben we de hele binnenstad kriskras gezien. Leuke stad.
foto 286
We gaan verder naar de Gedenkstätte Deutsche Teilung Marienborn. Dat is de plek waar de autobaan naar West-Berlijn de grens naar Oost-Duitsland overging. Een gigantische controlepost die gelukkig nog grotendeels behouden is gebleven en onderhouden wordt als museum. Herinneringen komen boven, incl. het ‘unheimische Gefühl’ als je in de rij stond om gecontroleerd te worden. Indrukwekkend complex.
foto 288-289-291-296
Niet veel verder ligt het Grenzdenkmal Hötersleben. Dit is het grootste originele bewaard gebleven stuk grens. Aan de westkant zie je dat de tuinen van de mensen tot ongeveer aan het ijzeren gordijn, bestaande uit strekmetaal, liepen. En dan naar het oosten in volgorde: de strook voor de honden, nog een strekmetaal afzetting met enkele lagen pindraad erboven, een kale strook van 50 meter, de kolonnenweg voor de bewakingsauto’s, een los geploegd stuk grond om voetstappen te kunnen zien, dan metalen kruizen of een greppel, en dan de muur met ronde bovenkant waardoor je geen houvast had om erover te klimmen. Daarnaast nog een lege strook van 50 meter en een strook van 500 meter waarbinnen je alleen met speciale vergunning mocht komen. Het hele zaakje ’s nachts fel verlicht, aanraakdraden met signaalfunctie, automatische schietinstallaties en wachttorens die 24 uur per dag bezet waren. En tòch is het mensen gelukt om te vluchten.
foto 301-309-311
Onderweg komen we langs de Braunkohle afgraving, identiek aan die van bij ons net over de grens.
Het landschap is intussen behoorlijk glooiend geworden, maar de weidsheid is gebleven. Jammer dat het zonnetje er niet is, maar ook nu is het nog mooi.
De volgende statie is Hornburg, het Heimatmuseum. Dat ligt zo verborgen in het stadje dat we echt alle straatjes gezien hebben voordat we erachter kwamen dat het pas in het weekend open gaat. Dit stond namelijk helemaal niet op Google! Vanuit ons grüne-band-boekje hadden we ons ook al te pletter gezocht naar Ho-r-n-burg, omdat in het boekje sprake is van Ho-m-burg. Alles tevergeefs dus.
foto 317-318-319
Als we dan uiteindelijk de camperplaats in Hornburg ook nog helemaal niks vinden is het ‘drama’ compleet. Oké, dan maar een dikke 20 km verderop naar Goslar naar de CP op de Festwiese. veel plaats en het hele jaar geopend, behalve als er kermis is. En dus…, is er kermis. Scheisse. Gelukkig is er in Goslar nog een CP en daar zijn ook nog plaatsen vrij. Al met al niet de allerbeste dag geweest vandaag, maar je kunt niet alles hebben.
Vrijdag 2 juli 2021.
Het is nog steeds fris, 14º-16º en het is net droog oftewel regent net niet. Maar de zon is ver weg.
Een rustig nachtje op de CP in Goslar, terwijl we toch dichtbij grotere verkeerswegen zitten.
Het is niet ver naar het centrum, maar als je daar alles wilt zien is de fiets toch wel weer handig. Algemene indruk: Goslar is een vakwerkhuizenstad. Het ziet er allemaal erg leuk uit, met veel restaurants, winkels en mensen. Gezellig!
foto 322-323-327-328-330-332-335-339
Wij gaan na de middag op weg richting de Brocken en blijven vannacht staan in Schulenberg im Oberharz. We zitten nu in de bergen van de Harz en kijken vanuit de camper op de Okerstausee. Jammer dat het zo grijs is, maar hopelijk is het morgenvroeg beter.
foto 342
Zaterdag 3 juli 2021.
Het is prima weer zeker 25º en het is droog met zon.
We besluiten te blijven en gewoon lekker te luieren. Vooral genieten van het uitzicht, boekje lezen en niets. Want dat is ook het enige dat je hier kunt doen. Er is gewoon ook verder niets.
Toen we hier aankwamen stond er 1 camper, met ons erbij dus 2. ’s Avonds staan er meer dan 15. Morgen verder naar de Brocken.
foto 345
Zondag 4 juli 2021.
