Snelmenu:
Week 1
Week 2
Week 3
Week 4

16 april 2016 Kennismakingsbijeenkomst.

Camping het Lierderholt in de buurt van Amersfoort is de plek waar de bijeenkomst was. We zijn met 20 campers en 39 deelnemers + 2 campers en 4 deelnemers van de reisleiders en hun assistenten.
Een heleboel info over de reis en over Ierland in het bijzonder. De zaterdag werd afgesloten met een prima verzorgd diner, waarna wij weer naar huis gegaan zijn omdat we net koud terug waren van de Sicilië-reis.
Op zondagmorgen was een ontbijt geregeld voor de deelnemers die ’s nachts overbleven.

We hebben wat tips gekregen om te doen voordat we vertrekken, maar daar hebben we dus ook nog enkele weken de tijd voor. Onze vertrekdatum zal vrijdag 27 mei worden. Het zijn ongeveer 1000 km naar Roscoff waar we zondag de 29e inschepen voor de 18 uur-bootreis naar Ierland.

Vrijdag 27 mei 2016, dag 1. De dag van vertrek.

Km-stand: 77810
Route: België en Frankrijk (Normandië en Bretagne)
Weer: prima, af en toe zon en rond de 20 graden, ongeveer 20 druppeltjes regen. Het weer wat je wenst als je gaat rijden.

Wat we ook doen, vroeger of later opstaan, het baat allemaal niet. Het is gewoon altijd tussen 10 en half elf als we vertrekken. Zo ook nu.
Ook vaste prik: hebben we niets vergeten? Nee hoor, alles bij ons.. behalve de sandalen, maar dan is het al te ver om terug te gaan. Hebben we in Ierland toch waarschijnlijk niet nodig 

Als we een stukje in België zijn weten we het zeker: België voert een ontmoedigingsbeleid om daar naar toe te komen. Eerst wordt tol voor vrachtwagens in gevoerd. Natuurlijk een eigen systeem zodat iedere wagen weer een apart kastje tegen de voorruit mag hangen, nr zoveel. Dan maken ze de wegen de eerst tientallen kilometers na de grens zo slecht, dat ieder weldenkend mens denkt dat hou ik niet vol, ik ga terug. Voor de volhouders gaat het daarna goed. Vlak voor de grens met Frankrijk tanken we nog eens vol. Daar staken ze namelijk vanwege de nieuwe arbeidswet, die overigens nog een stuk beter is dan waar wij in Nederland mee moeten leven. Gevolg is dat vele tankstations geen benzine en/of diesel meer hebben en sommigen denken dat ze het laatste restje zo duur mogelijk moeten verkopen.

Eenmaal in Normandië zien we heel veel koeien buiten lopen in een heel mooi landschap. Wordt hier nòg meer subsidie dan bij ons aan de boeren gegeven om die beesten te laten genieten van hun eigen natuur? Geen idee, maar het ziet er allemaal we mooi uit.
We overnachten op de Place d’Eglise in Callengeville. Tegenover de kerk en de laatste rustplaats van de overleden inwoners. Er loopt een RN-weg langs, maar omdat het vrijdagavond is en morgenvroeg zaterdag, hebben we daar weinig last van. Naast de kerk liggen een paar kapitale boerderijen met bijbehorende schuren: alles leeg.

Weinig te vertellen dus op de eerste reisdag, laat staan te fotograferen. Eentje dan maar om even de sfeer te proeven?

Zaterdag 28 mei 2016, dag 2.

Km-stand 78239 – 429 onderweg.
Route: als gisteren, heel mooi door Normandië en Bretagne.
Weer: als gisteren, maar zonder druppeltjes

Goed geslapen en wat is er te vertellen: grotendeels hetzelfde als gisteren. Onderweg komen de herinneringen aan 8 jaar geleden, toe we hier een hele vakantie doorgebracht hebben. De vakantie die eigenlijk aanleiding was om te gaan kijken of een camper niet beter geschikt zou zijn voor ons. In het resultaat van die overwegingen zitten we nu.

’s Avonds landen we op een camperplek in Belle Isle de Terre, een dikke 60 km voor het einddoel: de veerboot naar Ierland. Daar staan al 3 campers, waarvan 1 Nederlander. En jawel hoor, ook deelnemer aan deze NKC-reis. Daar gaan staan met dezelfde gedachte als wij: als we doorrijden zijn we zo dicht bij de kust dat waarschijnlijk alles vol staat. Bovendien kunnen we morgen heel rustig aan doen. En zo is het.

Km-stand: 78717 – 907 onderweg.

Zondag 29 mei 2016, dag 3.

Route: als gisteren, heel mooi door Bretagne tot inschepingsplaats Roscoff.
Weer: als gisteren, maar nòg meer zon.

We zijn ruim op tijd voor de inscheping: we staan in rij 1 van wat later bleek er ’n stuk of 7-8 te worden. Personenauto’s rechts, campers links. Eerst moet Toby ingecheckt worden: met hond en papieren een stuk verderop naar de balie. Daar wordt zijn paspoort (!) gecontroleerd, zijn chip uitgelezen en worden formulieren ingevuld. Gewapend met een raam-sticker formaat A4, kleur oranje-van-5-kilometer-afstand-zichtbaar, terug naar de auto. Opmerking achter op de sticker: het is crimineel om de sticker te verwijderen voordat je door de douane aan de andere kant bent en het vriendelijke verzoek om de sticker te verwijderen als je aan de andere kant de weg op gaat.
Wat ook opviel: het maakt niet uit hoe laat je aanwezig bent om in te schepen. De rijen worden zo vaak gemixt doordat de ene eerder mag rijden dan de ander of doordat alles naar 1 rij herleid wordt en vervolgens weer 5 rijen moet worden en dat een aantal keren. Er wordt heel veel gecontroleerd met inzet van veel mensen, maar ook douanehonden. Op zoek naar drugs en vluchtelingen waarschijnlijk. Ook onze badkamer wordt bekeken en gelukkig goed bevonden. Zo ook onze paspoorten.
De Oscar Wilde is een gigantisch schip waar zonder moeite alle auto’s van Arcen in passen. Met een beetje duwen kunnen die van Lomm er ook nog bij. Het schip vaart om half zeven weg en om half zeven worden we aan tafel verwacht. Dat zit zo: als we wegvaren is het continental time, op de boot is het Irish time, een uur vroeger dus. Genoeg tijd om de spullen naar de kamer te brengen.

Het eten is prima. Nog even gekeken wat er verder nog te zien was aan boord, maar daarna slaat de vermoeidheid toe en het bed dicht. We hebben kamer 8162 op de achtste verdieping.

Km-stand: 78781 – 971 onderweg.

Maandag 30 mei 2016, dag 4.

Route: Schnurstracksgerade van Rossoff naar Roslare (behalve het laatste stukje)
Weer: strakblauwe hemel, alleen ’s middags even wat overtrekkende bewolking. Een graadje of 20.

Toby heeft moeten overnachten in een kennel-hokje op verdieping 4 van de boot. Je mag hem dan een paar keer uitlaten en ieder keer als het zo ver was lag hij volop te pitten. Goed gegaan dus.

Als we rond 11 uur van de boot af komen en daarna 2 paspoortcontroles en wat kritische douaneblikken doorstaan hebben, rijden we met het routeboek in de hand aan de linkerkant van de weg naar de eerste stopplaats. Kilmore Quay Memorial Trail and Garden, herdenkingspunt voor allen die op zee hun leven lieten. Daarna gaat het naar het Irish National Heritage Park, alwaar een gids ons rondleidt. Een kijk op het ontstaan van de menselijke kant van Ierland, in beeld gebracht door allemaal (nagebouwde) items vanaf de prehistorie. Interessant, zo aan het begin van de verkenningstocht door/over dit eiland.

Het welkomstdiner in restaurant The Yard in Wexford is een waardige afsluiting van de aanreis en een dito begin van de rondreis. Petje af voor de mensen van het restaurant.

Via internet zien we dat het thuis heel slecht weer is, in Duitsland op diverse plekken echt noodweer en veel wateroverlast.
We staan op camping Ferrybank op mooie, ruime plekken.

Als we over de Wexford-bridge vanuit het restaurant richting camping teruglopen valt ineens op dat iederéén aan de verkeerde kant rijdt. Gelukkig maar, het zou een grote rommel worden anders.

Km-stand: 78835 – 1025.

