Onderstaande links naar de verschillende weken werken nog steeds niet. Even doorscrollen dus….
Week 2 (maandag 18 maart 2019)
Week 3 (maandag 25 maart 2019)
Hallo allemaal,
Vandaag, 10 maart 2019, staan we bijna klaar om te vertrekken. Morgen geht’s los naar Spanje. De camper is bijna klaar, de route doet de navigator en wij gaan ervan genieten. Eerste aanstuurpunt is Andorra en van daar uit gaan we naar de oostkust net onder Barcelona. Dan willen we langs de kust naar beneden.
Of we daadwerkelijk die route rijden of toch nog ergens anders terecht komen, we zien het wel.
Maandag 11 maart 2019.
We zijn wat later weg dan anders omdat we gisteren niets meer hebben kunnen doen. We waren op het 50-jarig huwelijksfeest van een van de buren. Maar om 11.30 is het dan zover. Bij km-stand 111900 draaien we de neus richting zuiden, specifiek Andorra. Gewoon als richtpunt en omdat we daar nog niet geweest zijn.
Gisteren heeft er een hevige storm gewoed en ook nu nog waait het heel hard. Het voelt met 10º C koud aan.
De eerste stop vandaag is net over de Belgische grens bij de frituur…
Even later rijden we over de Baraque de Fraituur (niet verwarren dus) bij 2º en sneeuwval. Het is mooi wit overal.
Nadat we een keer of 6, 7 de Maas overgestoken zijn vinden we een gratis CP aan de haven in Charleville-Mézières. er schijnt een lekker zonnetje, maar het is nog steeds koud met een harde wind.
foto 140
km 111225
Dinsdag 12 maart 2019
Een heel rustige nacht en 10 gr als we wakker worden.
Als eerste op de route vandaag, 100 m verder, komen we een bord tegen met ‘route barrée’ er op. Nadat we dat gecontroleerd hebben en vervolgens omgedraaid zijn, moeten we kruip-door-sluip-door een mooie woonwijk op een heuvel, precies on de bocht van de Maas gelegen.
De route gaat dwars door de Franse Ardennen en vervolgens door het departement Champagne. Eindeloze landbouwvelden waarover soms al een zweem groen op ligt, afgewisseld met bossen. We tanken bij een supermarkt van E.Leclerc vlak naast de autoweg waar de dieselprijs (€ 1,445) tot 24,4 (!) cent lager ligt dan aan de grote weg en dat terwijl je voor de autobaan ook nog tol moet betalen. Is het daarom nergens druk?
We rijden op een gunstig tijdstip Parijs voorbij en komen door een enorm natuurgebied bij Orleans-Vierzon-Chateauroux.
Op de alweer gratis CP staat al een NL camper van Amerikaanse makelij. En dan sta je al gauw met elkaar te kletsen, o.a. over die dieselprijs. Maar zij hadden daar nog niets van gemerkt. Ze hadden in NL 300 liter getankt en daar kwamen ze wel 1200-1300 km mee. Hun camper was van binnen helemaal opgeknapt maar dat was van buiten niet te zien. Ze hadden hun hele hebben en houden bij zich, in NL alles verkocht omdat ze de maatschappij hartstikke zat waren. De bedoeling is nu om in Portugal ergens in de bossen of zoiets te gaan wonen.
foto 143
Woensdag 13 maart 2019.
De ontzettend stille nacht werd om half zeven verstoord door de a.s. nieuwe Portugezen. Ze vertrokken vroeg omdat ze de storm voor wilde blijven. Het waaide nog steeds flink en hun camper was nogal zijwindgevoelig. Toen we de tweede keer wakker werden renden er allemaal middelbare scholieren rond het gebouw aar we bij stonden, bezig met een soort oriëntatie- of zoektocht waarbij de tijd blijkbaar ook belangrijk was.
We zijn het dorp nog niet uit als onze navigatie aangeeft ’na 397 km rechts aanhouden’. Dat is niet al te moeilijk dus.
Als we door het heel mooie Dordognegebied rijden passeren we ook ergens de 1000km-lijn van de afstand vanaf thuis.
In Auterive, nog 150 km van Andorra vinden we een prima CP, midden in het dorp aan de rivier, samen met nog 4 anderen. De pizzaboer (pizza á emporter) is nog geen 100 m lopen en dus laten we hem vandaag maar eens koken. Het duurt een kwartier volgens hem en dus lopen we nog even het dorp in. Een heel oud zuid-frans dorp met een grote Mairie en een van buiten simpele kerk. Van binnen heel mooi!
foto 144
km 113175 – 1275
Donderdag 14 maart 2019.
Toby is niet wakker te krijgen vanmorgen, of hij doet maar alsof. Niets helpt, hij blijft gewoon liggen. Afwachten dus maar. Het is grijs als we wegrijden en er vallen af en toe wat druppeltjes met een enkel zonnestraaltje. Dwars door Auterive dat wel een leuke plaats blijkt te zijn met smalle straatjes en oude huizen. Heel schoon overal, dat valt op.
Om half elf komt Toby tevoorschijn en stoppen we maar gelijk voor een kop koffie. Met enige tegenzin is hij toch bereid om even naar buiten te gaan.
Gaandeweg stijgen we de Pyreneeën in en hoe hoger we komen hoe kouder en hoe helderder het wordt. Aan de grens met Andorra staat een enorme file, gelukkig Frankrijk ìn, aan de andere kant dus. We zitten volop in de sneeuw bij een staalblauwe hemel en een sterke zon. In de camper loopt de temperatuur op, buiten af naar een graad of 5. Vlak na de grens nemen we direct het eerste tankstation omdat de auto al enige tijd aangeeft ‘bijtanken svp’. Dan is het leuk: het aantal liters loopt bijna gelijk op met het aantal euro: 1,049 per liter. Een aantal tankstations verderop kan het zelfs nog 2 cent goedkoper. Dat het nodig was: we tanken bijna 79 liter, er kunnen er 80 in.
Op de Pas de la Casa zitten we op een hoogte van net iets meer dan 2400 meter. Er wordt overal druk geskied. Als we stoppen voor de boterham zien we de skiërs onder ons langs komen. Dan komt het waarschuwingsbord dat we nu 22 km lang naar beneden gaan. In Andorra la Vella stappen we bij nader inzien toch maar niet uit. Net als de dorpen die we gepasseerd zijn is deze stad heel modern, vol winkels. Tussen de middag gesloten en wij gaan verder naar de geplande stop bij Sant Julià de Lòria. Een hele grote camperplek bij een Supermarché, gratis met alle voorzieningen, incl. een temperatuurtje van 20 gr. We zetten de stoelen buiten, korte broek aan en in de blote bast lekker in het zonnetje zitten. Morgenvroeg gaan we Spanje in.
foto 157-163-173-177
km 113344
Vrijdag 15 maart 2019.
Natuurlijk is het ’s morgens koud, ook omdat de zon nog achter de berg zit en ook omdat we nog steeds behoorlijk hoog zitten. De 22 km afdaling gaat nog een stuk verder. We rijden naar het servicepunt, lozen en vullen weer alles en zijn klaar voor de dag. Toby niet, die slaapt nog en hij komt pas om 10 uur kijken waar we zijn; al een heel stuk in Spanje. Even stoppen dus om hem uit te laten en verder. De grens was geen enkel probleem, een goedkeurend knikje van de policia-senora was voldoende.
We nemen niet de ‘hoofdroute’ naar Barcelona, maar de kleinere die wat naar links op de kaart ligt, via de C14 van La Seu d’Urgell naar Ponts. De keuze blijkt een goede want we worden beloond met een schitterende tocht door een kloof. De rivier er in mondt uit in een breder stuk met een U-bocht en meandert dan verder. Dan weer een smaller stukje en vervolgens komt een zich over vele kilometers uitstrekkend stuwmeer met een lage waterstand. Het landschap wordt gekleurd door zandstenen rotsen van vaal-geel tot oranje-bruin en af en toe een paars streepje. De mode van de natuur. Hier en daar op een hoger stuk rots een dicht opeen gepakt dorpje. Bij sommige huizen val je zo uit de achterdeur tientallen meters naar beneden.
Van Ponts steken we door naar Calaf en dan naar Manresa. Hadden we in Venlo ook, dus even kijken hier. En dan is er alleen nog maar een heel klein navigatiefoutje nodig om de hele stad van voor tot achter en terug te zien vanuit onze camper. Niet echt een bezoek waard.
Van Manresa naar de camperplek die we uitgezocht hebben is nog maar een dikke 50 km, maar onderweg maken we nog een tussentochtje naar het Monastir de Montserrat. Jaren geleden tijdens een stedentrip Barcelona waren we hier ook, maar dat is al zo lang geleden dat we het nog eens willen zien. En inderdaad, heel apart, druk toeristisch, maar met een schitterende basiliek. Als je in de kerk staat kun je hoog boven achter het altaar mensen zien lopen. Sssstttt, een geheime gang. In smalle gangetjes trap op, trap op, trap af en dan sta je bij een gouden beeld in een zilveren nis van de zwarte Madonna. Die moet je even aanraken. Waarom weten we niet maar iedereen doet het. Achterom kijkend heb je dan een prachtig zicht op de kerk vanaf boven het altaar. Vreemde ervaring.