Nog steeds goed weer, maar ’s middags wat meer wolken die uiteindelijk toch regen brachten.
Wat doen we? Als we gaan is het de vraag, gezien de grote drukte hier, of we bij de geplande CP nog een plek krijgen én hoe druk het is in de stoomtrein naar boven. We besluiten uiteindelijk om dan toch nog maar maar even hier te blijven, de F1 van Oostenrijk te kijken en dan te gaan. Dan gaan we maandag de Brocken op en is het daar hopelijk ook niet zo druk.
Enfin, als de F1 een uurtje onderweg is zetten we de iPad op het dashboard en rijden naar Elend-Schielke. Tja, what’s in a name… een dorp van helemaal niks, maar de CP is van het Wald-restaurant en een paar honderd meter hiervandaan vertrekt maandag om 12 uur de Dampfzug naar de Brocken. Maar dan moet wel het weer meewerken en niet zo zijn als tijdens het eten. Er valt een ontzettende bak regen op de kunststof platen van het overdekte terras van het restaurant. Zo hard dat je tegen jezelf moet schreeuwen om te horen wat je denkt en je kunt dan ook niet ver van je af kijken.
Onderweg constateren we dat de Harz aan het doodgaan is. Er is hier een zeer grote sterfte van de naaldbomen aan de gang, veroorzaakt door de schorskever. Het kevertje, zo groot als een luciferkopje, knijpt onder de schors de sapstromen af waardoor de boom dood gaat. Het ziet er echt verschrikkelijk triest uit, gebieden van vierkante kilometers met dode bomen of al helemaal kaal gekapt. Er blijft geen den of spar over en het gaat tientallen jaren duren om de Harz weer zijn eigen gezicht te laten krijgen. De gevolgen voor de natuur én voor de hout-economie zijn niet te overzien.
foto 353-357
Maandag 5 juli 2021.
Lekker temperatuurtje en ’s middags een paar buien. Prima zo.
Het tijdschema van de Harzer Brocken Schmalspurbahn klopt niet. Er gaat dus geen treintje vanuit station Elend om 10 voor 11. Zelfs de mevrouw van de informatie keek beteuterd en wist niet wat of hoe. We typisch dat de meneer van het restaurant het gisteren wel wist: pas om 12 uur vertrekt er een. Maar kijkend naar de lucht besluiten we niet te wachten en achteraf gezien maar goed ook. De top van de Brocken ligt in de wolken en daarmee is het enige interessante er niet meer. Scheelt wel even 49 euro pp (!) wat een ticket kost van die trein. Je kunt overigens niet anders boven komen of je moet lopen.
foto 358-360
foto 363
In Sorge is er weer een grensmuseum: het gedeelte in het land is open, het museum zelf op maandag dicht. We lopen een stukje en iedere keer weer blijft het indrukwekkend wat je ziet van hoe het geweest is..
foto 366
foto 373
Ergens langs de weg ineens een wachttoren, helemaal gerestaureerd en zo te zien van een particuliere eigenaar die er een vriendenclubhuis van gemaakt heeft. We kijken even naar binnen, maar er is verder niemand te zien.
foto 384
Dinsdag 6 juli 2021.
20º en precies tussen de middag een hele flinke bui.
De heel mooie CP in Duderstadt is perfect: dichtbij het centrum en toch rustig, zelfs gratis. Enig minpuntje is dat je voor de verzorging munten moet hebben die je ergens in de stad moet kopen. Lastig. Maar goed, wij hebben nu toch niets nodig. We gaan op de fiets de stad in, doen een ruime verkenning en gaan dan te voet het centrum in. Een bak (!) koffie rondt het geheel af.
foto 385-391-393-399-403-404
We gaan terug naar de camper en we zijn nauwelijks binnen of het valt met bakken uit de hemel. Maar, na de boterham is het weer goed en gaan we naar Grenzlandmuseum Eichsfeld. Dat is ondergebracht in de toenmalige grensovergang.
Prachtig museum, heel informatief en heel compleet met hier en daar de nadruk op de eigen omgeving.
foto 409-410-414-420
We gaan door naar het Grensmuseum Schifflersgrund in Bad Sooden-Allendorf. Daar is namelijk een CP bij waar we ’s avonds met nog 3 anderen staan.
foto 424 / 426
Woensdag 7 juli 2021.