Kilmore Quay

Irish national heritage park

Dinsdag 31 mei 2016, dag 5.

Route: New Ross, Waterford, Rock of Cashel
Weer: strakblauw, later een paar kleine wolkjes, speciaal voor de foto. 23 Graden

De camping ligt aan zee en een eind van de weg, heerlijk rustig dus vannacht. ’s Morgens hebben we tijd genoeg en we nemen ook de tijd om de camper te verzorgen: lozen en vullen.

De eerste plaats waar we komen is New Ross. Naast een replica van een oud emigrantenschip is er ook een museum dat heet The Ross Tapestry. In totaal 15 geborduurde wandtapijten verbeelden de geschiedenis van Ierland. Gemaakt door 150 vrijwilligers in jarenlange inzet. Nog niet oud, zo’n 20 jaar, maar nu al een belangrijke bezienswaardigheid. New Ross is ook de home-town van John F. Kennedy. Dat wil zeggen, zijn voorouders.

Waterford is de oudste stad van Ierland, maar we laten de stad voor wat ze is. Ook de kristalfabriek ‘doen’ we niet en we gaan op weg richting de stoomtrein van de Waterford and Suir Valley Railway in Kilmeaden. Als we daar komen moeten we een half uur wachten voor de (laatste) trein vertrekt en dat hebben we er niet voor over. Via een heel mooie kleine binnenweg rijden we naar de Rock of Cashel, waar bovenop een kasteelruïne ligt.

Als we op de camping komen is de briefing net voorbij en de happy-hour-wijn op ’n glaasje na ook. Gelukkig worden we later nog bijgepraat door Rob de reisleider.

Km-stand: 79003 – 1193 onderweg

Wexford

Wexford

New Ross

New Ross – de wandtapijten

New Ross – de wandtapijten, zo worden ze gemaakt

Rock of Cashell

Rock of Cashell

Rock of Cashell

Woensdag 1 juni 2016, dag 6.

Route: Cahit – Lismore – Fermoy – Cork – Blarney.
Weer: alleen een paar kleine wolkjes, alweer speciaal voor de foto. 25 Graden! In Nederland en Duitsland heel veel wateroverlast.

Een prachtige plek: de boerderij-camping The Apple Tree. Heel mooi aangelegd en idem verzorgd. Je kunt overal rondlopen en in de schuur zijn de sanitaire voorzieningen aanwezig, alsmede WiFi.
We beginnen ’s morgens om 9 uur met een rondleiding door Cornelius, de eigenaar. Zoals de naam al doet vermoeden de zoon (jaargang 1967) van naar Ierland geëmigreerde Nederlanders. Zoals zovelen hebben we intussen gehoord. Ierland is een geliefd land voor onze landgenoten. Waarom? Misschien omdat ze genoeg regen hebben? Daar blijkt tot nu toe niets van: het is constant dik boven de 20 graden, alleen maar zon en een lekker fris windje erbij. Kortom, weer wat je altijd wil hebben. Cornelius loopt in korte broek en vertelt dat hij heel lang heeft lopen zoeken waar hij die kon kopen, totdat er uiteindelijk een gevonden is ergens onder op een schap. Misschien is het niet altijd zo’n goed weer hier?
The farm is erg veelzijdig: diverse appelrassen, aardbeien, frambozen, pruimen en alles zowel op de koude grond als onder zgn. Spaanse tunnels. Dat zijn van die plastic tunnels die 1 meter boven de grond beginnen, tocht lekker door dus. We krijgen uitleg over biologische bestrijding van ziektes en ongedierte, maar ook een eerlijk verhaal over de onmisbare (beperkte) chemische hulpmiddelen.
We hebben tijd zat omdat de route vandaag maar 120 km is. Dus zitten we nog even lekker in het zonnetje met een kop koffie alvorens we op weg gaan.

Een paar kilometer verder is al de eerste stop: het kasteel van Cahir. Toevallig is daar de eerste woensdag van de maand vrij entree en wat is het vandaag? Juist.
Het is een niet zo groot, maar wel een leuk kasteel in een heel mooie omgeving.

De route komt door een gebied waar rododendrons de belangrijkste planten zijn: bijna onafzienbare paars bloeiende heuvels. Prachtig om te zien.
We rijden door naar Lismore Castle and Garden. Het kasteel kun je niet bezichtigen, maar de tuinen wel en dat doen we dan ook. De moeite waard.
Als we dan weer verder rijden en de D666 oprijden, uuuhhhhmmm na wat omzwervingen dan, maar dan wel leuke.
Uiteindelijk landen we dik 19 uur op de camping. Hoezo korte route?

Km-stand: 79147 – 1337

Cornelius

The Apple Farm

Cahir Castle

“Rododendron-Valley”

Lismore Castle and Garden

Lismore Castle and Garden

Donderdag 2 juni 2016, dag 7.

Route: op de fiets naar Blarney en terug (steil bergop).
Weer: alleen een paar kleine wolkjes, alweer speciaal voor de foto. 25 Graden! In Nederland en Duitsland heel veel wateroverlast.

De beschrijving van het weer lijkt heel veel op die van gisteren: sterker nog, het is hetzelfde.

Vandaag is een zgn. rustdag ofwel niet-rij-dag, met de camper. Maar wil je ergens wat zien of doen, moet je toch rijden: op de fiets. En zo staan we ’s morgens om half tien al voor de ingang van Blarney Castle om de stroom passagiers van de grote cruise-schepen die in Cork aanleggen, voor te zijn. En dat lukt: wij zijn de laatste van onze groep en de eerste passagiers sluiten 2 cm daar achter aan. Lekker druk dus. Maar het is een heel groot terrein waar plek genoeg is voor iedereen, alleen in het kasteel is het file lopen. Zo’n 4 uur later komen we weer naar buiten en trappen we ons het apezuur om terug te komen op de camping.

Helemaal bovenin het kasteel kun je de Blarney Stone kussen, daar zou je de gave van welbespraaktheid van krijgen. Je moet dan op je rug gaan liggen, helemaal achterover hangen buiten de muur en dan de steen kussen. Maar ze houden je wel vast hoor zodat je niet naar beneden kunt vallen.

Ook op het terrein ligt Blarney House, een nog steeds bewoond prachtig landhuis. Interessante rondleiding gedaan.

Even wat anders, dingen die opvallen:

De huizen hier zijn netjes, heel netjes, erg keurig, pijnlijk goed verzorgd  incl. de tuinen. Vooral de tuinen. De ruimte voor de voordeur, waar je met je auto kunt komen, is verhard, meestal geasfalteerd, heel strak. Voor de kleine rijtjeshuizen in de dorpen geldt die gegeven aandacht ook, alles even netjes.
Nederland is een ‘keurig’ land, maar kan nog wat van Ierland leren, vooral wat betreft de openbare ruimte. Zowel de verzorging van het openbaar groen als het feit dat er geen rommel ligt. Exact het tegenovergestelde van Zuid-Italië.

Blarney Castle

boom en rots gaan naadloos in elkaar over

Vrijdag 3 juni 2016, dag 8.

Route: Via Killarney de ‘Ring of Kerry’, het noordelijke deel tot Cahersiveen aan de westkust.
Weer: alleen een paar kleine wolkjes, alweer speciaal voor de foto. 25 Graden! In Nederland en Duitsland heel veel wateroverlast.

Omdat we vandaag ook weer een korte route hebben, starten we pas na de koffie. Er staan geen bijzondere dingen te bezoeken op de agenda. toch vinden we onderweg nog een bijzondere fabriek: er worden tinnen speelgoedsoldaatjes en andere figuurtjes gemaakt. Heel precies gegoten en beschilderd en vervolgens heel precies geprijsd! 20 euro voor een soldaatje bijvoorbeeld.

Van de route wordt gezegd dat je die móét doen als je in Ierland bent. En het klopt dat het landschappelijk heel mooi is, niets overdrevens aan de verhalen.
Tegen 18 uur landen we op de camping en die ziet er (alweer) prima uit.

Km-stand 79298 – 1488

Toy soldier factory

Killarney

Zaterdag 4 juni 2016, dag 9.

Route: op de fiets via de veerpont naar het eiland Valentia.
Weer: alleen een paar kleine wolkjes, alweer speciaal voor de foto. 25 Graden! In Nederland en Duitsland heel veel wateroverlast.