Als we het parkeren willen betalen geeft de automaat een bedrag aan van € 52,50, het tarief voor een bus. Aan de man die via het info-knopje op de automaat alleen maar Spaans spreekt hebben we niks. Behulpzame collega-toeristen spreken ook geen Spaans. Eindelijk vinden we een medewerker, een stuk terug lopend, die het snel oplost: gewoon doorrijden naar de exit en daar betalen, € 6,50. No problem.
Op de camperplek bij het voetbalcomplex vinden we nog een prima plekje, ondanks dat er al een stuk of vijftien staan. Zelfs de Nederlander die later komt met een vrachtwagen met camper-oplegger krijgt nog een plaats.
foto 180-183-200-206-209-216
km 113570
Zaterdag 16 maart 2019
Vandaag is er niet zoveel te vertellen. We staan halverwege de middag al op een camperplek samen met -tig anderen. Wel een heel mooie plek bijna halverwege Barcelona en València. Daar zetten we stoelen buiten, maken kennis met de Duitse buren en doen verder niets meer.
Het eerste stuk van de route vandaag was het enige interessante en mooie. Niet over de autoweg, maar over de kustweg die vaak hoog boven de zee loopt. De Spanjaarden zijn ook los, dus het is wel druk, maar ook zeer de moeite waard. Vanaf Sitges is het helaas over. Van de beroemde toeristenplaats Salou zien we alleen de rondweg en dat is ook genoeg.
foto 222-233-235-236-241
km 113724
Zondag 17 maart 2019
Er zijn al wat mensen vertrokken, maar er blijven er nog zeker 30 (!) over. Het is prachtig weer. We verplaatsen de camper een stukje naar een ander mooi uitzicht en zetten de stoelen in de zon.
De CP ligt boven op een plateautje. Als je naar beneden gaat naar een van de intieme strandjes zie je dat ’t plateau is opgebouwd uit een soort natuurlijk beton: zandsteen met heel veel kiezel ingesloten. De natuur had dat dus al veel eerder uitgevonden dan de Romeinen.
In de loop van de middag steekt er een sterke wind op en het wordt ook frisser, maar in de windschaduw is het nog goed uit te houden in hoog-zomer uitrusting. In de camper is het tegen de 30 graden.
Foto 242
Maandag 18 maart 2019.
Van 12 tot 18 graden vandaag.
Het waait nog steeds erg hard en we besluiten om naar València te rijden. Onderweg komen we héél veel campers richting noorden tegen. Het landschap varieert van plat in de delta’s tot heuvelachtig en altijd de bergen op de achtergrond. Qua landbouw véél olijfbomen, véél sinaasappel-/mandarijnen-/citroenbomen en soms artisjokkenvelden. Tegen de verwachting in is het een prima weg en het schiet lekker op. We hebben 3 plaatsen uitgezocht om te kunnen staan en blijven dan bij de eerste waar we om half drie al zijn. Alweer geluk, we krijgen nog een staanplaats en nog een goede ook. Het is rondom Valéncia overal stikdruk vanwege hèt grote jaarlijkse feest in de stad, het Fallas-festival, morgen de 19e! Zie www.verrassendValencia.nl. De oorsprong van het festival gaat honderden jaren terug toen de timmerlieden hun kaarslantaarns uit de werkplaats verbranden ter gelegenheid van het feest van San José dat de terugkeer van het licht op 19 maart symboliseerde.
Wij gaan van hieruit morgen met de metro naar València.
km 113913
Dinsdag 19 maart 2019
Wakker geworden met een paar druppeltjes schijnt even later weer het zonnetje en wordt het vandaag weer een graad of 20.
Eerst nog even gisteren. komt een Nederlander met een even grote camper als die van ons aanrijden met de plaatsaanwijzer van de camping voorop lopend. Het zijn nogal krappe paadjes en het is nogal wat gestuntel Zegt die jongen met een knipoog naar ons ‘he is not such a good driver as you’….. Zo. dat is binnen.
Vanmorgen werden we wakker zonder stroom. De woon-accu heeft de geest gegeven. Precies hetzelfde probleem als met de telefoon-accu van Thea. Het lijkt allemaal goed, maar zodra er wat vermogen gevraagd wordt is het snel afgelopen. Dat moeten we dus morgen oplossen. Gelukkig komt er wel een stroom-aansluiting vrij omdat onze buurman-Welshman vertrekt. Geluk bij een ongeluk.
We kopen twee metrokaartjes bij de receptie (€ 1,60 enkele reis pp) en reizen 25 minuten tot in het centrum. Even zoeken waar we zijn en na 3 keer de straat overgestoken te zijn, hebben we de juiste richting. Op de slotdag van het Fallas-festival valt de drukte mee, denken we, maar dat duurt maar heel even. Het wordt heel erg vol in de stad. Op enig moment komen we in hartje centrum, Plaza Ajuntament en daar staan een heleboel mensen te wachten achter de dranghekken op wat komen gaat. Een optocht denken wij, want overal in de stad lopen mensen in de mooiste klederdracht, soms vergezeld van een Valenciaanse joekskapel. We staan er net na half een, dus het zal wel om 1 uur beginnen. TV-camera’s op diverse strategische plekken hoog en laag rond het plein. Op het platform vlak bij ons komen de TV-presentatoren zitten onder luid applaus van het publiek. Verder gebeurt er niets. Het is al lang 1 uur geweest als het publiek begint te juichen en te klappen. Er komen een meneer en een mevrouw langs lopen, handen schuddend, in begeleiding van een grote zwerm pers met grote camera’s op de schouders. Het lijkt W-A en M wel. Even later hetzelfde ritueel weer op de terugweg. Maar het is toch 2 uur als het begint…., geen optocht maar een ritmisch knalvuurwerk zonder weerga. Het duurt zeven minuten waarbij je horen en zien vergaat. De hele omgeving trilt, oren doen pijn en je ziet van de kruitdampen nog maar een paar meter ver. Echt onvoorstelbaar!
Als het afgelopen is gaan direct de afzethekken weg en het volk verspreidt zich. Wat achterblijft is vergelijkbaar met de Parade in Venlo na de Vastaovesoptoch. In de stad blijft het druk druk druk.
Overigens werden we vanmorgen al wakker met geknal en er is de hele dag geen minuut voorbij gegaan zonder knallen. Zelfs in de zo drukke stad werd door de liefhebbers de hele dag door op allerhande plekken vuurwerk, vaak met de knalkracht van bommen, afgestoken. Het mag blijkbaar allemaal, want de zeer overvloedig aanwezige agenten staan er bij te kijken.
In de stad tientallen beeldengroepen, gemaakt van bordpapier. Schitterende voorstellingen (zie de foto’s) die vanavond, en ook dat is onvoorstelbaar, allemaal op 1 na verbrand worden. Die ene is de winnaar van de publieksprijs en wordt bewaard in het Fallero-Museum. De verbranding is dus de vervanging van de kaarslantaarns van de timmerlieden vroeger.
We sluiten ons aan bij de plaatselijke gewoonten en genieten van tapas ergens in een ‘eetcafé’. Daarna wordt het langzaam tijd om Toby wakker te gaan maken en we lopen naar het metro-station. Daar komen we puur toevallig precies 1 minuut voordat de metro vertrekt aan, anders hadden we een uur moeten wachten. Als we terug zijn en Toby is er uit geweest krijgen we ook nog een verfrissend buitje. Hoeveel geluk kun je hebben naast die een kapotte accu?
foto 262-272-281-282-293-301
Woensdag 20 maart 2019, the day after Las Fallas.
Het weer is goed, overdag tegen de 20 graden, maar er blijft een fris tintje in de wind zitten. Daarom is het ’s morgens en ’s avonds best koud.
Na de vermoeienissen van gisteren, de hele dag door de stad slenteren, starten we vandaag een half uurtje later. Ontbijten en dan maar eens gaan kijken hoe we het accuprobleem oplossen. Handleiding erbij en kijken welke accu er werkelijk in zit. Voor de zekerheid maar even bellen naar de dealer en vragen of we nog iets moeten weten. Dan naar de receptie en vragen of ze de Hymer-dealer die een kleine 100 km verderop zit (internet is toch vaak een uitkomst) kunnen bellen of zij zo’n ding op voorraad hebben. Maar, pal tegenover de receptie staat een busje met daarop reclame ‘reparacione motorcaravanes’ of zoiets. De eigenaar van dat busje is iemand aan het helpen, dus even vragen of hij ons wellicht ook kan helpen. Moment, hij spreekt ook nog engels, hij komt zo naar onze camper toe. Hij meet de accu door (kapot), maakt voor ons een offerte en rijdt op en neer naar Valencia (?). Anderhalf uur later heeft hij er ter plekke een nieuwe accu in gezet voor de zeer acceptabele prijs van € 335,- all-in en kunnen we de reis vervolgen. Hoezo mazzelen? Zoveel toeval bestaat toch niet?
foto 305-307-308-311-315-317
Modern València
Na de lunch rijden we door de buitenwijken en dan dwars door het centrum van València naar het eerste doel: het Ciudad de las Artes y las Ciencas (kunst en wetenschap). Een gigantisch complex gebouwen van de Spaanse architect Santiago Calatrava dat aan het einde van de ‘Groene Rivier”, het Turia-park ligt. Dat park is ontstaan doordat de oorspronkelijke rivier omgeleid is langs de stad. We kunnen in de omgeving nergens de camper kwijt, maar dat was ook niet het plan :-). ook vanuit de camper is het heel indrukwekkend.