23º en de hele dag schijnt de zon tussen de wolken door.
Zo zijn we ’s morgens op tijd om het museum te bezoeken. Op de route hiernaartoe hebben we zeker 20 km de richtingborden kunnen volgen met de aankondiging van dit museum. Nu zijn we hier en het lijkt alsof het niet veel voorstelt. Maar, schijn bedriegt. Zodra je het ingangsgebouwtje voorbij bent kom je in een prachtige omgeving terecht: veel gebouwtjes met info en ook veel dingen om buiten te zien zoals vervoermiddelen, tanks en helikopters. ook hier weer zeer informatief en heel toegankelijk opgesteld.
foto 429-430-432?
foto 434-435
foto 441-442 448
Voordat we gaan, vragen we of we ergens ons toilet kunnen legen. Ja hoor, dat kan. Volgt u mij maar: de poort van het buitengebied van het museum wordt geopend. Wij met de camper naar binnen tot halverwege. Die meneer haalt ergens een groot putdeksel eraf, dat stinkt gelijk in het hele gebied. Wij het toilet legen en achteruit het museumterrein weer af. We moesten wel 1 euro betalen. 😉
Ruim na de middag vertrekken we en komen onderweg door Wanfried waar een historische haven in de Werra is. Waar je aan kunt zien dat die historisch is, is een raadsel, maar het ziet er wel aardig uit.
foto 453-454
Voordat we op de CP in Grandenborn arriveren, komen we door Stadt Treffurt waar het niet moeilijk te constateren is dat dit oud-oostduits gebied is.
foto 456-457
foto 458
Als je zo de hele tijd geconfronteerd wordt met de Innerdeutsche Grenze realiseer je je wat het voor de mensen in die tijd betekend moet hebben. Speciaal langs de grens, de onvrijheid. Het niet weg kunnen van de plek waar je bent en de constante controle door je weet niet wie allemaal. Je kon de ogen daarvoor sluiten door je te voegen in het systeem. Als dat lukte, ging het niet zo slecht. In het begin was er weliswaar te weinig van alles, maar toen de leiding besefte dat het volk voldoende eten en drinken moest hebben ging het beter. Maar het drukkende, beklemmende gevoel ging nooit weg, was altijd aanwezig.
foto 460
Donderdag 8 juli 2021.
23º en de hele dag schijnt de zon tussen de wolken door.
Er zijn zo van die dagen dat het (niet) allemaal (niet) goed gaat. Wat heet, we hebben weer genoten van het prachtige landschap.
Dan zie je in de verte ineens een kunstmatige gigantische witte berg. Duidelijk hoger dan alle natuurlijke bergen hier en volkomen kaal.
Wij komen door een dorpje waar een oude man (later bleek 86 jaar) aan een heg aan het werken is. Omdat we graag willen weten wat die witte berg voorstelt, stoppen we en vragen het hem. Hij vertelt dat het de afvalberg is van de kali-mijnen hier. Hij vertelt overigens nog héél veel meer: van het nederlandse voetbal tot zijn doktersbezoek vanwege zijn knie (dokter: je knie is ook al 86 jaar, wat wil je nou?) en het overlijden van zijn ouders in oost-duitsland waar hij niet naar de begrafenis mocht.
foto 463-468
Een klein stukje buiten het dorp vinden we de herinneringsplek aan Camp Romeo van de Amerikanen. Vanuit deze plaats kon je over het dal heenkijken naar de oost-duitse collega’s in hun observatieposten. We treffen daar toevallig een meneer die desgevraagd nog wat meer uitleg kon geven. Hij was van oorsprong oost-duitser en had die tijd nog heel bewust meegemaakt. Hij is nu ongeveer 45 jaar schatten wij.
Hij vertelt van alles over die tijd en ook over de kalimijn waar we hier pal bovenop staan.
foto 466
En zo krijgen we de info bij elkaar.
De mijn(en) bestaan al meer dan 125 jaar en hebben een gangenstelsel van meer dan 670 km. Daar kun je ‘gewoon’ met auto’s, vrachtwagens en bussen doorheen rijden. De tour voor de toeristen is alleen al 20 km ondergronds. Alle getallen zijn duizelingwekkend. In de mijn wordt kali gewonnen ten behoeve van de productie van kunstmest. Daarvoor wordt heel veel materiaal naar boven gebracht waar het in de gigantische fabriek in Heringen verwerkt wordt. Het afvalproduct is het onverkoopbare steenzout. Dat is dus waaruit die witte bergen bestaan.