Inderdaad: bij het weer staat nog steeds hetzelfde als de afgelopen dagen. Dat is geen vergissing! Maar iedereen hier is hoogst verbaasd omdat men Iers weer verwacht, wat dat dan ook is. ook de voorspellingen zijn goed, maar dat blijft natuurlijk afwachten.

Vanaf de camping is het een paar kilometer naar het veer naar het eiland. Daar maken we een fiets-toertje rond. Veel bergop en soms behoorlijk steil, maar what goes up must come down. Ergens onderweg staan we foto’s te maken van de prachtige vergezichten als er een meneer aan komt gewandeld met de opmerking ‘lovely weather to bike today’ waarop wij ‘for walking too’. En dan is er een heel gesprek waarop hij o.a. vertelde dat hij hier geboren was en ieder jaar hier terug kwam voor vakantie, wijzend op een boerderij helemaal beneden langs de kust, zijn ouderlijk huis, waar zijn broer(s) nog wonen en boeren. Op de vraag waarom hij vertrokken is uit dit prachtige landschap kwam het antwoord dat je schoonheid niet kunt eten. Überhaupt trekt langzaam iedereen weg hier, het loopt leeg respectievelijk worden woningen steeds meer vakantiewoningen.

Het is niet de eerste keer dat we constateren dat Ieren ontzettend beleefd en vriendelijk zijn en gemakkelijk contact leggen.Het citaat (van Thomas Moore schijn het) ‘er zijn geen vreemdelingen, alleen vrienden die je nog niet hebt ontmoet’ wordt daadwerkelijk in de praktijk gebracht. Je krijgt er ook een heel erg veilig gevoel van. Ofschoon we maar niet zullen proberen wat er gebeurt als je de fiets niet afsluit….

Heel veel mooie foto’s gemaakt vandaag, een lekkere kop soep gegeten onderweg en rond 16 uur weer terug op de camping, zo rood als een tomaat. Steekt wel mooi af tegen het groene landschap.
Sorry dat het zoveel foto’s zijn: minder kiezen was niet mogelijk.

Zondag 5 juni 2016, dag 10.

Route: Het vervolg van de Ring of Kerry, vanuit Cahersiveen, waarna we weer uitkomen in Killarney.
Weer: ’t Is weer voorbij die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei’.
Nu klinkt dat wat dramatisch, maar het is helemaal niet erg als eens een dag de zon niet schijnt bij een temperatuurtje van 17-18 graden. Wel droog!

Prachtige route. Ook hier weer moeten de foto’s het verhaal vertellen, je kunt die land- en zeeschappen niet beschrijven.
Direct na vertrek wijken we van de route af en gaan kijken naar mooie punten aan zee. Zo komen we terecht bij een rommelmarktje met professionele prijzen. Dat laten we dus maar liggen. Even later komen we door Waterville, beroemd omdat Charlie Chaplin hier vaak met zijn familie op vakantie kwam om uit te rusten. Daarom staat hier een standbeeld van hem.
Een stukje verder ligt Sneem, een gezellig dorp met kleurrijke woningen en winkels. Maar ook het dorp waar net op dat moment de toertocht van de oude 90cc Honda-motoren voorbij komt. Zo’n 200 stuks horen we vertellen, uit heel Ierland. Tel daarbij op nog een aantal begeleidingsmotoren, de zondagse uitstapjes-Ieren en de toeristen zoals wij en dan weet je dat het een redelijke chaos is. Toch hadden we gemakkelijk een P-plek gevonden, dicht bij de kerk. Daar wil blijkbaar niemand zijn.
In de winkel scoren we een echte Ierse pet met de tekst ‘I’m here for the beer’ en een ingebouwde flesopener.

Een stuk verder op de route komen we bij het pannenkoekenhuis ‘Strawberry Field’ gerund door Nederlanders. Daar stoppen we en met een kop soep en een lekkere pannenkoek hebben we goed gegeten.

De route wordt vervolgd over de soms wel heel erg smalle wegen via ‘Ladies view’ (een beroemd uitzichtpunt) naar de camping. Maar zo gemakkelijk gaat het niet: in Killarney is een 4 dagen durend bikerfest (het heet ècht zo) aan de gang. Gevolg dat er in het dorp/stad (?) alles dicht zit. Het is ontzettend druk en er staan auto’s en motoren geparkeerd op plekken waar anders alleen honden en grasmachines komen.
Enfin, dan maar even gebeld dat we later aankomen op de camping. Het was uiteindelijk half acht. Daar horen we dat een equipe een aanrijding gehad heeft met een Duitse camper op een smalle brug waar ze blijkbaar beide dachten dat het wel zou lukken elkaar te passeren. Geen persoonlijke schade, maar de camper mist een buitenspiegel en de ruit waar die tegenaan geklapt is. Ook de zijkant schijnt behoorlijk beschadigd te zijn. Hopelijk kunnen ze e.e.a. snel laten repareren en kunnen zij weer bij ons aansluiten. Later horen we dat ook een ander stel een beschadigde buitenspiegel heeft: ook contact gehad met een tegenligger.
Een dezer dagen zullen we eens een stukje schrijven over de Ierse wegen.

Km-stand: 79421 – 1611

Sneem (Op de video staan de Honda’s wel!)

Maandag 6 juni 2016, dag 11.

Route: Geen. Vandaag op de fiets naar Ross Castle en naar Killarney.
Weer: Niet veel zon gezien vandaag, maar bij een temperatuurtje van 20 graden en zonder regen is het prima.

Vanmorgen om 10 uur stappen we op de fiets en met bijna de hele groep rijden we eerst een stuk langs de grote weg en vervolgens een aantal kilometers door Killarney National Park. Prachtig gebied met meren en eilanden, open velden, kastelen en ruïnes en veel groot wild. Het park is 25.000 acres (10.000 hectare) groot. Eerst varen we met een boot een tocht over het meer, daarna vervolgen we met ’n jaunting car’ (paard en wagen). Alles lekker relaxed.
Rond 13 uur is alles weer voorbij en gaat iedereen zijns weegs. Wij fietsen naar het centrum van Killarney en nuttigen ‘eindelijk’ de traditionele fish and chips. In de muziekwinkel kopen we nog een boekje met een heleboel Ierse nummers voor de Ierse tin whistle.
Tegen 17 uur zijn we weer terug op de camping waar we worden lastiggevallen door die heeeele kleine vliegjes die bij voorkeur op je kop gaan zitten en daar gaan zitten kriebelen.

Het stel dat het ongeluk had is intussen op deze bank-holiday door de AA (nee, niet die, maar de Ierse ANWB) naar een parkeerplaats van een Fiat-dealer gesleept. Hopende op hulp morgenvroeg.

Killarney National Park Ross Castle

Killarney National Park Jaunting Car-tocht

Killarney St-Mary’s cathedral

Killarney

Killarney

Dinsdag 7 juni 2016, dag 12.

Route: van Fossa (Killarney) via Dingle en de Sela Head Drive. naar  Bunratty Castle
Weer: Wolken en zon, een temperatuurtje van 23 graden en droog.

Na het verwijderen van overtollige vloeistoffen in de camper zijn we op een redelijke tijd weg, rond 10 uur. De route vandaag is goed te doen volgens het routeboek.
In Dingle krijgen we met enig moeite de camper geparkeerd, het is er erg druk. Leuk, kleurrijk dorp, barstensvol (souvenir-)winkeltjes, restaurantjes en toeristen. Sinds kort staat er een standbeeld voor Fungie de dolfijn die blijkbaar gedurende meer dan 30 jaar in de baai de mensen vermaakt heeft. Sinds een paar jaar is hij niet meer gezien, vandaar nu dat standbeeld. Bij terugkomst in de camper eten we maar eens eerst een boterham. Dat kan nog wel bij de worst met chili and cheese, van de eetkraam the best in the west! aan de haven.
Dan moeten we besluiten of we de Slea Head drive nog zullen doen. Een kilometer of 50-60 extra bovenop de 205 normale geplande kilometers. We doen het en daar hebben we absoluut geen spijt van gehad. Behalve misschien dat we er graag 2 keer zo lang over gedaan zouden hebben. Prachtige weg zo langs de kust op.
Als we terug zijn in Dingle wordt het aanpoten om op een redelijke tijd op de eindbestemming van vandaag te komen. Dat halen we wel, maar op het nippertje: 18.45 rijden we binnen net nadat we een telefoontje gekregen hadden van Rob waar we waren. Maar toen stonden we precies voor de deur van het kasteel en hoefden we alleen nog maar achterom de parkeerplaats op te rijden.
Er was namelijk afgesproken, wat wij natuurlijk niet wisten, dat we om half zeven bij elkaar zouden komen voor de feestavond die om 1900 uur zou beginnen.
Daar was voor ons een diner geregeld bestaande uit vooraf geitenkaas met versiering, Irish lamb-stew of zalm of vegetarisch, apple-pie na met koffie en thee. Wijn stond ruim voldoende op tafel. Alles vond plaats in een gezellige zaal met podium waarop, zeer professioneel, Ierse dansen en zang te zien waren tussen en na de diner-gangen. Alles bijelkaar heel erg goed! We hoorden dat dit al in januari geboekt en betaald moest worden, zo veel belangstelling was ervoor, en terecht!