Enkele kilometers verder door de drukte wordt het ineens platteland en is er nauwelijks nog verkeer. De weg gaat door het Parc Nacional Naturel L’Albufera, soms aan beide zijden water, zee en meer, dan kilometers door bossen.
Als het park ophoudt beginnen de kweek-kassen, helemaal van plastic. Soms afgewisseld door boomgaarden met sinaasappelbomen, helemaal overdekt met transparant doek. Absoluut niet fotogeniek, wel vreemd. Na de boodschappen kiezen we als overnachtingsplaats een CP in Simat de la Valldigma omdat daar een mooi klooster ligt. Als uitvloeisel van de Fallas-feesten vandaag nog gesloten, dus dat is voor morgen. De heel oude vrouw met rollater die net even in de kerk is, laat ons nog van alles zien en geeft tekst en uitleg erbij. Ondanks het zuivere spaans dat zij spreekt begrijpen we het meeste wel. Tenminste, dat denken we….
km 114030
Donderdag 21 maart 2019, the day before ‘fira’…..
De wekker is nog maar net afgegaan of er wordt op de deur geklopt: Policia. Of we svp maar willen vertrekken. Wat is het geval? Gisteravond hebben we oom agent met verschillende camperaars (er stonden zo’n 10 campers) zien praten en is er zelfs een vrouw met de agent in de auto meegereden. Nu blijkt wat er loos is: bijna iedereen is al weg want de kermis moet hier opbouwen en die mevrouw die gisteren is meegereden is de alternatieve CP gewezen. We parkeren de auto even langs de straat, dat mag tot morgen.
foto 319
We gaan te voet naar het Koninklijke Klooster Santa Maria de Valldigna. Het complex is gedeeltelijk ruïne, heel mooi onderhouden en wordt nog gerestaureerd.
Foto 321-327-332-336
Als we terugkomen bij de camper wordt er inderdaad volop gebouwd aan de kermis-attracties. Hard werken in de volle zon.
Wij vertrekken en komen dan langs de alternatieve CP waar onze medecamperaars van gisteren allemaal staan zo te zien. Wij rijden door en belanden gelijk in de bergen met haarspeldbocht na haarspeldbocht. Prachtige route met hele mooie panorama’s. In de afdaling komen we door een helemaal afgebrand gebied: dode zwarte bomen en soms een afgebrand huis ertussen.
foto 345-347-348
Beneden gekomen rijden we weer langs de kust met het ene resort na de andere residentie.
Een klein stukje omrijden brengt ons naar de vuurtoren Javea in Xàbia op de Cap de San Antonio. Schitterend uitzicht op Calp en over de Middellandse Zee. Het is er een graad of 15 en je waait er bijna uit de broek. Hoera voor de Noorse jas.
foto 351
Weer beneden gaat de N332 net langs Benidorm. Waar tot nu toe de woongebouwen max 4-5 verdiepingen waren zijn het er hier 40, 50 of nog meer. Het lijkt de skyline van New York wel. Geen idee wat mensen hier zoeken, buiten de zon misschien. Blij dat we niet hier moeten blijven rijden we door.
Foto 364
De gratis camperplekken zijn er in deze buurt nog wel, maar dan moet je er wel een beetje thuis zijn. Wij gaan achter een restaurantje staan, niet gratis, maar wel redelijk geprijsd eten.
“Wat willen we drinken?”
“Oh, Sangria is wel een goed idee en lekker.” Dan komt een kwartier later een literkan met Sangria, vers gemaakt, vol met vers fruit. Het lijkt op bowl, maar dan in het kwadraat. Het eten is in verhouding en kost de helft van bij ons. Ook leuk, de verhouding drinken/eten is 50/50.
Als ook de Sangria bijna op is, begint de karaoke. Ja hoor, we moeten ‘vrijwillig’ mee doen. Een gezellige avond dus.
km 114175
Vrijdag 22 maart 2019.
We hebben weer eens alles bijgewerkt als we vertrekken en na een paar honderd meter rijden hebben we zicht van bovenaf op Alicante, alweer een New York-skyline in Spanje. Het feit dat de zon hier veel schijnt is blijkbaar genoeg reden om alles vol te bouwen. Toegegeven, van een afstand zie je ook wel wat architectonische hoogstandjes ertussen staan.
We rijden verder op de N332 en zien dat alles geel is rondom, zowel de grond als de bebouwing. Eigenlijk vreemd, op andere plaatsen is het allemaal rood. Bij ons is altijd alles grijs.
Als je een CP zoekt is het hier overal niet lastig, ruim voldoende mogelijkheden en meestal gratis. Zo ook in Santa Pola / Monte Faro, ruimte voor wel 1000 campers in een prachtige omgeving. Gelukkig staan er nog geen honderd en wij ook maar eventjes, voor de boterham.
foto 380
Bij Santa Pola liggen ook de uitgestrekte zoutmeren: een natuurlijke manier om zout te winnen uit de zee. Je maakt een heel erg ondiepe plas water, komt er zeewater in en wacht tot de zon het water heeft verdampt. Vervolgens ‘oogst’ je het zout.
foto 389
Wij vinden om half drie een CP in Torrevieja met een grandioos uitzicht over de zee en naar het stadje. De neus van de camper staan amper een meter of 4 van het water. Wij zitten tot een uur of vijf in zondressing buiten in het zonnetje.
En dan komen nog 2 Nederlanders langs fietsen. We kletsen wat en dan blijkt dat zij in september vertrokken zijn en waarschijnlijk ergens in juni weer ‘thuis’ zijn. Want de vraag is natuurlijk wat is thuis in hun geval?
foto 393-398
km 114260
Zaterdag 23 maart 2019.
Het is triest als we wakker worden, grijs en soms wat regen en dat verandert gedurende de dag ook niet meer.
We rijden en hele tientallen kilometers door platteland, waar gigantische sinaasappel-, mandarijnen-, citroenen- en limoenenplantages zich aflossen. En dan ineens zitten we in de heuvels waar op alle enigszins vlakkere plekken plastic kassen gebouwd zijn, voornamelijk met tomaten. En alweer als bij verrassing wordt het landschap nog wat bergachtiger. Geen mens of auto meer te zien. De weg loopt tientallen kilometers dwars door een natuurgebied. Soms zie je nog ’n verlaten huisje of zelfs groot huis, compleet gestript. In het hele gebied hebben we nog maar 1 bewoond huis en een zo te zien niet geweldig oud klooster gezien. Dan is het natuurgebied weer afgelopen er rij je weer tussen de plastic kassen.
Wat ook opvalt is dat we in Spanje nog geen rivierbedding (rambla) gezien hebben waar water doorheen komt.
We gaan naar de CP in Águilas, de vierde nacht dat we niet gratis staan, maar zo kunnen we de accu even goed doorladen. Het weer klaart een beetje op en we lopen van het terrein af de buurt in. Die bestaat uit grote resorts met gestapelde woningen waar je alleen met de auto in komt als je door de slagboom kunt. Alles is zo te zien in de laatste 10 jaar gebouwd en het is ons niet duidelijk of dit nu vakantiewoningen of gewone zijn.
foto 401-406-412-415-416
km 114408
Zondag 24 maart 2019.
Het weer heeft z’n goede zin weer teruggevonden, het zonnetje wordt nog wat getemperd, maar is wel duidelijk aanwezig. Een graad of 18?
We gaan over de N333 verder zuidwaarts. Direct achter Águilas zijn vele mooie playa’s te vinden en daar staan dan ook overal campers. Prachtige baaitjes, omringd door grillige rotsen, uitmondend in vlakke zandstrandjes.
foto 419-428
En dan ineens is het afgelopen, geen playa meer te zien. Het land is plat en voorzien van eindeloze citrusvruchtenplantages. We stoppen een stuk verder bij Mojácar voor de boterham.
foto 437-439-441
Daarna draaien we bij Carboneras het binnenland in naar Níjar. Het eerste stuk door een mooi natuurgebied, maar dan wordt je hard wakker:
de weg gaat dan door een gigantisch kassengebied, zo groot hebben we het nog niet gezien. Alles plastic natuurlijk en enorm vervuild, overal liggen stukken plastic en verpakkingsmateriaal zoals schuimplastic.
foto 442-462
Het moet gezegd dat Spanje overal heel schoon is, zeker in de dorpen en steden. Wegen zijn goed onderhouden. Maar dat steekt heel erg schril af tegen deze tuinbouwgebieden. Wat een zooi.