Vandaag de dag heeft ‘mont kali’ een voetafdruk van ongeveer 114 hectare. Het bovenplateau is 23 hectare en de hoogte boven grond is tot 250 m (520 m boven zeeniveau). Per dag komen er 24.000 ton afval bij, dat zijn 7,2 miljoen ton/jaar die worden toegevoegd aan de ca. 236 miljoen ton die er al liggen.
Wij komen er achter dat de rondleidingen ondergronds vantevoren gereserveerd moeten worden én 25 km zien we dat het museum 25 km terug ligt. Dat opgeteld bij het gegeven dat er wel rondleidingen op de berg wáren, maar nu niet meer. De 40 km die we rijden om de ingang naar de berg te vinden waren dus ook tevergeefs. Daarvoor in de plaats komen we bij de grens-herinneringstoren van waaruit je een schitterend uitzicht hebt.
Oh ja, ook nog dit. Aan het einde van WOII waren in de mijn alle goud- en geldvoorraden en een enorme hoeveelheid kunst opgeslagen. De goud-opslag hebben ze nagebouwd, er ligt niks waardevols meer in…. 🙂
foto 472-474
In Philippsthal is het Grenzmuseum gesloten, maar zien we wel wat anders moois: in de oude burcht zijn stadhuis, postkantoor, kerk en een aantal kleine winkeltjes gevestigd. Daarnaast is alles gericht op huisvesting en verzorging van ouderen. Prachtig gedaan allemaal.
foto 477-478
Vrijdag 9 juli 2021.
16º en de hele dag regen, regen, regen.
Het begon ’s nachts al en het hield niet op voor ’s avonds rond 6 uur. Wat een hoeveelheid water. Het landschap ziet er grijs uit en de vergezichten zijn beperkt. Maar ook dit heeft wel weer wat.
Eerste stop en naar later blijkt, ook laatste vandaag, Point Alpha. Alweer een museum gewijd aan de oude grens. En toch is ook dit weer heel anders. Een zeer informatief binnendeel, das Blaue Haus auf der Grenze. 700 meter verder is Point Alpha, het kamp van de Amerikanen. Meer dan 40 jaar stonden de torens van oost en west tegenover elkaar en keken de soldaten van de ene naar de andere partij: de Amerikanen in alle vrijheid en de Oostduitsers in alle beperking, maar beiden onder dezelfde dreiging.
foto 480-483-486-489-490
Ondertussen is het al zo laat dat we naar de CP in Geisa gaan, maar die staat al zo ongeveer vol. Als we er geen vertrouwen in hadden gehad dat er in Tann plaats zou zijn had het nog wel gekund, maar nu gaan we door.
Daar staan we tussen 2 beken op de Festwiese bij het sportveld, dwz wat een sportveld moet zijn, maar nu een uitbreiding is van de beken waardoor een bruine watermassa kolkt. Zoveel water dat het weggetje dwars door de Festwiese waaraan we staan 50 meter verderop al onder water staat en voor een mede-camperaar aanleiding is om zijn camper niet te laten staan als hij in het dorp gaat eten. Wij besloten om met een ander de situatie te trotseren en gelukkig loopt het allemaal goed af. De uit-eter komt later ook weer terug. Wij vinden overigens dat hij helemaal gelijk had, het zag er ook heel bedreigend uit.
foto 499
Zaterdag 10 juli 2021.
>20º, lekker zonnetje.
We besluiten om vandaag hier te blijven. De twee beken links en rechts van de Festwiese waar we staan zijn al meer dan een meter gezakt en het water wordt al minder bruin. Voetballen op de naastgelegen velden kan nog niet, daarvoor zijn ze nog te nat.
Na de middag pakken we de fiets om naar het openluchtmuseum in het dorp te gaan. Dat is op zich vlakbij, maar de weg ernaartoe stijgt zeer behoorlijk en omdat fietsen beter gaat dan lopen …enz. In de hoofdstraat staat een richtingbord naar het museum. Daar gaan we in en kijken goed waar het verder gaat. Maar helaas, op de binnenplaats van het kasteel eindigt de speurtocht. Een kasteel trouwens van vroeger her van de “von und zu der Tann”-familie. Nu wonen er allemaal ‘von der Tann’ vlg. de naamplaatjes bij de belknoppen. Ook het naastgelegen advocatenkantoor heet zo. In de loop der tijden iets bescheidener geworden dus.