Na afloop verdwenen er nog een aantal de pub in, wij in de camper. Zeer geslaagde avond.

Km-stand: 79708 – 1898

Dingle met Fungie de dolfijn

Dingle

Slea Head Drive

Slea Head Drive

Slea Head Drive

Dunratty Castle – Irish night

Woensdag 8 juni 2016, dag 13.

Route: van Bunratty Castle via Ennis en de Moher Cliffs naar Doolin.
Weer: Wolken en zon, een temperatuurtje van 25 graden en droog.

Gistermiddag heeft het stel met het ongeval zich gelukkig ook weer bij de groep kunnen voegen na een noodreparatie bij de Fiat-dealer.
Voordat we de camper weer de weg op sturen, bekijken we uitgebreid kasteel Bunratty en het eromheen liggende openluchtmuseum. Naar men zegt het best bewaarde kasteel van Ierland. Als je echter de foto’s ziet van het kasteel van 50 jaar geleden, kun je alleen maar bewondering hebben voor de restaurateurs. Daarna heeft men veel oude meubels erin gezet waardoor het geheel toch mooi is. Het park rondom is ook zeer de moeite waard. En moeite kost het: bergop en -af in een groot gebied.

Dan vertrekken we naar Ennis, waar we zelfs dicht bij het centrum een P-plek vinden voor ons autootje. Een oud stadje met veelkleurige panden waar er toch ook, zoals overal, diverse van leeg staan. Zelfs Toby heeft het daarna wel gehad en wil zsm plat. Maar, we rijden gelijk verder naar een stopplaats voor de boterham, het is al half drie.
Als we dan weer op weg gaan, rollen er een paar kilometer verder ineens dozen? stenen? of wat is dat? zo’n 20 meter voor onze auto de weg op. Een seconde later gevolgd door een auto. Huh? Een auto? Dan zien we opeens dat daar niemand in zit. Omdat de weg daar zo smal en hobbelig is reden we met zeer matige snelheid. Was het een gewone weg geweest, hadden we de auto in de flank gehad.
Wat was er nu gebeurd? Het huis waarvoor de auto geparkeerd stond maar niet op de handrem, ligt links op een heuvel. Afstand tot de weg 40 meter, hoogte boven de weg 10 meter. De auto wordt zelfstandig, schiet de heuvel af over het grasveld, dwars door de tuinmuur waarvan de brokken dus op de weg lagen. Even later gevolgd door de buiten-adem-eigenaar en gadegeslagen door de echtgenote die ook komt aanrennen en een paar zeer beteuterd kijkende kinderen halverwege de heuvel. Gelukkig niets meer dan materiële schade en we rijden maar verder. Door de schrik helemaal vergeten een foto te maken.

Ondanks dat de route vandaag maar 90 km exkl. een omleiding van 15 km over single-track-roads is, hebben we niet meer de puf om nog te voet de Cliffs of Moher te gaan bekijken. We staan een stuk verder 2 nachten dus kunnen we eventueel morgen nog gaan kijken. En op die foto van dat huis zie je een typisch Iers huis, buiten de stad: alleen begane grond, asfalt rondom tegen de gevels en gras daar weer rondom, wit geschilderd.

Km-stand 79810 – 2000 km gereden.

Bunratty Castle openluchtmuseum

Ennis

Een typisch Iers huis

Donderdag 9 juni 2016, dag 14.

Route: geen, rustdag.
Weer: bewolkt, een temperatuurtje van 23 graden en droog.

’s Morgens gaan we met een boot naar de Cliffs of Moher. Mooie plaatjes kunnen maken. In de haven zwemt een dolfijn rond en een paar mensen proberen met hem te zwemmen, ondanks verbodsbord. Maar de dolfijn ziet dat niet zo zitten en duikt telkens ergens anders op. Om 16 uur is de start van het verjaardagsfeestje van 5 deelnemers.
Vandaag arriveert ook een reisgezelschap van Acsi. De camping is er groot genoeg voor: als er 10 groepen zouden komen kan dat nog. Bij de Acsi-groep treffen we Nardi en Truus Bollen weer. Zij waren er vorig jaar met onze Rail-away reis ook bij.

Dan maar iets over Ierland. Om precies te zijn, de Republiek Ierland. Daar zijn we nu. Die bestaat sinds 1916, dit jaar 100 jaar dus. Dat zie je overal aan de etalages en posters van feesten e.d. Helemaal bovenin ligt Noord-Ierland en dat is onderdeel van Groot-Brittannië. Dat is waar de kranten de afgelopen decennia van vol stonden: de strijd tussen katholieken en protestanten. Ook de basis van de Ierse vlag: oranje voor de protestanten, wit voor de katholieken en groen voor het land.
Het hele eiland bestaat uit 32 counties: 26 daarvan liggen in de republiek, 6 in Noord-Ierland. Om het ingewikkeld te maken: 8 counties vormen samen Ulster.
De belangrijkste taal hier is Gaelic, of Engels. Dat ligt er een beetje aan in welk gebied je bent. Het staat op de borden aangegeven en als je die mist, kun je het zien aan welke taal bovenaan staat op de verkeersborden. Van het Gaelic kun je werkelijks niets van maken: Russisch is eenvoudiger.
De politie heet ‘Garda’, stoppen heet ‘yield’ en inis is eiland. Daarmee houdt de kennis van het Gaelic wel op. Gelukkig spreekt toch iedereen Engels of iets wat er erg op lijkt: je moet goed luisteren om de Ierse toonval te kunnen verstaan.

Boottocht Cliffs of Moher

Cliffs of Moher – de kleine stipjes bovenop zijn mensen!

Wie beweert dat de mensen de galerijflats hebben uitgevonden?

Vrijdag 10 juni 2016, dag 15.

Route: Doolin – Ballyvaughan – rondje naar Kilfenora – Ballvaughan – Galway
Weer: Iers weer: regen tot 16.30, dan weer zon en soms een buitje bij een temperatuurtje van 21 graden.

Nou valt het met die regen wel mee, het is meestal wat gefiezel, soms druppelt het flink. Maar het is wel in een keer duidelijk waarom hier alles zo groen is.
Het is geen grote route vandaag, we moeten alleen op tijd weg omdat om 11 uur een excursie geregeld is in het bezoekerscentrum The Burren Centre. Dat is hemelsbreed 20 minuten rijden, maar de voorgestelde route is dik 20 km. Dat lijkt niet veel, maar kost ons toch 2 uur incl. de stops voor foto’s en vooral voor tegenverkeer op de soms erg smalle wegen. Dus, we arriveren exact op tijd maar er komen er nog een aantal na ons. Onderweg zie je bizarre landschappen. Plaatsen waar gedurende de laatste ijstijd de bergen en heuvels vlak geschuurd zijn tot op het bot, kale rotsen. Golvend in de heuvelstructuur, vlak en doorgroefd. Daarbij zijn er veel archeologische monumenten zoals het portaalgraf Poulnabrone Dolmen. Het is aangetoond dat het voor minstens 33 personen als graf diende. Ook in het karstlandschap de Aillwee Cave. Een grot met vele vertakkingen tot 15 kilometer lang. Als we na ons bezoek weer buiten staan, schijnt de zon weer.
Dan komen we Nardi en Truus weer tegen; zij maken een toertje vanuit de camping. Moeten we na de vakantie nog de foto naar toe sturen die we gemaakt hebben.
We komen ruim op tijd op de camping aan is de bedoeling. En dat was ook gelukt, ware het niet dat we ondanks de waarschuwing toch een rotonde te vroeg afslagen en dwars door Galway moesten. Troost is dat we later van anderen hoorden die de juiste rondweg genomen hadden tegelijk met ons arriveerden. En och, dik 18 uur is toch een mooie tijd om aan te komen?