We hebben ons afgevraagd waarom hier alles met (ondoorzichtig) plastic gedaan wordt en niet met glas zoals bij ons? Een logische verklaring zou kunnen zijn dat er geen m2 grond te vinden is die waterpas is. Plastic kun je laten ‘meelopen’ met de vorm van de ondergrond, met glas is dat niet te doen.
We gaan naar de CP in Las Negras en wat in het boekje staat klopt: er huizen ‘hippies’ in diverse nationaliteiten. Die bestaan dus nog 🙂 Wij lopen een rondje dorp en hebben een heel rustige nacht, samen met een paar andere ‘verdwaalde’ ‘normale’ campers.
Maandag 25 maart 2019.
Wat ook opvalt is dat er vooral bij de toeristische plaatsen veel onafgemaakte bouw in de vorm van betonskeletten staat. Of dat een gevolg is nog van de crisis? Toch wordt er in die plaatsen best nogal wat gebouwd, je ziet overal bouwkranen.
En nogmaals, het is overal goed onderhouden en schoon.
We rijden vandaag door de bergen met spectaculaire uitzichten naar Rodalquilar. Dit is het spaghetti-western landschap waar Sergio Leone onder ander The Good, the Bad and the Ugly opnam. Met wat fantasie zie je Clint Eastwood hier op zijn paard rijden. De uitgeputte goudmijn zal niet in beeld geweest zijn 🙂
foto 476-477-480-483
Het is prachtig weer en we besluiten dan ook om op een van de komende CP’en te blijven staan voor de rest van de dag en te genieten van het zonnetje. Bij San José bevalt het niet, voor koffie is het voldoende. Uiteindelijk staan we om 12.30 in Cabo de Gata, met de neus vooraan tegen de boulevard aan. Later wordt het echt druk hier en staan er tientallen.
Behalve een klein wandelingetje gebeurt er tot ’s avonds niets meer. We gaan wat eten in het restaurantje waar we ’s middags al een kopje koffie gedrongen hebben (koffie € 1,20, limo € 2,50. Kost het overal tot nu toe.) Geen menu ’s avonds, alleen tapas à € 1,60. Niet veel, ook niet als je er meer eet, wel lekker.
foto 488-490
km 114616
Dinsdag 26 maart 2019.
Het is wel bijna 20º, maar er waait een heel harde, aflandige wind. De hippe buren die gisteravond laat aankwamen klimmen op het dak van hun oude roestige bus en demonteren met veel enthousiasme de surfplanken. Bij ons is met zo’n wind verboden de zee op te gaan, levensgevaarlijk. Als je van de plank valt en er niet meer op komt is het onmogelijk de kust te bereiken. Wij wachten er niet op en gaan naar Granada. Onderweg nog wat proviand inslaan (daar wordt Toby ook eindelijk wakker van) en dan komen we per toeval op de AP-7 terecht. Gelukkig, zo blijkt al gauw. Het is het een mooie weg, hoger door de bergen. En dat vergoelijkt enigszins het compleet ingepakte landschap, het plastic-kassen-gebied, waar je eigenlijk boven langs rijdt. Meer dan 100 kilometer langs de kust waar geen m2 die minder schuin is als 30 graden bedekt is met plastic. Het is echt verschrikkelijk en onbegrijpelijk hoe men hiervoor toestemming voor heeft kunnen geven. Pas als we in Motril naar het noorden afbuigen houdt het na enkele kilometers op. Na een km of 40 rijst rechts van ons de Sierra Nevada op met de besneeuwde bergtoppen. Nog wat verder moet we van de weg af en arriveren we om half twee bij de uitgezochte camping. Met opzet vroeg omdat er een grote kans was dat er geen vrije plaats meer te krijgen zou zijn. Maar het lukt toch. Wat niet meer lukt: tickets voor het Alhambra. Ja, wel voor a.s. vrijdag, maar dat hebben we er niet voor over.
We nemen nu maar de bus naar de stad Granada voor de eerste verkenning. Een wandeling door de stad en een bezoek aan de zeer indrukwekkende kathedraal. Om half negen zijn we terug in de camper: morgen verder.
foto 499-505-512-523-533-534
km 114814
Woensdag 27 maart 2019.
Granada, 25 graden. Wat nog meer? Grote stad met allure. Zie foto’s.
foto 542-544-545-554-566-579-583-586-599-605-615-617
Intermezzo
Nog even over Granada.
Zoals in alle grotere zuidelijke steden stinkt het er van de scooters. Kleine, grote en tegenwoordig steeds meer elektrische. Ze staan altijd met de neus vooraan bij het stoplicht, rijden te hard en overal tussendoor en je ziet er nooit een platliggen. Wonderlijk.
Granada heeft veel overgehouden aan het Moorse tijdperk (711-1492). O.a. veel van de bouwstijlen en vooral de versieringen en kunstuitingen. Natuurlijk hebben ze veel oorlogen gevoerd, maar ze waren best wel tolerant ten opzichte van andere volkeren en groepen. Pas nadat de katholieken per 1 januari 1492 de macht veroverd hadden begon de vervolging van Joden, Moren en andersdenkenden. Executies van ‘ketters’ waren aan de orde van de dag. Het Albayzin is een oude Moorse wijk die de stormen des tijds doorstaan heeft. Het oudste deel van het Alhambra is het Alcazaba, een traditionele Moorse verdedigingsburcht.
In Granada zie je heel goed dat in Andalusia het leven pas na 4 uur ’s middags begint, dan pas wordt het overal echt druk.
Donderdag 28 maart 2019.
Het weer is prima: zonnetje, weinig wind. We hebben geen idee waar we vanavond willen zijn en dus is er tijd zat. Eerst eens lekker onder de douche. Dan de camper verzorgen: voorruit wassen voor een schoon uitzicht voor de foto’s en video’s, even uitzuigen, het toilet legen en omspoelen, vuil water én schoon water weg laten lopen. Na 3 weken is het niet verkeerd om de tank even door te spoelen en het schone water ook helemaal te vervangen. Toby is intussen ook wakker en wil wel even meelopen, ‘als je dan toch gaat….’
foto 619
We besluiten om het Nationaal Park Sierra Nevada in te gaan en rijden langs het tankstation waar BP 1,26 vraagt voor de diesel. Toch even het industrieterrein oprijden en jawel hoor, een klein stukje verder een heel bescheiden station, prijs 1,19. Scheelt toch mooi bijna 5 euro en dat voor 200 meter omrijden.
Enfin, we vragen in Monachil de weg. Waar naartoe vraagt de agent terug: naar het Nationaal Park of naar de skilift? Ons Spaans wordt al beter… Uiteindelijk rijden we een hele mooie route dwars door het Nationaal Park, die uitmondt op de weg die tot ruim boven de skilift gaat op 2550 meter. Het is de hoogste weg in Europa. Die gaat inderdaad kilometers lang over hoogtes van dik boven de 2000 meter. De liften zijn volop in gebruik en er wordt druk geskied bij een temperatuurtje van 5º. Daar sta je dan in korte broek, blote voeten in de sandalen en de noorse jas aan. Moet komisch hebben uitgezien. Maar net voordat we helemaal boven zijn, knalt er achter ons wat in de camper. Wat gebeurd? Steen? Nee kan niet, het was ín de camper. Wat blijkt? Een van de zakken chips die we in de kast hadden liggen is open geknald. Het is al vaker gebeurd dat zo’n zak heel dik wordt omdat de luchtdruk boven zoveel lager is dan in de winkel, maar nog nooit is er een open geknald, tot nu. Moet je ook weer meegemaakt hebben.
foto 623-626-634-640-648-659
Halverwege de middag zitten we weer op de rondweg om Granada richting de CP in Alhama de Granada. Dan denk je dat je weer beneden aangekomen bent na de tocht door het besneeuwde hooggebergte. Het is er grotendeels glooiend en dan weer heuvelachtig. Maar op de hoogtemeter valt te lezen dat de hoogtes variëren tussen de 800 en 1200 meter. Enorme plantages olijfbomen en soms hele grote stukken landbouwgrond met felgroen gras (of ontkiemend graan?). Dat hebben we al heel lang niet meer gezien.
Blijkbaar rijdt iedereen hier over de autoweg, want we komen nauwelijks nog iemand tegen. Als we dan na heel veel km’s zonder huizen in Alhama aankomen, blijken er op de CP al 2 te staan. Even na ons arriveert nog een Fransman waar we nog een tijdje mee hebben staan te kletsen, o.a over dat we op een bepaalde plek moeten staan volgens ons appje omdat morgenvroeg, vrijdag, hier de markt komt te staan.
foto 662
km 114947
Vrijdag 29 maart 2019.
Gisteren zijn we de 3000 km-grens gepasseerd en vannacht was het heel koud. Als we wakker worden is het alweer 5º, maar wel met een koude wind. De markt is in opbouw en die is best heel groot.