Pas als je onder een bepaalde hoek kijkt, zie je de ingang van het museum, om dan te constateren dat je in het tegenoverliggende gebouw de kaartjes (€ 2,50 pp) moet kopen. Het tegenoverliggende gebouw is een groot woonhuis met garages. Ook hier geldt weer zoeken tot je er achter komt dat het over het natuurhistorisch museum gaat waarvan de naam alleen om de hoek op de hoofdstraat te lezen is en niet bij de ingang waar je moet zijn… Enfin, na het bezoek permitteren we ons een “Windbeutel”. Dat is een overmaatse soes, gevuld met een bol ijs, overvloedig gedrapeerd met slagroom en versierd met aardbeiensaus. Een flinke mok koffie erbij en alles is prima voor elkaar.
foto 508-515-519
We hebben weer een schoolvoorbeeld meegemaakt, nu op heel kleine schaal, van niet kloppende en ontbrekende richtingaanwijzingen en andere info. De Duitsers zijn hier kampioen in. We hebben onderweg intussen al een stuk of 10 volledige afsluitingen van de hoofdweg gehad waar bij zeker 7 geen ‘Umleitung’ aangegeven was. Zoek het maar uit onder het motto dat de lokalo’s wel weten hoe het verder gaat en de rest, nou ja…. Je rijdt dan minimaal 20 km om. De eerlijkheid gebied te zeggen dat we zo wel heel vaak mooie routes. gereden hebben.
Zondag 11 juli 2021.
>20º, tot ongeveer 14 uur regen (het slechtste weer in Europa), daarna opklaringen.
Gisteren een hele tijd gekletst met onze Nederlandse (!) buren. Half dan, want mevrouw is West-Duitse met veel familie aan de overkant. Zo was een tante van haar een soort wijkverpleegkundige. Die had het uiteindelijk best goed daar in het oosten. Kreeg telefoon en nog andere voordelen. Maar heel leuk: die tante had Nina Hagen op de wereld geholpen. Wat een verhaal.
Opbreken in de regen en onderweg in de regen. Soms ook droog, maar veel bewolking. Toch zien we een prachtig landschap voorbij schuiven. We kijken even in Behrungen, een stukje grens met de open strook land en een wachttoren erbij.
foto 530-531
Bij het natuurgebied “Schwarzes Moor” is het te nat om naar de 1 km verderop gelegen uitkijktoren te wandelen, maar een kop Soljanka met broodje in het infocentrum is wel heel lekker. Volgende stop is de CP in Neustadt an der Saale en dat is al Bayern.
foto 525-527
Maandag 12 juli 2021.
>20º en veel zon.
Over Bayern gesproken. Vroeger was dit het “Königreich Bayern” en de Bayern vinden dat dit nog steeds zo is. Je proeft het gewoon overal. Voorbeeld: in heel Duitsland is er het Deutsches Rotes Kreuz. Maar niet in Bayern, daar is het ’t Bayerisches Rotes Kreuz. En, als je de politiek een beetje volgt: in heel Duitsland is het de CDU, in Bayern de CSU. De lijsttrekker komt van een van beiden want verder doen ze alles samen.
Wij genieten van het landschap en zien langs de weg ineens een bordje staan met “Bayernturm”. Daar moeten we meer van weten en rijden de richtingaanwijzers na. Een aantal km’s verder ineens een toren op de berg die, naar blijkt, een symbool moet zijn van ‘der Deutschen Einheit’. Vreemd is dan dat de bouw van de toren van 1964-1966 plaatsvond. Zo konden de wessies naar de ossies kijken. Einheit? Inderdaad, na 1989 zijn er vele bijeenkomsten en feesten geweest om de hereniging te vieren. 180 Treden omhoog heb je een prachtig uitzicht.
foto 545-548-553-556
Onderweg weer een interessante plaats, vooral de oude foto’s op de plaats van nu.
foto 561-562-563
We parkeren ’s avonds de camper in Neustadt bei Coburg, alweer Neustadt dus.
Dinsdag 13 juli 2021.
