Maandag 28 juni 2021.
Het blijft warm. de dag start met dik 20º en het wordt uiteindelijk 30º. Gelukkig zijn er ook nogal wat wolken die de ergste hitte tegenhouden.
Prima plekje hier waar we stonden. Dat de dijkenbouwers al vroeg met van allerhande zware machines aan de gang gingen (Europees geld voor plattelandsontwikkeling), nemen we maar op de koop toe.
Onze route vandaag gaat weer langs/over de oude grens. Overal aanwezig is de geest van die vroegere deling. Achtergebleven gebied omdat toentertijd niemand wilde investeren in die grensgebieden: in oost én in west niet. Wel echt mooi om door te rijden.
op de grens tussen graan en bos een ree met jong 
verborgen aan de rand van het dorp nog 2 oostduitse woonblokken 
en zo kun je van zo’n blok nog wat maken
foto 250-252-253
Onderweg natuurlijk vele musea die hieraan gewijd zijn. Soms zijn het pareltjes en die vinden we vandaag een: het Grenzlandmuseum in Schnackenburg. Veel te zien en veel info van de toestand toen, maar niet met veel foto’s weer te geven. Dus hier alleen een summiere indruk.
foto 255-258
Het dorp zelf is ook wel aardig.
de gevel is een beetje dichtgegroeid 
plein tegenover het museum
foto 263-264
De uitgezochte CP is nog gesloten wegens corona. Waarschijnlijk vergeten het bordje weg te halen? Dus gaan we verder naar de CP bij de Sportboothafen in Uelzen.
Dinsdag 29 juni 2021.
Het is een stuk frisser en in de loop van de morgen valt zelfs een bui.
We blijven hier vandaag en stappen op de fiets naar de stad Uelzen. Niet dat die zo bijzonder is en ook niet heel groot, maar je ziet weer van alles anders als thuis. De stad is ‘west’, maar ligt niet ver van de grens.
Ook in de stad het ‘Hundertwasser-station’, maar daar fietsen we niet naartoe. We hebben er van enkele jaren geleden al foto’s van.
Zo’n Google-appje is toch wel handig: je ziet bijvoorbeeld dat er op een dikke kilometer van de CP een Griekse ibis zit. Dus rond 6 uur maar weer even de fiets gepakt 🙂
foto 271-272-273.
Van zo’n dag is verder niet veel te vertellen. Dus even wat anders: Onderweg, vooral in de dorpen vallen ze op, zien we nog overal sigaretten-automaten langs de weg staan. Ondenkbaar bij ons intussen.
Woensdag 30 juni 2021.
Het is een stuk frisser en tegen de middag valt regen die niet meer ophoudt tot…
Het blijft verbazen hoeveel ruimte hier overal is voor landbouw en bossen. Ondanks de regen ziet het er allemaal toch weer mooi uit.
Maar voordat we vertrekken een gesprek met onze over-buurman:
“Gutenmorgen, nicht so warm wie gestern…”
“Gutenmorgen, tja, das Wetter. Bleiben sie noch hier oder gehen sie weiter?”
Enfin, hij vraagt of we Lüneburg kennen want daar wil hij heen, maar wij gaan de andere kant op. En zo komt van het een, het ander.
Hij is een origineel oost-duitser en heeft gewerkt aan de radar-apparatuur van de schepen op de Elbe. Naar het werk moest hij eerst 500 meter voor de werf door de controle. ID en bijzondere toestemming om verder te moeten gaan. Bij de werf de hele mikmak nog eens. Op het werk continu bewaking om te voorkomen dat ze er met een grens-patrouille-boot vandoor zouden gaan. Testvaarten alleen met 2 medewerkers en soldaten als bewakers mee.
Maar dan komen er wat opmerkelijke uitspraken: op onze opmerking dat het toch onvoorstelbaar was zo te moeten leven en werken, net zoals in Noord-Korea nu, reageert hij met ‘wij wisten niet beter’. Sterker nog, als je het mij kort voor de val van de muur gevraagd zou hebben, zou ik gezegd hebben dat het altijd zou zou blijven. Het was toch zo dat we eten en drinken ruim voldoende hadden. We hadden werk en niemand had schulden. Kredieten bestonden niet. En 8-10 jaar wachten op een Trabant, nou ja..
Het enige was dat je moest opletten tegen wie je wat zei. Van de andere kant, wij waren met 5 vrienden en wij konden onder elkaar alles zeggen. Nadat de grens open gegaan was hebben we 10 jaar keihard gewerkt, 12 uur per dag. Nu heb ik mijn handel met 10 filialen verkocht, de kinderen zijn de deur uit, ze wilden de zaak niet hebben. Een werkt er nu als tekenaar-constructeur bij Volkswagen en de nakomer heeft zijn studie ook afgerond.
Over die dictatuur: stel je voor zegt hij dat in je omgeving 10 mensen opgepakt worden en jaren opgesloten vanwege een bepaalde opmerking. Je leert zeer snel om je mond te houden en te voegen in het systeem.
Ook nog een anekdote: hij was in militaire dienst en een van zijn mede-dienstplichtigen was Wilfred Kuhn, ‘aber wir nannten Ihn Paulchen’, wellicht omdat zijn vader een broer was Paul Kuhn de orkestleider (en de zanger van “Es gibt kein Bier auf Hawaii”, fantastische carnavals kraker). Enfin, als soldaten verlof hadden moesten ze altijd het uniform aanhouden. Toen Paulchen eens een keer met zijn zatte kop zich vasthield aan de vlaggenmast en vervolgens per ongeluk de DDR-vlag neerhaalde, leverde hem dat een forse gevangenisstraf op. Die tijd die de straf duurde werd dan vervolgens aan het einde van de diensttijd er aan geplakt.