Die wind wakkert in de loop van de dag flink aan tot echt hard met flinke klappen op de camper als we rijden. De hele dag constant bijsturen.
De route blijft minimaal 800 m. hoog oplopend tot dik 1100 m. Daar hoort een lagere temperatuur bij, maar gelukkig is de lucht blauw en de zon fel schijnend zodat het binnen lekker opwarmt.
“De weg is het doel” zeggen we altijd en dat is vandaag zeker weer van toepassing. Tientallen km’s na Alhama is er weer niets dan olijfbomen, zodat nu heel duidelijk is dat die plaats als een soort oase (vandaar die heel grote markt) in een verder onbewoonde omgeving ligt. Zelfs ruïnes liggen er niet. Ineens zitten we in een soort dal (op 900 m hoogte) met grote percelen landbouw op heel vette grond. Dat is dan weer ineens afgelopen. Een messcherpe scheiding met ’stenentuinen’, waar het lijkt alsof er stenen gezaaid zijn die nu uitkomen. Zó’n vreemd gezicht.
foto 668-670
De plantages komen weer terug met af en toe een dorpje ertussen. Dat blijft zo tot Antequera en vervolgens tot Ronda. De olijfbomen staan keurig in het gelid waarbij opvalt dat de nieuwere plantages over het algemeen driestammige bomen hebben en de oudere 1 stam.
foto 673-674-680
Overnachten doen we op een CP in Ronda en omdat we op tijd zijn, lopen we nog ‘even’ naar de Puente Nuevo 1,2 km bergaf. De stad Ronda ligt op een hoog rotsplateau dat doorsneden wordt door de rivier Tajo. De twee stadsdelen, het historische deel en het minder oude deel, worden verbonden door een antieke brug bij het Puente Nuevo, die over het meer dan honderd meter diepe ravijn gebouwd is. Heel fotogenieke en dus heel drukke omgeving.
En dan begint de ellende: dezelfde weg, maar dan bergop. Gelukkig komen we onderweg nog langs een nougat-winkel waar we de dringende rustpauze zinvol kunnen invullen 🙂
foto 678-714-703-710
Zaterdag 30 maart 2019: op naar de zomertijd.
Wat te doen vandaag? Na overleg besluiten we hier te blijven staan en het dorp in te lopen. En daar hebben we geen spijt van gehad. Ronda is zeker zo leuk als Granada, kleiner, overzichtelijker, net zo druk en veel authentieker. Nadeel: er is geen meter plat. In de meeste straatjes is de voorkant van de schoenen te klein en de achterkant te groot…, maar het lukt allemaal. Als je maar de tijd neemt.
Tussen de middag tapas en dan komen er op de hoofdstraat meer dan honderd motoren voorbij (We hebben ze ècht geteld!). Lekker toeren draaien tussen de huizen en dat terwijl de binnenstad afgesloten is voor iedereen met uitzondering van buurtbewoners, hulpdiensten enz. Niemand die er zich wat van aantrekt.
foto 726-733-737-740-742-746-753-756-771-778-784-785-792
Zondag 31 maart 2019.
Eindelijk is de wind gaan liggen. We beginnen met 15º en dat loopt wel op tot een kleine 20.
Planning was om vandaag nog hier te blijven, vooral omdat er regen voorspelt was. Een een mooie route, het volgende stuk, is minder mooi als er geen zonnetje op schijnt. Maar het valt mee, wolken en zon vechten om voorrang. Het heeft wel geregend en zo te zien komt er nog meer. Dus maken we een korte tussentour via El Burgo, Ardales en Cuevas del Becerro door het Natuurpark Serrana de Ronda. Het is een goede beslissing: een heel mooie route waarbij het ene vergezicht nog mooier is dan het andere.
En zo zijn we na ongeveer 150 km een kilometer of vier verder dan gisteren, nu op de betaalde CP omdat we ook alles weer even willen verzorgen. Bovendien hebben we hier stroom en dus kan de frietpan aan! Maar dat doen we pas na de F1 van Bahrein. Na de friet proberen we te facetimen en dan is het Tatort!
foto 799-804-808-811-816
km 115262
Maandag 1 april 2019.
Vandaag beginnen we aan de witte dorpen route. In het eerste het beste dorp (Setenil de las Bodegas) is het gelijk kruip-door-sluip-door. Gelukkig krijgen we maar 1 tegenligger en die is zo vriendelijk om een stuk terug te zetten.
Het blijkt een prachtige route waar de witte dorpen als pareltjes in het groen liggen. Want groen is het hier, in tegenstelling tot wat we tot nu toe gezien hebben. De huizen zijn als in een blokkendoos op elkaar gepakt. Geen enkel gebouw heeft een andere kleur als wit, ook niet gebroken wit of wat dan ook. Gewoon wit.
We gaan via Alcalá del Valle, Torre Alhaquime, Olvera, El Gastor, Zahara de la Sierra naar Aldogonales.
In Zahara parkeren we de camper en klimmen het dorp in. Je kunt het geen lopen meer noemen, afzien! Maar de moeite loont. Het ziet er allemaal heel leuk en heel goed verzorgd uit. De vergezichten over het stuwmeer en de omgeving zijn onbetaalbaar. Tel daarbij op dat er een heel mooie kerk is en het beeld is compleet.
Dat Spanje een uiterst campervriendelijk land is, bewijst Algodonales eens te meer. Het toppunt tot nu. Een groot en goed toegankelijk, redelijk vlak, omheind terrein. Water in en uit en zelfs stroom op een aantal plekken gratis. De stroom hebben we niet nodig omdat we nog vol zitten van de vorige camperplek en het zonnepaneel goed werkt. Het is er dus ook goed druk met een kleine 20 campers en nog steeds ruimte voor minstens 50 meer.
We worden ’s avonds verrast door de jeugdharmonie van het dorp die een uur lang treurmarsen oefent. Lopen en blazen. Dat daarbij de meeste kruizen en mollen vergeten worden zij ze vergeven: hun uithoudingsvermogen maakt veel goed.
foto 817 (lunchplek) 822 Olvera 837-843-847-849-855-860-865
km 115356
Dinsdag 2 april 2019.
Het is heel erg mooi weer en dus besluiten we om een stukje verder bij Puerte Serrano de Via Verde de la Sierra te gaan fietsen. Dat is een in 1936 aangelegde spoorbaan, compleet met tunnels, viaducten en stations, maar waar nooit een rails gelegen heeft. Kleine stukken waren nog niet op 2-3% stijging gelegd en bij het stuk met 10% was het heel moeilijk. Drie keer stoppen en bijkomen en dan kom je ook boven.De lange tunnels van een kilometer hebben ‘illuminato automatico’, behalve dan in die ene waar het niet werkte. Overigens moet je in de kortere snel je zonnebril afzetten anders zie je geen hand voor ogen meer. Na een dikke 15 kilometer (het totaal is 36 km) arriveren wij op een station annex café-bar waar ze Kaffee met Kuchen hebben. De chocoladecremevlaai-taart had gegarandeerd meer caloriên dan er theoretisch in pasten. Poeh, poeh. Maar met de fietsinspanning worden er al veel verwerkt. Zo veel dat we bij terugkomst rond 3 uur in dàt station de pollo y champiñones bestellen. ‘Klein of groot?’ Dan doe maar groot. Foutje. Voor 8 euro krijg je zo veel dat we de rest van de dag niets meer gegeten hebben.
Een stuk verder op de route als waar wij geweest zijn huist een van de grootste gierenkolonies van Europa. Die hebben we gisteren al gezien toen ze en masse aan het vechten waren om een prooi.
De CP in Arcos de la Frontera heeft vooruit uitzicht op een wijds dal en links op het witte dorp waarbovenuit het kasteel en de kerk tronen. Plaats voor -tig campers en we staan hier met 3.
foto 867-870-875-877-881
km 115417
Woensdag 3 april 2019
Lekker rustig vannacht en het is al 18º als we weer vertrekken. Eerst gaat de route door glooiende heuvels, maar dan ineens gaat het weer de bergen in en zit je op 1100 meter in het Grazalema natuurpark. We zijn hier in het groene gedeelte van Spanje. Grazalema is ook de natste plek van Spanje, maar gelukkig niet vandaag. Dat natte is te wijten aan het gegeven dat de bewolking vanuit de Atlantische Oceaan hier de kust op drijft en dan stuit op de bergen. Gevolg: nattigheid, maar gelukkig niet vandaag.
foto 886
Bij de koffiepauze zien we een keizersadelaar sierlijk op de thermiek vliegen. Mooi gezicht, jammer dat we te laat waren met het fototoestel.
In deze omgeving zien we ook weer de kurkeiken terug die we in Portugal zoveel gezien hebben. Geen citrus- of olijfbomen meer hier.