Het is behoorlijk warm vandaag en later ook drukkend. Daarna tropische regen.
Wij gaan op weg naar het Spielzeugmuseum, 500 m bergaf vanaf de CP.
Het museum blijkt vooral gericht te zijn op (het maken van) poppen. Zeer interessant en aanbevelenswaardig. Een tentoonstelling van ‘kinderen spelen door de jaren heen’ vanaf 1920 tot 2000. Veel wetenswaardigheden over de fabricage en een afdeling met schitterende scènes waarin poppen, poppen maken. Echt prachtig om te zien.
foto 565-567-568-573-576
We volgen nog steeds de oude grens zoveel mogelijk en passeren die ook regelmatig, te herkennen aan de borden dat hier tot …datum… en …uur… Duitsland gescheiden was van Europa. Datum en tijd verschillen per plaats en per bord.
foto 585
Het doel van vandaag en ook het laatste deel van onze reis is Museumsdorf Mödlareuth, ook wel klein Berlijn genoemd omdat hier ook een muur dwars door het dorp stond.
foto 597-598
We zitten nog geen 5 minuten weer in de camper of het begint te druppelen om uiteindelijk te eindigen in een verschrikkelijke stortbui. We rijden heel voorzichtig door. In de dorpjes worden straten wilde modderstromen en uit de putdeksels spuit het water omhoog. Bij een aansluiting naar de autobaan staat alles stil omdat men niet door het water durft te rijden, totdat een vrachtwagenchauffeur het risico neemt en gaat. Dat gaat ook goed, maar of een personenauto dat ook lukt? Niemand durft. Gelukkig zijn wij wat hoger en het gaat inderdaad goed.
foto 607
De CP in Leopoldsgrün is de laatste stop van vandaag. De routeplanner stellen we alvast in op thuis, 563 km verder.
Woensdag 14 juli 2021.
Het is nogal afgekoeld naar 16º. Onderweg héél véél tropische regen, Ruhrgebied en Zuid-Limburg overstroomd.
De laatste dag, autobaan naar huis.
Het eerste stuk, direct nadat we van de CP zijn vertrokken is de A9. Dan begint het ook al te regenen. Het is een hele mooie autobaan en dat vinden we niet gauw. Vele stijgingen en dalingen met, voor de camper, best wel scherpe bochten. Zeker in de regen.
Het is een mooie reis geweest. Nog een paar kleine dingetjes vertellen:
Waar waren de Nederlanders? We hebben onderweg nog geen 10 NL campers gezien. Oorzaak corona, testen, vaccineren, regeltjes en voorschriften en wat dies meer zij? Ons hebben ze in totaal 3 keer gevraagd of we getest waren of gevaccineerd, waarvan 1 keer redelijk serieus.
Een Deense mevrouw die, als we buiten in het zonnetje zitten op een CP, naar ons toekomt met ongevraagde goede raad.
Toby zit aan de lijn aan de camper omdat dat zo hoort én omdat die compleet dement is met zijn 17 jaar. Als hij weg loopt vindt hij de weg nooit meer terug en roepen heeft dan geen zin want hij hoort ook niets meer, terwijl hij ons ook nauwelijks nog ziet. Die mevrouw zegt, heel bescheiden, dat we hem een mandje moeten geven. Hij loopt namelijk constant rondjes en als hij een mand heeft is er een vaste plek waar hij naar toe kan. Wel aardig van die mevrouw, die bezorgdheid voor onze Toby. Dat hij zowel hier als thuis zijn vaste plekken heeft, hebben we niet verteld.
Duitsland is een grotendeels digibeet-land. Op veel plaatsen geen 4G of zelfs überhaupt ontvangst. Lastig als je iets met data wilt. Ook dit: de plaatsen waar je niet kunt pinnen en alleen cash kunt betalen zijn in de meerderheid.
Maar humor is er zeker ook. We zien onderweg een Smartje rijden met opschrift: dit is de reddingscapsule van een Mercedes S.
Na 4,5 week is het reizen weer even afgelopen. Het is ook nog niet duidelijk wanneer we de volgende keer weer mogen en kunnen gaan. De besmettingen lopen op en enkele landen zijn alweer rood gekleurd. Dan blijven wij ook thuis.
We zullen het wel beleven.
In totaal hebben we bijna 2900 km. gereden.