Km-stand: 79945

The Burren

The Burren

The Burren – en vaak is het heel smal…

The Burren – portaalgraf

The Burren…. en Toby

The Burren… en de camper van Nardi en Truus

een ander typisch Iers huis

The Burren

Zaterdag 11 juni 2016, dag 16.

Route: geen. Rustdag in Galway.
Weer: Afgelopen nacht regen, maar als we opstaan is het droog en probeert de zon zich af en toe te laten zien. De rest van de dag is een T-shirt voldoende.

Na de koffie stappen we op de fiets voor een kleine 5 km langs de zee naar hartje Galway, de jeugdhoofdstad van Ierland. We bezoeken de Spaanse Poort, het museum met de geschiedenis van de stad, het zeer levendige centrum, de mooie St.Nicolaaskerk waarvan men beweert dat Columbus hier de mis bijgewoond heeft en de Galway Cathedral. Die laatste is anders dan andere kerken en nogal bijzonder.
Het centrum is zeer druk en en vinden TV-opnamen plaats van een blijkbaar beroemde band met beroemde zangeres Sharon of Shannon of zoiets. Ze brengen een bekend en pakkend nummer samen met enkele tientallen kinderen op diverse instrumenten. Muzikaal zijn ze wel die Ieren en dat is misschien ook de reden dat wij in een land nog nooit zoveel muziekwinkels gezien hebben als hier.
Als we na de tegen-de-wind-in-terugroute om 5 uur terug zijn op de camping hebben we al in een leuk restaurantje gegeten. Als om 8 uur de info voor morgen voorbij is begint het weer te regenen en dat duurt de hele avond. Hopelijk morgen, reisdag, weer wat zon.

Salthill Caravan Park

Galway

Precies in het midden de beroemdheid

Galway – Claddagh Ring Museum

Galway – Cathedral

Zondag 12 juni 2016, dag 17.

Route: Galway – Tully – Costello – Gortmore – Carna – Bunnahown – Clifden – Leenane – Louisburgh – Westport – Castlebar.
Weer: Afgelopen nacht regen, overdag droog en af en toe zon. Een graad of 18-20

De route vandaag gaat grotendeels door Irish language area, maar bovenal door een schitterend mooi natuurgebied langs de Kust van de Atlantische Oceaan. De weg gaat weer vooral over de WAW, de Wild Atlantic Way. Deze is ongeveer 2500 km lang en de langste kustweg ter wereld.
In de Irish language Area wordt dus voornamelijk de Ierse taal, is Gaelic, gesproken. Op de borden langs de weg staat de plaatsnaam ook bovenaan in het Irish, daaronder in het Engels, vaak staat er zelfs geen Engels op. De Ierse trots straalt er van af.

Niet lang nadat we vertrokken zijn, rijden we rechtdoor, waar we af hadden moeten slaan om de hoofdweg te volgen. Naar later bleek, een groot deel van de groep. Na een kilometer of 5 komen we in een klein rustig dorp terecht, geen mens te zien. Een heleboel auto’s bij de kerk geparkeerd. Een klein stukje verder de Spar die nog open is ook. Dat komt goed uit. Parkeren voor de deur (letterlijk). Thea naar binnen en ik wacht wel even. Dan gaat de kerk uit en daar hadden we geen rekening mee gehouden. Iedereen wil ook even boodschappen doen blijkbaar en bovendien beginnen er bussen te komen met kinderen die hier een (sport-?)dag hebben. Enfin, toen we uiteindelijk weg konden hadden we naast nieuwsgierige blikken ook wel wat meewarige gekregen. Dus we rijden door en komen er weer 5 kilometer verder achter dat we dus ècht verkeerd zaten en moesten we door hetzelfde dorp weer terug.

We passeren talloze plekken waar turf (Ierse naam: turf!) afgegraven werd en wordt. Je ruikt de brandende turf overal waar je komt, bijvoorbeeld in het openluchtmuseum, maar ook in de dorpen die je door rijdt.
Na ontelbare foto’s arriveren we rond 19 uur op de camping en zijn we na het eten en de formule 1 van Canada op tijd voor de muziek-avond in de kantine van de camping. Daar was het erg gezellig, vooral dankzij de Ierse muziek die toch wel ‘wat’ heeft. De combinatie met een paar halve liters Guinness is ook een goede. Je moet ervan houden, maar dat is niet zo moeilijk.
Van een van de bandleden horen we dat het in Galway de zangeres Sharon Shannon the accordeonplayer was. She belongs to the top 5 musicians in Ireland and is very popular. Most famous song Galway Girl.

Km-stand: 80197 – 2387.

Turf: op de voorgrond de uitgestoken turf, een stukje verder de plek waar de turf uit kwam.

Asleagh Falls

Overal de bloeiende rododendrons

middagpauze

Croagh Patrick – de berg van de heilige St.Patrick die je als Ier beklommen moet hebben. Zo te zien rechtstreeks de hemel in….

Maandag 13 juni 2016, dag 18.

Route: geen. Rustdag in Castlebar
Weer: Afgelopen nacht regen, maar als we opstaan is het droog en schijnt het zonnetje. Korte-broeken-weer, 22-23 graden

De camping wordt gerund door een paar Nederlandse jongens en ligt in the middle of nowhere. Schitterende parkachtige uitstraling. Niet alleen is er een pub-achtige kantine, maar ze hebben ook frites-menu’s and to take away, heel functioneel. Scheelt weer een keer eigen-keuken-gebruik.
Een van de campinggasten blijkt een goochelaar te zijn en die wordt door een van onze groepsleden gecharterd om tijdens het borreluurtje vanaf 4 uur zijn kunsten te vertonen. Dat bevalt prima, ook toen het rond 5 uur begon met stortregenen. Het storten hielt op, maar het regenen ging door tot – zie dinsdag.

Carrowkeel Camping Park – Castlebar

kinderfeestje….

Dinsdag 14 juni 2016, dag 19.

Route: Castlebar – Newport – Mulrany – Achill Island (grootste eiland van Ierland) – Bangor Erris – Ballina – Ballysadare – Sligo – Rosses Point – Greenlands Camper Park
Weer: Afgelopen nacht regen en als we opstaan nog steeds. Dat duurde tot 5 uur ’s middags en dan is het weer droog. Om half acht schijnt het zonnetje. 17-18 graden.

De route gaat niet alleen over het prachtige eiland Achill Island, maar grotendeels door het moeras- en veengebied in en naast Ballycroy National Park. Daar wordt, vooral op kleine schaal, turf gestoken. Verder is het land compleet leeg, er woont niemand. Overigens is Achill Island het grootste eiland van Ierland???!!! Eiland van een eiland?
De turf ruik je in de bewoonde gebieden overal: niet het steken, maar het stoken. Omdat het hier ‘nogal vochtig’ is, in Ierland, is de gevoelstemperatuur vaak lager dan de kleine 20 die het is. Dus maken mensen de kachel aan.
Vandaag de eerste dag die we al lang hadden kunnen verwachten: de hele dag regen. Maar och, voor de koffie hoeven we niet eens uit te stappen en Toby houdt het ook heel snel voor gezien buiten.
Als we op de camping arriveren is het alweer droog en even later duikt de zon onder de wolken door. Genieten van het mooie uitzicht, zittend met een whiskey (met een ‘e’ er in in Ierland!) onder de luifel. Die moet nog drogen van de regen van gisteren en zo klopt alles weer.

Km-stand: 80471 – 2661 afgelegd.

Keem Bay

Greenlands Caravan Park

Woensdag 15 juni 2016, dag 20.

Route: Rosses Point – Drumclif – Ballyshannon – Donegal – Killybegs – Carrick – Malin Beg R230 – Ardara – Dungloe
Weer: Vooral zon, licht bewolkt, rond 18 graden, frisse wind.