In Grazalema parkeren we ons huis en dalen af het dorp in. Dat valt eigenlijk nogal mee… totdat we later weer terugmoeten. In de tussentijd bekijken we het dorp en lunchen we op het centrale plein: knoflooksoep en friet met vleesballetjes op z’n spaans. Uren later proef je het nog, het was zeker niet slecht!
foto 902-907-908-911
In deze omgeving zijn de CP’en wat dunner gezaaid en we hebben weinig te kiezen. Het wordt dus Benarraba, weer eens een perfecte plaats. We kunnen nog een paar uurtjes lekker in de zon zitten, voordat de avondkou inzet.
foto 925
km 115553
Donderdag 4 april 2019
We zitten hoog dus vanmorgen is het weer frisjes, maar het zonnetje schijnt weer. Eerste wat we doen zoals zo vaak: de plannen aanpassen. Het was de bedoeling om tot de middag hier te blijven en van de zon te genieten, maar de temperatuur laat dat eigenlijk niet toe. 12º Vinden we toch te frisjes. Dus gaan we naar Castellar viejo de la Frontera, een stuk verderop en iets later dus ook warmer. Maar die plek valt tegen dus rijden we alsnog naar Gibraltar. En dat was uiteindelijk de goede keuze.
We parkeren aan de haven van La Línea de la Concepcion, pakken de fiets en trappen de grens over het Verenigd Koninkrijk in. Ofschoon, verenigd? Het gedoe rondom de Brexit zegt heel wat anders.
Maar het is wel vreemd, ineens zit je in ‘Engeland’. Als je de grens over gaat steek je eerst de landingsbaan van de luchthaven over waar het absoluut verboden is stil te staan. Er zou eens net een vliegtuig kunnen landen en dan sluiten ze de weg af.
Waar je kijkt staat alles in het engels en kun je met ponden betalen. Maar ze zijn wel zo slim om ook euro’s aan te nemen. Het verkeer is wel rechts omdat het waarschijnlijk niet geloond heeft om het 5 kilometer lange land op links verkeer in te richten. Wij fietsen ‘helemaal’ naar het Europe-point op het uiterste puntje van Gibraltar, gewoon tussen de auto’s en scooters door. Van die laatste hebben we er nog nooit zoveel in één stad gezien. Wel begrijpelijk omdat hier nauwelijks parkeerplaatsen te vinden zijn. En die er zijn staan vol.
En nee, we zijn niet de rots op geweest naar de apen, wel hebben we gegeten in de stad. En wat? Natuurlijk fish and chips, we zijn toch in Engeland?
foto 931-946-953-955-959
km 115624
Vrijdag 5 april 2019
Het waait keihard en er valt de bijbehorende regen: heel veel dus. We hadden bedacht om maar eens geen wekker te zetten en dan is het al na 9 uur als we weer present zijn. Alles is grijs van de regen. De rots van Gibraltar is ‘weg’.
We rijden toch maar even naar de verzorgingsplaats: lossen en laden, nu kan het. Afrekenen en verder. Voordat we aan de route gaan beginnen willen we nog even in Gibraltar gaan tanken voor 94 cent/liter. Maar we zijn nauwelijks de poort van de CP uit of er staat al een file voor de grens. Dat gaat dus heel erg lang duren, tel daarbij op de vast file op de terugweg en je bent al snel meer een paar uurtjes verder. Helaas pindakaas, we zijn niet in Spanje om in de file te gaan staan. Net op tijd kunnen we van de weg richting grens af.
Tot een uur of één blijft het regenen maar daarna is de zon er weer. De route gaat nog steeds door groen Spanje, soms plat, soms door de heuvels.
Vandaag naar Cádiz is de planning. De stad staat te boek als een van de oudste, waarschijnlijk zelfs dé oudste havenstad van Europa. We parkeren op een CP aan het eind van de oude stad en gaan morgenvroeg kijken.
Onderweg is er eigenijk niets gebeurd, behalve dan dat we door een heuvelgebied gekomen zijn waar windmolens spontaan groeien. Het lijkt wel onkruid hier: er staan er honderden, misschien wel duizend of nog meer. In Sahara de los Atunes drinken we een kop koffie, precies tegenover de nieuwbouw van een Tui-hotel. Een enorm complex. Er staat 1 van de 8 grote bouwkranen in het dorp bij. Dus, van de zomer een lekker hotelletje aan het strand…..
Haha, in Cádiz staan we tegenover zo’n enorm cruiseschip van… Tui.
foto 963
’s Avonds mogen we weer genieten van een blaasorkest dat buiten repeteert. Meer als honderd muzikanten die langzame marsen oefenen, net als we de vorige keer gezien hebben. Nu wordt duidelijk dat zij oefenen voor de processies van de week voor Pasen, de heilige week in Spanje, net als in Portugal. Belangrijkste instrument is een soort bach-trompetje, maar dan zonder pistons maar met 1 draaiventiel. Vanaf een verre afstand klinkt het alsof iemand viool speelt met een versterker. De repetitie duurt van 21 tot 23 uur. En het moet gezegd: ze kunnen er wat van hoor! Geen straf om dit mee te mogen maken.
foto 969-970
km 115793
Omdat er eigenlijk niks gebeurd is weer even een intermezzo.
Veel voetgangersoversteekplaatsen zijn verhoogd aangelegd met de bedoeling snelheidsverlaging af te dwingen. Nu zijn er veel gemeenten die niet meer weten wat er het eerst was: de bult of de oversteekplaats. Dat lijdt tot hilarische situaties: als je als voetganger aan de overkant komt, van je direct in een 1 meter diepe sloot. Als je dat niet wilt, moet je een eind over de weg naar links of rechts.
In de steden hebben ze “strafstoplichten”, die knipperen standaard oranje. Maar als je snelheid te hoog is als je een voetgangersoversteekplaats nadert, springen die bliksemsnel op rood. En daar sta je dan, te wachten voor een rood licht als Jan met de korte achternaam. En er gebeurt helemaal niets, zelfs degenen die achter je staan wachten lijdzaam af.
Alle Spaanse huizen en andere gebouwen, werkelijk alle, hebben tralies, vaak in de in de vorm van siersmeedwerk, voor alle ramen op de benedenverdieping en soms ook de ramen boven. Waar dat vandaan komt? Misschien omdat je bij de Spaanse warmte alle ramen open kunt zetten zonder dat er iemand naar binnen klimt? We weten het niet.
De wegen in Spanje zijn bijzonder goed, natuurlijk met ’n enkele uitzondering maar dat mag geen naam hebben. Heel veel nieuw asfalt. De crisis is overwonnen?
Op de borden langs de weg die waarschuwen voor overstekende koeien, hebben die beesten veel kortere poten dan bij ons. Dat blijkt ook zo te zijn.
foto 889
Zaterdag 6 april 2019.
Waaien, waaien, waaien vannacht en af en toe enorme stortbuien erbij. Alsof je in het spookhuis bent: alles schudt op en neer met groot lawaai.
Weer lekkage bij het achterdakraam. Daar blijkt ook een wel èrg grote plas water te blijven staan. Aandachtspunt voor als we thuis zijn.
We wandelen Cádiz in. We lezen ergens dat de stad in verval is, smerig en dringend behoeftig aan onderhoud. Dat blijkt heel erg mee te vallen: helemaal niet smerig. Het onderhoud onder verantwoordelijkheid van de gemeente is prima, niets op aan te merken. Er ligt ook geen rommel. Er straalt zelfs iets van trots uit ondanks het feit dat veel gebouwen inderdaad nogal wat achterstallig onderhoud kennen. Dat komt ongetwijfeld de komende jaren goed.
Het is lekker druk overal en het weer werkt ook mee, zon en af en toe wat vocht. Een rondje stad inclusief natuurlijk de kathedraal, heel mooi. We eten ergens wat, scheelt weer koken vanavond en lopen terug.
foto 977-982-989-990-995-3-11-15-16-20-31-38-42-46
km 115845
Als we rond 4 uur willen vertrekken van de CP is er geen bewaker te bekennen. Dus waar betalen we de 3 euro? Als je aan de automaat betaald kost het € 7,75. Op het knopje drukken. Na drie keer drukken ineens ‘Ola?’ Wij: ‘do you speak englisch? Deutsch?’
‘No, espagnol’
‘We want to pay for camper overnight…’
‘… mucho espagnol… ‘
‘don’t snap het’
Enfin, na minstens 10 minuten van over en weer er niets van begrijpen, zegt de juffrouw ineens iets van ‘naar de bar rijden en dan maak ik die open’. Geen idee in welke talen, maar wij kunnen er gratis uit rijden. Te leren les: vooral geen Spaans kennen 🙂
Eenmaal onderweg moeten we tanken en vinden we pal naast een BP-station van € 1,26 een raar-merkstation van € 1,15. Hoe kan dat toch? Scheelt alleen bij deze tankbeurt bijna 8 euro.
Zondag 7 april 2019.
Mooie CP gehad vannacht. De laatste keer dat we in Spanje de zee, de Atlantische Oceaan, nog kunnen zien. Hierna gaat het weer het binnenland in.
foto 52-56-57-61
Doel van vandaag is Jerez de la Frontera, dé sherry-stad. Omdat het zondag is, zijn we wat later weg, maar de rit is ook maar nauwelijks 40 km. Bovendien is er op de weg bijna geen verkeer. De dag begint goed, lekker zonnetje, maar dat verandert.
