Vrijdag 21 juni 2019, reisdag naar Murighiol bij de Zwarte Zee kust (280 km). Met dank aan de airco, zeer bruikbaar bij temperaturen van 30º en meer.
ja-knikkers 
draadsalade 
dashcam-situaties
foto 899-905-910
In het reisboek staat dat het een lange en saaie weg is naar de Donaudelta dwars door het platteland met de nadruk op plat. Het eerste stuk is niet spannend: af en toe een bordje dat verwijst naar een klooster, want die hebben ze hier meer dan voldoende. Een stuk verder passeren we een veld met ja-knikkers waar olie opgepompt wordt. Soms grote grasvelden met kuddes koeien en/of schapen. Als de herders met elkaar staan te kletsen lopen de dieren door elkaar. Op andere plekken gewoon langs de weg staan losse koeien of paarden te grazen. Boodschap aan de automobilist: maak je niet druk…..
foto 913-919-924
Nadat we met de pont (die waarschijnlijk dateert uit direct na de eerste wereldoorlog) de Donau overgestoken zijn, is het landschap helemaal anders. Langs de delta, zo plat als een dubbeltje, liggen heuvels. Precies op het randje daarvan is de slingerende weg aangelegd met als doel waarschijnlijk dat die nooit onder water kwam of komt te staan en als neveneffect een continu mooi uitzicht over het lage gedeelte, dat bestaat uit landbouwgronden of moerassen met vennen.
Ook de heuvels zijn grotendeels in gebruik als landbouwgrond waarop vooral zonnebloemen en graan.
foto 936-938
’s Avonds hebben we nog een etentje in het restaurant met ijs als toetje bij het menu. Wat gebeurt er: op het eind komt een schaal met, voor ieder een namaak-magnum midden op tafel ploffen. Dat zorgde wel voor enige hilariteit!
Zaterdag 22 juni 2019, nog steeds 30º en stijgend.
De morgen begint voor ons met ‘om 7 uur verzamelen voor inschepen’. We gaan met een aantal bootjes de Donaudelta in. De tocht duurt 4 uur door de prachtige natuur. De vraag waarom zo vroeg, wordt beantwoordt als we terug gaan: we komen heel veel andere bootjes tegen en dus is het veel minder rustig.
De foto’s vertellen het verhaal:
pelikaan en aalscholver 
sterns met eieren 
2 oude en 1 jonge 
foto 940-943-947-949-952-955-960-962-969-973
Daarmee is de dag nog niet ten einde. Na de middag vertrekken we naar Camping-S in Navodari, die pal aan zee ligt. Daar blijven we tot dinsdag.
Na een aantal hobbel-kilometers gaat de route grotendeels over een E-weg, glad als een biljartlaken, dwars door enorme landbouwgebieden en midden door het armste stuk van Roemenië.
met de hand bediende overweg incl. overwegwachtershuisje 
relax op camping-S
foto 977-978-980-981-984
Voordat we vergeten het te vertellen: met het been gaat het steeds beter. Het blijft dikker, maar wordt minder. Moet ook wel 🙂 want de medicijnen, op de bloedverdunners na, zijn bijna op.
Zondag 23 juni en maandag 24 juni 2019. Temperaturen lopen op tot wel 34º
Twee dagen nietsdoen. Er kan wel van alles volgens het reisboek, maar de temperatuur houdt ons tegen. Een korte verkenningstocht op de fiets is ook niet bemoedigend. Na een paar honderd meter is het fietspad (alleen te herkennen aan het geverfde symbool) op en moet je over de zesbaans kustweg. De bebouwing, al dan niet nog in uitvoering, staat tot op het strand dat op zich weer helemaal volgezet is met parasols en ligstoelen. Wel interessant: aan het wagenpark kun je zien dat een nieuwe middenklasse Mercedes nog nét meetelt. Maar je doet pas echt mee vanaf BMW X7, Audi A8 of nog beter Porsche, Maserati, Bentley of Rolls.
de Rolls en Bentleys staan vooraan 
kermis-achtig sfeertje
foto 986-987-990
het Formule 1 café op de camping
foto 991
Roemenië komt bij ons over als een vat vol tegenstrijdigheden. Dat zal o.a. komen door de corruptie en het als gevolg daarvan ontbreken van een middenklasse. De nieuwe rijken hebben na de communisten de fabrieken voor een appel en een ei gekocht, de rest van het volk kan alleen maar werken. Soms als arme boer met paard en kar, soms als werknemer in de fabriek. Wat dan weer vreemd is dat de auto’s die je ziet geen oude barrels zijn, terwijl het maandsalaris nog geen kwart van bij ons is en de brandstof bijna even duur. De boodschappen in de supermarkt zijn ook al niet veel goedkoper.
Het grootste gedeelte van die auto’s rijdt wel heel stoffig rond omdat in de dorpen alleen de hoofdweg geasfalteerd is en alle andere straten zand- en grindpaden zijn. Op de hoofdweg is de straatverlichting uitgevoerd in LED, opgehangen aan houten of betonnen palen waaraan alle kabels hangen.
Soms loopt er langs de straat zo’n diepe sloot, al dan niet in beton, een zeldzame keer afgedekt met betonnen roosters. In het volgende dorp ligt er een trottoir langs de weg, in andere plaatsen weten ze niet wat dat is.
Wat wel overal gedaan wordt is dat de bomen tot een hoogte van 1,3 meter wit geschilderd worden. Het dient niet de verkeersveiligheid want ook de bomen in boomgaarden en tuinen hebben dit. Overigens ook de andere obstakels langs de wegen.
Nog zoiets: de afgelopen dagen hebben we ze minder gezien, maar daarvoor zagen we overal tuincentra met zowel bloemen als bomen.
Zwemmen in de Zwarte Zee. Nogal decadent noemde een van de medereizigers het. En eigenlijk is dat ook wel zo, maar het water was wel lekker en bracht ondanks een lauwe thee-temperatuur toch wat verkoeling. Je moet er wel een heel eind in lopen om te kunnen zwemmen.
Typisch is wel dat het water nauwelijks zout is.
in het midden een heel klein koppie in het water… that’s me! 
eindeloze rijen strandstoelen te huur
foto 997-998
Op het einde van maandagmiddag wordt de dreiging van onweer dan eindelijk werkelijkheid. Veel gerommel en veel water en een graad of tien minder. Gelukkig hoort Toby niet meer zo goed dus is hij er ook niet meer bang voor.