In Drumcliff bezoeken we het graf van William Butler Yeats, misschien wel de belangrijkste dichter van Ierland. Het is er druk op het kerkhof en in het kerkje dat er bij staat.
Het volgende doel is Carrigan Head. Maar daar aangekomen blijkt dat je niet met de auto verder kunt en dat betekent minstens 3 kwartier heen en idem terug, behoorlijk steil. Dat doen we maar niet.
Dus gaan we op weg naar Malin Beg, het uiterste puntje van een soort schiereiland in het noord-westen van Ierland. Fantastische beelden zowel onderweg als ter plaatse. Zoals altijd, maar hier wat erger, is het hopen dat je niemand tegenkomt. Passen en meten, heen en weer en schuiven brengt de oplossing.

’s Avonds gaan we met z’n allen naar een pub voor een pubmeal en Ierse muziek. Vier jongelui die heel professioneel Ierse muziek brengen. Op het eind vertellen ze dat ze begin augustus naar Amerika gaan en eind augustus naar Duitsland voor optredens.
Geslaagde avond!

Km-stand: 80686 – 2876

Drumclif Monetary – graf Yeats

Malainn Bhig

Malainn Bhig

Malainn Bhig

Dungloe – food and music

Donderdag 16-6-2016, dag 20.

Route: Dungloe – N56 – R251 – Letterpenny – Grianan of Aileach – Londonderry ofwel Derry – Coleraine – Portrush – Bushmills.
Weer: Koud is het vandaag. Max 14 graden, maar droog tot 18 uur, dan een beetje regen

Al eerder is opgemerkt dat Ierland bestaat uit 2 landen: de Republiek Ierland en Noord-Ierland. Dat laatste is onderdeel van Groot-Britannië en was in de jaren 60-90 toonbeeld van de strijd van de protestanten (de orangisten) en de katholieken. Daarmee speelt de strijd voor de onafhankelijkheid van Noord-Ierland, afscheiding van moederland Engeland. In 1998 is het Goede Vrijdag-akkoord getekend en de strijdbijl begraven. Maar als je naar de geschiedenis kijkt van de Ieren is de vraag voor hoelang.
Nadat we vertrokken zijn, is de eerste stop ver te zoeken. Het aantal parkeerplaatsen langs alle wegen is zeer beperkt. Na anderhalf uur rijden stoppen we ergens bij een tankstation waarachter toevallig een supermarkt ligt en dus een parkeerplaats. Koffie. Als we doorrijden ligt er 2 kilometer verder een prachtige parkeerplaats, maar zonder dat die aangegeven is. Dat is trouwens zelden of nooit het geval. De rest van de route ontbreken weer de P-plekken.
Een stuk verder stoppen we bij een fort uit de 5e eeuw, boven op een berg met een schitterend uitzicht, de Granian of Aileach. Dat betekent dik 2 kilometer bergop over een camper-brede weg. Gelukkig is het tegenverkeer beperkt en kan vluchten op een net iets verbreed stuk.

Dan is het zover: we gaan ongemerkt de grens over en hebben ineens te maken met mijlen in plaats van kilometers en ponden in plaats van euros.
Londonderry, tegenwoordig Derry geheten, móéten we bezoeken. Het aantal monumenten en echte bezienswaardigheden is beperkt en ook de stad zelf is geen schoonheid. Maar het was wel het toneel van veel strijd. Die strijd die o.a. de oorzaak was van het opblazen van de Guild Hall door de IRA (de gemilitariseerde katholieke tak) in 1992. Intussen is het mooie gebouw volledig gerestaureerd en zie je  niets meer van de toenmalige schade. We maken een wandeling over de sterk glooiende stadsmuur, bezoeken de kathedraal en natuurlijk ook de bekende monumenten zoals de Free Derry Corner en het Bloody Sunday Memorial.
Ook landschappelijk is Noord-Ierland zeer de moeite waard. Morgen een bus-uitstapje. weer wat te vertellen dus.

Km-stand: 80862 – 3052

Grianan of Ailaeach

Grianan of Ailaeach

(London-)Derry – Guild Hall

(London-)Derry – Guild Hall, de zetel van de baas van de stad en county

(London-)Derry – Guild Hall

(London-)Derry – monument

(London-)Derry

(London-)Derry – Bloody Sunday Memorial (de schilderingen)

Vrijdag 17-6-2016, dag 21.

Route: excursie met de touringcar
Weer: Strakblauwe hemel, volop zon, 18 graden met een frisse wind.

Punkt half tien vertrekt de bus naar The Old Bushmills Distillerey. De oudste whiskey-maker ter wereld. Met licentie vanaf 1608, maar aantoonbaar zelfs al een paar honderd jaar eerder. Dan zitten we kort na elf uur te proeven, maar niet van die hele kleintjes, maar een volwaardig glas. Het helpt wel dat er dan 2 aan tafel zitten die het niet lekker vinden om uiteindelijk met 3 whiskey’s achter de kiezen weer de bus in te stappen.
Gelukkig is daarna in de lunch voorzien, inclusief bier en een fantastisch uitzicht. Dat gaat in buffetvorm, maar we worden gewaarschuwd dat je maar 1 keer langs mag lopen. Nu waren de borden groot genoeg om zowel te verdelen als te stapelen, dus dat zat wel goed. Vooral omdat we daarna pas te horen kregen dat er nog een toetje kwam en daar kunnen ze hier wat van!
De volgende stop is The Giant’s Causeway. De wereldberoemde speling der natuur die de lava 60 miljoen jaar geleden heeft laten stollen in zeskantige pilaren, die perfect op elkaar aansluiten. Druk is het er wel. Overigens gaat ook het verhaal dat een reus een pad aangelegd heeft naar Schotland (60 miles) om zijn geliefde te kunnen bezoeken, want daar zijn precies dezelfde structuren gevonden. Veel aannemelijker verhaal denken wij omdat tegenwoordig de tuincentra dezelfde stenen verkopen, alleen kleiner.
Ter afsluiting gaan we naar de Carrick-a-rede Rope Bridge. Een touwbrug van zo’n 20 meter lang en 30 meter boven de zee, loopt van vasteland naar een eiland. In vroeger dagen aangelegd door vissers die op het eiland een zalmkwekerij hadden.
Ernaartoe loopt een pad van ’n kilometer of zo met sterke stijgingen. Helemaal kapot moe zakken we in de stoelen van de bus en om half zes in die van de camper. Een gezellige en leerzame, interessante dag.

The Old Bushmills Distillery

The Old Bushmills Distillery

Lunchpauze

The Giant’s Causeway

The Giant’s Causeway

The Giant’s Causeway

The Carrick-a-rede Rope Bridge

The Carrick-a-rede Rope Bridge

Zaterdag 18-6-2016, dag 22.

Route: langs de kust over de A2-Belfast-Tollymore Forest Park (Newcastle)
Weer: Licht bewolkt, regelmatig zon,18 graden met een frisse wind.

Vandaag leidt de route langs c.q. door Belfast. Het begint met de beukenlaan The Dark Hedges. Wie de serie the Game of Thrones gezien heeft zal dat zeker op de foto herkennen. Dat de route verder, die vrijwel helemaal langs de zee loopt, weer heel mooi is, laat zich raden. De foto’s zetten we hier maar niet bij, omdat anders Belfast in het gedrang komt.
Te vertellen over die stad is er niet zo heel veel. De sporen van de strijd in de laatste decennia van de vorige eeuw zijn weg. Zo hier en daar zie je gedenktekens: de schilderingen op de muren, het Beacon of Hope en zo.
De foto’s doen verder het verhaal.
O ja, en ook hier is het gewoon schoon! Voor Zuid-Italië hebben we geen hoop meer, maar: Nederland, kom eens kijken hier.

Km-stand: 81055 – 3245

The Dark Hedges

Carrickfergus

Belfast – The big fish

Belfast

Belfast – The MAC

Belfast – St Anne’s Cathedral

Belfast – Town Hall

Belfast – Town Hall

Belfast – Monument Titanic

Belfast – Beacon of Hope

Zondag 19-6-2016, dag 23.

Route: geen, rustdag
Weer: de hele dag regen, aan een stuk door.

Dat het nu juist vandaag moet regenen is wel jammer. We staan in het Tollymore Forest Park. Een enorm gebied waar het campinggedeelte een heel klein stukje van is. Was mooi geweest om te gaan wandelen of misschien fietsen.
Dus werken we vandaag het vakantieverhaal maar bij, publiceren moet later want we hebben hier geen WiFi.