We hebben een lekke fietsband en dat is in Jerez wel jammer omdat er prima te fietsen is. Maar wil nu het toeval? In Jerez is een CP bij een camperdealer annex werkplaats annex stalling. De plek op zich is helemaal niks, maar ze hebben wel nieuwe solutie in de winkel en ook nog lucht! De rest hebben we zelf en zo fietsen we om 14 uur naar het centrum van Jerez. Dwars door het centrum gaan we eerst naar de kathedraal, de derde in grootte van Europa. Niet zo enorm uitbundig als sommige andere kerken, maar zeer de bijdrage aan het onderhoud van € 5,50 pp waard. Minder is dat als we weer buiten komen het fors regent. Misschien om de hoek nog naar Gonzalez Byass? Maar, a zijn we te laat en b kost de kortste rondleiding 16 euro. Dan kopen we toch liever rechtsreeks een fles in de winkel. Dan maar naar het centrum, bij een kop koffie schuilen voor de regen. Uiteindelijk moet de poncho er aan te pas komen om nog enigszins droog naar de camper terug te komen. Een indruk van de stad hebben we wel gekregen.
foto 66-68-70-72-
In Jerez staan, zoals nu op heel veel plaatsen in de steden, veel tribunes klaar voor de processies in de heilige week, de week voor Pasen. In de kerken staan overal van die ‘draagstoelen’ of draagplateaus waarop de meest kostbare voorstellingen staan. Veelal in massief zilver en omringd met tientallen grote kaarsen.
foto 86
In Jerez overal sinaasappelbomen, niets nieuws want ze staan overal in de steden en dorpen als groenvoorziening. Veelal netjes gesnoeid. Wat er bijzonder is aan die bomen is dat er zowel vruchten als bloesem aan zit. De bloesem ruikt heel erg lekker en dat worden natuurlijk weer de nieuwe vruchten. Maar, die zijn pas na 2 jaar rijp. Vandaar dus dat er zowel bloeden als vruchten tegelijk aan de bomen zitten.
km 115881
Maandag 8 april 2019
Het is 17º en rustig weer, maar in de loop van de dag wel een en ander aan regen gehad. De route stelt niet zo veel voor, soms plat, soms heuvelig. op zich wel mooi, maar niet bijzonder.
Dan ineens zien we achter een heel hoge muur een aantal fraaie torentjes uitsteken. Daar willen we meer van weten en we zoeken de ingang, maar vergeefs. Het enig wat we vinden is een heel hoge gesloten poort. Net als we denken ‘dan maar verder’, zwaait de poort open om een auto er uit te laten. Dus snel met het fototoestel ernaar toe en dan is de poort alweer half dicht. Maar, de meneer die erbij staat, laat na vragen vriendelijk toe dat we een foto maken van de kerk – klooster. En we krijgen gelijk een heel verhaal erbij en 2 setjes info voor ons.
Wat blijkt. Het is een kerkgemeenschap van super-katholieken die van mening zijn dat de rooms-katholieke kerk van het padje af is. Ze zijn dus veel strenger in de leer. Een eigen Paus ontbreekt ook niet, die zetelt ergens in Brazilië. We mogen niet dichterbij komen dan 20-30 cm van de lijn van de poort. Daar mag je alleen verder bij gelegenheden (even niet duidelijk welke) en al zeker niet in jeans en sneakers. Je moet een pak een met stropdas aan en glanzend gepoetste schoenen. Het hele verhaal wordt verteld door die heel erg sympathieke en enthousiaste meneer in een leuk mengelmoes van spaans en engels. Je krijgt onwillekeurig bewondering en zeker respect voor hem en zijn kerk.
’s Avonds staan we op een CP in Sevilla voor € 12,-. Het stelt helemaal niets voor, maar dat hindert ook misschien wel 100 anderen niet om van hieruit Sevilla te bezoeken.
foto 89
km 115986 (de 4000 km-grens is gepasseerd)
Dinsdag 9 april 2019.
Gisteravond nog even een korte verkenningsrit per fiets gedaan naar Sevilla. Conclusie: dat gaat fantastisch, overal fietspaden, én blij dat we de fietsen hebben. Anders loop je al 3 km voordat je in de stad bent.
Wat is er te vertellen over Sevilla? Boeken vol over deze prachtige stad, maar we laten het bij foto’s.
Een beetje info over de kathedraal: een totaal oppervlakte aan gebouwen van 23.500 m2. Het eerste deel had een bouwtijd van iets meer als 100 jaar, daarna is er continu aan bijgebouwd. In de kaderaal is het graf van Christoffel Columbus. Hij was eerst begraven in Cadiz, maar later overgebracht naar hier. Sevilla ligt weliswaar een stuk in het binnenland, maar is toch een zeevaardersstad, liggend aan de Guadalquivir. Aan de kade liggen ook hier grote cruiseschepen.
foto 102 t/m 182
Woensdag 10 april.
Omdat er gisteren een heel lange rijd stond (minstens 100 meter) gaan we vandaag op tijd weg voor een bezoek aan het Real Alcázar (het koninklijk Alcázar). Dus om kwart voor tien sluiten we aan in de rij van net geen 100 meter 🙂 Na een uur en een kwartier mogen we eindelijk onze kaartjes kopen: pogingen om die gisteren nog via internet te kopen waren mislukt. De ticket-site was onbereikbaar. Gelukkig zijn we, na identificatie, goedgekeurde senioren. Toegangsprijs wordt dan 3 euro in plaats van regulier € 11,50. Dat is overigens overal hier, de prijs voor 65+ is maar een klein beetje van de normale prijs. Ook bijvoorbeeld in de kerken die zelden gratis zijn.
Het Alcázar is een mengeling van gebouwen en tuinen achter de hoge muren, waar zowel moorse, islamitische en katholieke hooggeplaatste personen gewoond en het land bestuurd hebben. Meer dan 1000 jaar geschiedenis komen hier samen in vreemde combinaties van prachtig versierde ruimtes. Zoals een met islamitische kunst op de muren en een Maria-altaar. Je komt ogen tekort hier.
Volgende week is de Semana Santa, de heilige week. Er gaan overal processies trekken waar de Hermandadas, de broederschappen, hun eigen heiligdommen naar de kerk zullen brengen. We hebben zo’n processie in Portugal ook al eens meegemaakt. In die week worden overal feesten gehouden, zo ook hier vlakbij de camperplek. Er is een gigantische boog opgesteld die de ingang van het feestterrein moet markeren. Op dat terrein staan overal tenten, net zoals bij ‘Lekker Venlo’, maar dan per tent -tig keer zo groot en het hele terrein is minstens 100 keer zo groot.
Sevilla is per fiets heel goed te doen. Overal liggen gemarkeerde fietspaden waar zich niemand wat van aantrekt en al zeker niet de voetgangers. Scherp blijven opletten dus. En het gekke is, als je de fiets geparkeerd hebt, ben je ineens een van die overal in de weg lopende voetgangers…..
Grenzend aan het Alcázar ligt de oude historische binnenstad van Sevilla. Genoeg te kijken overal en ook overal het ‘menu del dia’. Niet zelf koken vandaag. In deze stad kun je heel veel dagen rondkijken, zeker als je ook nog wat musea wilt zien. Wij stoppen nog bij de Torre del Oro (toren van goud) waar je bovenop kunt klimmen en waar zich binnen nog het maritiem museum bevindt. Morgen gaat het toch weer verder.
foto 187-289
Donderdag 11 april.
Het is Spaans weer vandaag: veel zon en uit de wind al veel te warm. We gaan naar El Rocío. Een wel erg apart dorp. Er is namelijk geen verharding te vinden hier, alle straten zijn zand. Voor de huizen zitten houten balken om het paard aan vast te maken, zodat het net lijkt of je in het Wilde Westen van Amerika terecht gekomen bent. Jammer is het dat veel huizen als 2e woning dienen voor leden van een of andere Hermandad, zodat het paardenverkeer nu wel erg rustig is. De meeste mensen hebben hier een four-wheel drive….. Maar het schijnt in de weekenden een echte speelplaats voor al-dan-niet namaak cowboys te zijn. De komende week moet daar een van de hoogtepunten van zijn. Helaas kunnen we niet zo lang hier bijven.
De Fransman die naast ons komt staan misschien wel. Een camper formaat stadsbus, daarachter een Fiatje als aanhanger en op de Fiat een fietsenrek met 2 fietsen. Tja, zo kan het ook.
Wij zijn niet de enigen die een zanderige wandeling maken. Als je met het paard bent, drink je je glas wijn zonder af te stappen.
foto 295-298-308
Vlakbij begint het Nationaal Park Doñana.
km 116072
Vrijdag 12 april 2019. We beginnen met 13º, in de loopvan de dag heel dik 20.