Zo levert een opmerking over het weer een heleboel verhalen op.
Met een van beider onderstreepte waarheid: “Uns geht’s gut.” gaat weer ieder zijns weegs.
Die weg leidt ons naar het grenzlandmuseum in Böckwitz en het burgmuseum in Oebisfelde, maar beide zijn helaas dicht. Vooral die laatste is jammer want de Burg ziet er wel leuk uit, terwijl we er ook nog enorm manoeuvreerwerk aan hebben moeten besteden om er te komen. Jammer. Maar wel een paar mooie foto’s van het binnenplein en de buitenkant.
foto 279-282.
Als we stoppen in Helmstedt, de plaats met de beroemde grensovergang waar de autobaan-corridor naar Berlijn begon, regent het nog steeds. Niet veel, maar genoeg om niet op de fiets te stappen om naar het Zonengrenz-museum te gaan. Dat doen we dan maar morgenvroeg.
Gelukkig wordt het tegen 6 uur wel droog, zodat even een pizza halen een stukje verderop gewoon te voet kan!
Donderdag 1 juli 2021.
Het is een stuk frisser, 14º-16º en het regent de hele dag. Soms buiig, soms druilerig, soms niet.
Er is er een jarig, hoera, hoera… Toby bereikt de respectabele leeftijd van 17 jaar!
Daar hoort natuurlijk een staatsieportret bij.
ik ben ook al gewoon oud hoor….
foto
We vertrekken niet al te vroeg naar het Zonengrenz-Museum in Helmstedt, maar weten eigenlijk al dat dit overbodig is. In Google staat dat het open is van 15-17 uur. Als we dat gisteren geweten hadden waren we toch nog tussen de regendruppels door gefietst. Probleem is echter dat als het museum open is, op Google alleen staat wanneer het dicht gaat. Dus toen we gisteren keken zagen we ‘het museum is open tot 17 uur’ en dan ga je ervan uit dat het normaal gesproken ’s morgens om 10 uur open gaat. Helaas. Bijkomende pech of voordeel: het was best moeilijk te vinden, dus hebben we de hele binnenstad kriskras gezien. Leuke stad.
foto 286
We gaan verder naar de Gedenkstätte Deutsche Teilung Marienborn. Dat is de plek waar de autobaan naar West-Berlijn de grens naar Oost-Duitsland overging. Een gigantische controlepost die gelukkig nog grotendeels behouden is gebleven en onderhouden wordt als museum. Herinneringen komen boven, incl. het ‘unheimische Gefühl’ als je in de rij stond om gecontroleerd te worden. Indrukwekkend complex.
veel schijnwerpers op de torens 
2 rijen tegelijk door de controle en op de achtergrond de bus-controle
foto 288-289-291-296
Niet veel verder ligt het Grenzdenkmal Hötersleben. Dit is het grootste originele bewaard gebleven stuk grens. Aan de westkant zie je dat de tuinen van de mensen tot ongeveer aan het ijzeren gordijn, bestaande uit strekmetaal, liepen. En dan naar het oosten in volgorde: de strook voor de honden, nog een strekmetaal afzetting met enkele lagen pindraad erboven, een kale strook van 50 meter, de kolonnenweg voor de bewakingsauto’s, een los geploegd stuk grond om voetstappen te kunnen zien, dan metalen kruizen of een greppel, en dan de muur met ronde bovenkant waardoor je geen houvast had om erover te klimmen. Daarnaast nog een lege strook van 50 meter en een strook van 500 meter waarbinnen je alleen met speciale vergunning mocht komen. Het hele zaakje ’s nachts fel verlicht, aanraakdraden met signaalfunctie, automatische schietinstallaties en wachttorens die 24 uur per dag bezet waren. En tòch is het mensen gelukt om te vluchten.
rechts het westen, links het oosten
foto 301-309-311
Onderweg komen we langs de Braunkohle afgraving, identiek aan die van bij ons net over de grens.
Het landschap is intussen behoorlijk glooiend geworden, maar de weidsheid is gebleven. Jammer dat het zonnetje er niet is, maar ook nu is het nog mooi.
De volgende statie is Hornburg, het Heimatmuseum. Dat ligt zo verborgen in het stadje dat we echt alle straatjes gezien hebben voordat we erachter kwamen dat het pas in het weekend open gaat. Dit stond namelijk helemaal niet op Google! Vanuit ons grüne-band-boekje hadden we ons ook al te pletter gezocht naar Ho-r-n-burg, omdat in het boekje sprake is van Ho-m-burg. Alles tevergeefs dus.
foto 317-318-319
Als we dan uiteindelijk de camperplaats in Hornburg ook nog helemaal niks vinden is het ‘drama’ compleet. Oké, dan maar een dikke 20 km verderop naar Goslar naar de CP op de Festwiese. veel plaats en het hele jaar geopend, behalve als er kermis is. En dus…, is er kermis. Scheisse. Gelukkig is er in Goslar nog een CP en daar zijn ook nog plaatsen vrij. Al met al niet de allerbeste dag geweest vandaag, maar je kunt niet alles hebben.