En dan komt die hond en wil dat ik zijn verhaal opschrijf. Nou ja, dat moet dan maar:

Het verhaal van Toby:

Nu wil ik eens wat vertellen, en wel over de wegen hier in dit land Ierland. Ik zie er wel niet zo veel van want ik ben wat klein en kan niet zo goed door de ramen kijken, ik voel ze des te meer. Gelukkig heb ik een zacht dekje waarop ik kan zitten en liggen. Staan doe ik ernaast want daar heb ik een hardere ondergrond voor nodig.

Sorry, ik moet misschien eerst zeggen dat ik Toby ben en ik heb mijn baas gevraagd om dit stukje op te schrijven, want ik kan dat niet. Ik ben een beetje dyslectisch.

Overigens zeg ik maar meteen dat ik eigenlijk de baas ben, maar ik laat die twee, het vrouwtje en het baasje maar in de waan dat zij het voor het zeggen hebben. Wel zo makkelijk.

Maar ik dwaal af, ik wilde wat zeggen over de Ierse wegen en het verkeer. Goed woord ‘verkeer’, want iedereen rijdt hier verkeerd. Compleet andersom als thuis en ik kan er maar niet aan wennen dat ik eerst rechts moet kijken bij het oversteken. Daarom heb ik gevraagd om mij aan het riempje te doen en dan ga ik ervan uit dat een van twee mij wel waarschuwt als het fout dreigt te gaan. Ik hoef niets te doen, zie je wel dat ik de baas ben?

Over de Ierse wegen. Ingedeeld zijn ze, van groot naar klein: M-, N, R,- en L-wegen. Dat is ook de volgorde van heel grof asfalt naar fijner. Maar staat eigenlijk ook van strak naar steeds meer gaten en hobbels. Het grove asfalt zorgt er ook voor dat het verkeer een klere-herrie maakt en de gaten en hobbels doen hetzelfde voor de kleinere wegen. Het is bijna onmogelijk om onderweg een dutje te doen, gehobbel en gerammel houden je wel wakker.

Waar de letters voor staan laat zich wel raden en daar achter staan nog cijfers, tot zelfs wel 5! Af en toe heb ik de indruk 5 achter de komma als het gaat om de breedte van de weg en de gaten.

Van een crisis die hier geweest zou zijn heb ik tot nu toe niets gemerkt. Mijn brokken staan iedere dag klaar met een frisse bak water, maar die wegen, jongen, nou nou…  Je ziet wel dat er overal stukken opgeknapt worden, maar ze blijven even smal.

De maximum-snelheid op de (M)otorways is hoog genoeg, op de andere varieert dat tussen 50 in de bebouwde kom en 60 of 80 of 100 op de andere. De logica ontbreekt of zie ik in ieder geval niet. De N, R en L wegen zijn smal. Per rijstrook varieert dat tussen 2,20 en 2,50, maar dan wel zonder waarschuwingen. De camper is 2,20 zonder spiegels. Bruggetjes zijn meestal single-track, maar op de plekken waar dat is, ontbreekt de middenstreep. Dan weet je dus zeker dat je elkaar niet normaal kunt passeren.

Zoals ik al zei zie ik niet zo heel veel buiten, maar ik hoor die twee daarover praten en ik zie ook van die grote monsters van bussen en vrachtwagens vlakbij langs komen, bbrbrrr akelig hoor.

Het mooiste van zo’n reis is toch wel dat bij iedere stop andere luchtjes te ruiken zijn. Fantastisch, net zoiets als een mooi uitzicht bij de mensen die helemaal niets lijken te ruiken. Anders liepen die toch ook regelmatig met de neus over de grond?

Sorry, terug naar de wegen.

Aan de buitenkant van de wegen staat altijd een onderbroken gele streep. In een enkel geval op een N-weg is er daarnaast nog ruimte. Als iemand je wil inhalen wordt je verwacht naar links te gaan zodat je gemakkelijk gepasseerd kunt worden. Maar dat hoef je niet te doen bij een ononderbroken middenstreep, al is de linker-strook 3 meter breed. Discipline hoor, die Ieren! Probleem is wel dat die extra stroken soms onverwacht smaller worden, of er staat gewoon een auto op geparkeerd of er rijdt toevallig een fietser. Snel reageren dus door mijn zogenaamde baas en dan schud ik weer op en neer. Zeepoten heb ik er van gekregen.

Meestal zijn de wegen zo smal, dat er nog geen neus tussen de struiken of heggen langs de kant en de camper past en al helemaal niet als er een tegenligger komt. Dat struweel wordt ook niet gesnoeid, want dat doen de langsrijdende auto’s wel. Je kunt dat goed zien omdat ter hoogte van de buitenspiegels van die auto’s zg. buitenspiegel-uitsparing-sleuven-overlangs zitten. Wel zo gemakkelijk voor de kantonniers, scheelt veel werk, anders moesten zij er ’n uitsparing in snoeien.

Maar waar je helemaal gallisch van wordt (zei een van de medereizigers, leuke woordspeling) zijn die kattenogen, zowel in het midden als links van de weg. Ik hou helemaal niet van katten, behalve van Guust, want dat was mijn kameraadje toen ik klein was, maar die is dood en daarna heb ik geen goede kat meer gezien. Nee, die kattenogen hier lijken wel van een sabeltandtijgermammoet. Ze steken wel een staartdikte boven de weg uit en zijn vaak niet te vermijden vanwege de smalle wegen. Bonke bonke bonke en dan maar proberen of je de ogen dicht krijgt. Ik ga een brief schrijven naar de baas van dit land. Het is misdadig een hond zoals ik zijn kleine 20 uur slaap per dag te misgunnen. Die smalle wegen hebben tot nu toe ook gezorgd voor: 1 schade linker voorbumper, 1 linker achterbumper en het verlies van 2 rechter buitenspiegels, alles bij anderen dan wij. Ofschoon dat weer goed is voor de economie hoor ik, maar doe toch maar gewoon brokjes in mijn bakje, ook goed voor de omzet.

Dat was mijn verhaal, jullie snappen wel dat het me hier in Ierland heel goed bevalt. Die wegen neem ik op de koop toe, ha ha.

Tollywood Forest Park

Tollywood Forest Park

Maandag 20-6-2016, dag 24.

Route: Tollymore Forest Park (Newcastle) naar Dublin.
Weer: zonnig, 18 graden

Er zijn diverse routes waaruit je kan kiezen, maar wij besluiten om de eerste kilometers tot Slane over de M1 te gaan. Dat gaat wat sneller omdat ondanks dat het vandaag weinig kilometers zijn, er te weinig tijd over blijft om rond te kijken.
Het eerste onderwerp is de Hill of Slane. Daarbovenop heeft St.Patrick het paasvuur ontstoken. Er is later een kerk gebouwd waar nu nog alleen een ruïne van over is. Erbij ligt een oud kerkhof, maar dat is toch nog in gebruik, kijkend naar de data op de stenen.
We gaan verder naar Newgrange, drie Keltische grafheuvels uit de Neolitische tijd (meer dan 2500 jr. vC.) en landen op nog geen 100 meter van het monument bij de uitgang van het park. Dat betekent dat we 15 kilometer moeten omrijden naar het bezoekerscentrum, de enige ingang met parkeerplaats. Daar kun je kaartjes kopen voor een bezoek aan 2 sites waar je met busjes heen gebracht wordt. Probleem: we kunnen pas om 4 uur opstappen en bij de ander kunnen we eerder, maar zijn we pas na 4 uur terug. Dat wordt te laat en dus volstaan we met het bezoekerscentrum dat ook heel mooi weergeeft wat er te zien is.
Vervolgens gaan we op weg om dwars door de stad Dublin te rijden. Dan hebben we we alvast een indruk van wat ons morgen te wachten staat. We doen er anderhalf uur langer over dan dat we de kortste weg genomen hadden.

Km-stand: 81266 – 3456 km reis

Hill of Slane

Hill of Slane

Hill of Slane

Newgrange

Newgrange – ingangssteen van het graf

Dinsdag 21-6-2016, dag 25.