Het is een behoorlijk eind zo door het Nationaal Park achter de duinen, maar het is wel mooi om te zien. Als we dan aan het eind vlakbij Huelva zijn, begint het Spaanse Botlek-gebied incl. de bijbehorende olie-stank. Gigantische hoeveelheden opslagtanks voor olie en gas met daartussen leidingen, leidingen, leidingen enz.
Maar als dat achter de rug is en we Huelva achter ons laten beginnen de olijvenboomgaarden. Zo ver als je kunt kijken, alle kanten uit. Spanje is de grootste leverancier van olijfolie in Europa. Later zagen we een fabriek van Carbonell liggen waar ze er geen geheim van maakten ook nog een stuk of 6 andere merken te produceren.
Een tussenstop op weg naar Córdoba is Écija Een stad met een romeins verleden en diverse barokke bouwwerken. Ze hebben er 8 kerktorens die gedeeltelijk met azulejos bekleed zijn. Van die blauwe tegeltjes met van allerhande voorstellingen er op. We rijden de stad in… en dat hadden we beter niet kunnen doen. Als we moeten terugdraaien op het einde van de afgesloten winkelstraat zijn er vast wat Spanjaarden even ietwat minder katholiek geweest.
foto 320-331
Onderweg naar Écija toe zagen we op vele kilometers afstand een bouwwerk dat de zon opving en als een spiegel weerkaatste. Er kwam ontzetten veel licht van af. Tot nu hebben we niet kunnen vinden wat dit is. Misschien iets met stroom opwekken en zout? Wie het weet mag het zeggen.
foto 313
We gaan op de CP bij het stadion staan, waar al een stuk of tien campers zijn. De zelfbenoemde parkeerwachten die hier actief zouden zijn hebben blijkbaar vrij. Het is een heel groot parkeerterrein waar ook de toeristenbussen wachten tot ze hun passagiers weer kunnen ophalen. Veel verkeer en veel lawaai, maar wonder boven wonder is het ’s nachts heel stil. Grote voordeel van deze plek is, behalve gratis, dat je op de fiets in een klein kwartiertje in de oude stad bent. Nog even verkennen dus alvorens we er morgen op bezoek gaan. Het is intussen dik boven de 20º
km 116377
Zaterdag 13 april 2019. Weer warmer als gisteren, maar het begon toch koud!!!
Eén ding heeft de verkenning opgeleverd: als je ’s morgens om half negen naar de Mesquita gaat, is het gratis (tot half tien). Anders kost het een tientje, geen seniorenkorting hier. Bovendien is het dan natuurlijk niet druk want wie staat daar zo vroeg voor op op zaterdag?
Wij staan dan ook voor half negen voor de poort…… samen met honderden anderen die waarschijnlijk ook zo gedacht hebben. En die het ervoor over hadden de kou (12º) te trotseren. Aansluiten in de rij voor de kassa. Waarom dat dan? Is toch gratis? Ze zullen wel het aantal gratis kaartjes willen tellen? Maar dan blijkt, na een half uur in de rij, dat het gratis is met uitzondering van bijzondere dagen. En toevallig is dit zo’n dag ha ha. We kopen een kaartje en fietsen terug voor ons ontbijtje, ook al omdat je er voor 10 uur alweer uit moest zijn voor de mis. We hebben nu een kaartje en hoeven vanmiddag niet meer in de rij (die toen nog maar bestond uit enkele tientallen mensen…)
Zo is ons bezoek aan Córdoba begonnen. We hebben de hele oude stad gezien en geproefd. Lekkere tapas: je bestelt er een paar die je wat lijken, een glas wijn erbij en je hebt voor nog geen tientje de man goed gegeten. Voor de rest kijk maar naar de foto’s
foto 346-424
Km’s alleen per fiets en te voet!
Zondag 14 april 2019. 27º vandaag.
Gelukkig hebben we niet alle voorgaande weken dit weer gehad. Klinkt misschien raar, maar bij deze felle zon en deze temperatuur ga je niet lekker kuieren in bijvoorbeeld Sevilla of Córdoba. Terugkijkend hebben we heel erg prima weer gehad: het had soms wat warmer mogen zijn, één dag had droger mogen zijn maar dat is het dan ook.
Vandaag rijden we een kort stukje naar een camping in Villafranca de Córdoba. Even relaxen voordat we morgen de definitieve terugreis beginnen.
foto 431
km 116406, 29 km gereden vandaag incl. omweggetje om te tanken. Dat moet morgen anders!
Wat informatie over de Mezquita is nog wel nodig:
Het eerste gedeelte van de moskee stamt uit ongeveer het jaar 787. In de loop van de tijd is de moskee steeds grote geworden, net als de katholieke kerken. Totdat in het jaar 1031 het Kalifaat de Córdoba opgegeven wordt. In 1146 wordt het een katholieke kerk. In 1236 verovert Ferdinand III Córdoba, waarna in de opvolgende eeuwen er steeds meer kerk van gemaakt wordt, totdat vanaf 1489 het Gotische middenschip gebouwd wordt. (In 1492 wordt Amerika ontdekt, een gevolg van de opdracht aan Columbus om een zeeroute naar Indië te vinden. Die opdracht werd door de koning in het Mezquita aan hem gegeven.) Nu staat er dus een enorme moskee met in het midden daarvan een gotische kathedraal.
Een kathemosk of een moskedraal?
Maandag 15 april 2019.
Het was zelfs zo’n lekker weer gisteren, dat het te warm was om in de zon te zitten. Een beetje lezen, blog bijwerken en plaatsen, wat lekkers eten en drinken. Nou ja, eigenlijk niks doen, af te sluiten met Tatort. Zoals dat hoort op zondag.
Als we kort na 10 uur vertrekken wordt het al lekker warm. We komen door hele grote wijngebieden, soms nog een olijvenboomgaard. Dan is het honderden kilometers zachtjes glooiend. Soms is er ineens een diepe kloof te zien en dan besef je dat we steeds boven de 1000 meter rijden. Een mooi landschap dat achter Madrid de regio van La Mancha is. Het droge en hete gebied dus waar Don Quichotte met zijn knecht Pancho zijn gevechten tegen de windmolens voerde. Die molens zijn er niet meer en het landschap is in cultuur gebracht, maar het blijft mooi en er is weinig verbeelding nodig om de Don zelf hier te zien rijden.
fofo 433-438-457
De CP van vandaag is in Calatayud. We gaan maar eens kijken en dat valt wat tegen: nogal wat leegstaande pandjes en een opgebroken straat. In de kerk van San Juan begint om 19 uur net de mis. Een schitterend interieur weer, maar we gaan eerst maar eens wat eten. En dan zien we dat Calatayud best wel een grotere stad is. Het ziet er best goed uit bij de grote ramblas met wandelpromenade, winkeltjes en restaurantjes. Van die laatste zoeken we er een uit: döner! Moet ook in Spanje kunnen, toch? En inderdaad, heel erg lekker en veel meer als genoeg.
In de Semana Santa-gids lezen we dat vanaf de Iglesia San Juan om 20 uur de processie trekt. Maar als we wat later daar aankomen is de mis afgelopen en iedereen is weg. Hebben we iets gemist? Wat dan? Het zal er wel aan liggen dat ons Spaans onvoldoende is om te lezen wat er precies in de feestgids staat.
Terug in de camper staan we er intussen met z’n tienen.
foto 463
km 117002
Dinsdag 16 april 2019.
Vandaag verder op de route richting Frankrijk. Het grootste deel is binnendoor, dwars door de Pyreneeën. Eerst naar Zaragoza, Huesca, Barbasto en dan gaat het verder binnendoor via Benabarre. Vervolgens recht naar boven naar Frankrijk. Maar net voor de grens stoppen op de CP in Les. Onze laatste avond in Spanje.
Als we beginnen te rijden ’s morgens zakken we binnen enkele tientallen km’s 700 m. Plotseling snijden we dwars door een bergrug en wordt het weer ‘plat’ op niveau. Een zeer afwisselend landschap. De temperatuur is wel een stuk lager hiet in Noord-Spanje. Als we de Pyreneeën naderen is ook duidelijk te zien dat het voorjaar hier nog nauwelijks begonnen is. Veel bomen zijn nog kaal en enkelen laten hun eerste frisse groen voorzichtig zien.
foto 475-483-487-490-497-499-503-509
km 117374
Woensdag 17 en donderdag 18 april 2019, einde.
foto 510-512-514
Vanaf de Spaanse grens is het 1326 km naar huis.
We vertrekken vanuit de CP in Les, met zicht op de sneeuw op de bergen, enkele kilometers en één tankstation voor de grens. Daar gooien we nog even vol en zoeken dan de autobaan op naar het noorden.
Het is niet zo’n spannende dag en de laatste dag is zelfs nog minder spannend.
We staan ’s avonds op een CP in Vierzon, naast een rivier met stuw en nog een kleine tien collega’s.
foto 516
km 117993
En tot slot nog even hoe Toby het grootste deel van de reis heeft doorgebracht. Lekker tussen de 2 voorstoelen in.
foto 515
km einde 118688, totale reis was 6800 km.