Route: met de bus naar Dublin.
Weer: zonnig, 18 graden

Hoe dan ook, het bezoek aan Dublin is veel te kort. Er is veel gezien en we hebben ook veel niet gezien.
De stad is heel erg levend, het verkeer erg druk. Een kilometer in een auto gaat langzamer dan te voet, zelfs als er constant mensen in de weg lopen :-). Heel veel voetgangers, bijna geen fietsers, terwijl er overal fietsbanen aangelegd zijn of worden. De fietscultuur moet nog gaan ontstaan denken we.
Nadat we een rondrit gemaakt hebben met de hop-on-hop-off-bus gaan we te voet verder, eerst naar een pub (afkorting van public house) voor een lekkere Ierse lunch: Dublin broth. Dat is een soep waarin de aardappelen, worstjes en groenten samen in zitten. Lekker!
Vervolgens bezoeken we enkele plekken die we vanuit de bus wel voorbij hebben zien komen, maar nu wat beter willen zien.
De Temple Bar, een pub waar een hele wijk naar is genoemd is nu, op dinsdagmiddag om half drie, afgeladen vol. De City Hall is heel mooi inclusief een mooie tentoonstelling in de catacomben. Het Dublin Castle is heel groot, zeker in oppervlak, de Spire of Dublin, een 120 meter hoge naald, enz. enz. Maar ook: de stad is schoon!
Op enig moment moeten we besluiten om verder te lopen of om alle dingen die we niet gezien hebben maar te laten liggen.
Conclusie, laten we maar teruggaan. Je zou hier gemakkelijk nog een hele tijd of een dag extra kunnen doorbrengen dus een uurtje extra helpt nu ook niet.
In de bus is er nog iemand creatief: ‘we are in the magic bus’ en begint vervolgens een aantal gezellige Ierse liedjes te zingen.

Dublin – eerst een soepkom koffie

Dublin – de voordeur van het woonhuis van Guinness: ze hadden 21 kinderen!

Dublin – The famous Temple Bar

Dublin – City Hall

Dublin

Dublin – Four Courts

Dublin – en hier hebben we gegeten

Dublin – The Spire of Dublin

Woensdag 22-6-2016, dag 26.

Route: door en om Wicklow Mountains National Park heen. We passeren Lough Tray, de Sally Gap en de Wicklow Gap (Gap = bergpas). Eindpunt Roundwood.
Weer: soms zonnig soms bewolkt, 18 graden

Ierland heeft vele gezichten, vandaag zien we weer een nieuw: de Wicklow mountains. Helemaal niet zo hoog, maar je waant je bovenin de Alpen. Volledig boomloos en alleen maar sterk glooiende grasvlaktes, onderbroken door rotsen.
Bovenin treffen we een filmploeg die opnames maakt voor autotesten: de Toyota Celica, Opel Insignia, Mazda X5 (world car of the year 2016!) en ’n Mercedes C sport. Nogal gemeleerd gezelschap dus.
Een stuk verder passeren we Lough Tray. Veel gebruikt voor filmopnames o.a. Braveheart met Mel Gibson. Het geheel incl. huis is in bezit van de familie Guinness en diende Michael Jackson als logeeradres.
Bijna op het einde van de tocht bezoeken we Russborough House. Het langste huis met een voorgevel van 210 meter, waarvan de eetvleugel nog steeds bewoond is. De mevrouw die ons rondleidde wist tot op de laatste nagel alles van het huis. Ofschoon we maar de helft verstonden wat ze zei omdat ze zo veel mogelijk wilde vertellen, was dat wel duidelijk. Verder op weg komen we ook nog door Hollywood: het dorp heet echt zo!
De camping waar we landden is zoals elke camping hier weer voorzien van hardings, verharde staanplaatsen naast keurig geknipte grasvelden.

Km-stand: 81392 – 3582

Wicklow Mountains

Lough Tay

Russborough House

Russborough House

Hollywood, het dorp

Donderdag 23-6-2016, dag 27. De dag van de stemming over Brexit.

Route: geen, rustdag
Weer: vooral zonnig, soms bewolkt, 18 graden met een frisse wind.

Een fietstochtje, een boek lezen en that’s it. O ja, en heel pijnlijke vastzittende schouderspieren.
Tijdens de fietstocht nuttigen we in Roundwood een pub-meal.

Vandaag is restjes-dag. Dat betekent dat ’s avonds iedereen geacht wordt zijn restjes mee te brengen naar de ontspanningsruimte hier op de camping. Dat klinkt helemaal naar einde reis en dat is natuurlijk ook zo. Komende zaterdag rijden we weer de boot op.
Dan moet je toch even denken aan die Duitser die we gisteren boven op de bergen tegenkwamen. Hij was maandag aangekomen en zou zeker nog 6 weken hier blijven. ‘Warum nicht?’ Tja, reageer daar maar eens op.

Zoals gezegd: vandaag werd afgesloten met een gezellige restjes-avond in het lokaal van de camping.
Iedereen had opdracht om van ’n bepaalde dag een verslagje te maken. Wij hadden dag 7 volgens NKC-telling, dag 9 volgens onze eigen telling. Maar misschien heeft de NKC in dit geval gelijk. Vroeger is er al gezegd: en de 7e dag is de rustdag. Kijk maar in ons verslag op dag 7.

Foto’s: geen, laat die ook maar even rusten.

Toch nog iets gevonden:

Vrijdag 24-6-2016, dag 28.

Route: Glendalough – Arklow – Ennisworthy – Wexford
Weer: Jantje huilt, Jantje lacht en dat laatste gelukkig wat meer.

Het was geen lange route vandaag, dus we komen ruim op tijd, 16.30 uur, aan op de camping, dezelfde als de eerste in Ierland, in Wexford.
We doen onderweg Glendalough aan, maar zijn daar ook snel weer weg. Heel leuk, maar om er echt van te genieten moeten we wandelen en dat was nou net niet de bedoeling vandaag. Verderop in een dorp het prachtig aangelegde Powell memorial park en nòg verder het Thomas Moore memorial park The meeting of the Waters. De plek waar hij zijn beroemde gedicht schreef. Moore is erkend ‘bard’ van Ierland. Speciaal voor ons scheen daar lekker de zon.
In Avoca lopen we nog binnen in de oudste wolspinnerij van Ierland die nog in bedrijf is. Mooi om te zien, ook de winkel, die na ons bezoek aangevuld is.
Omdat we er toch net staan eten we daar ook maar even en gaan dan via de N11 door Ennisworthy naar Wexford. Maar, in Ennisworthy komen we een reisgenoot tegen. Dat kan toch niet? Wat blijkt, hij heeft dezelfde afslag gemist als wij, maar hij keerde en moet terug in de kilometerlange-file. Wij nemen een andere route en zijn uiteindelijk eerder op de plek van bestemming als hij.

’s Avonds is een afscheidsdiner georganiseerd in Wexford in de kelder van een restaurant. We zitten erg dicht op elkaar en de temperatuur loopt fors op. Het eten was verder prima, maar we waren toch blij dat we daarna weer de frisse lucht op konden. Kado’s zijn uitgedeeld en mooie woorden gesproken.

Km-stand: 81515

Rathdrum

Thomas Moore Memorial Park – meeting of the waters

Avoca oudste wolspinnerij

Zaterdag 25-6-2016, dag 29. De dag van de inscheping.

Route: stelt niks meer voor, van de camping rechtdoor naar de haven
Weer: het huilen van Jantje. is over, het lachen gebleven 

Van een van de medereizigers zagen we gisteren op de foto’s dat er in de buurt van Eindhoven hagelstenen gevallen zijn van zo’n 10 cm doorsnee. Overal forse schades. Als je dan ziet welk prachtig weer wij de hele periode gehad hebben en hoe vaak noodweer met enorme wateroverlast er overal in NL en D geweest is, dan hebben we gewoon enorme mazzel gehad.. Zo’n hagelsteen bijvoorbeeld slaat gewoon door een autoruit, wat is dan een plastic dakluik van de camper en het plaatwerk en zo?
Na een goede nachtrust en een very slow start, arriveren we zeer ruim op tijd in de haven. De laatste foto (terug-)blik op Ierland. Toby gaat zijn hokje weer in en wij eten wat in het restaurant. Na een mooie zonsondergang kijken we nog even naar een stukje van de show aan boord en gaan dan op tijd naar bed op een licht schommelende boot.

Km-stand: 81535

Wexford – afscheidsdiner

Rosslare – inschepen

Rosslare – laatste blik op Ierland

Toby’s uitloop op de boot

Full Irish breakfast

loods komt aan boord

Zondag 26-6-2016, dag 30. De dag van de aankomst, terug in Frankrijk.

Route:  van Rosslare naar Roscoff (700km?) en dan naar St.Malo.
Weer: lekker zonnetje, lekker windje. Een graad of 20 in de loop van de dag.

En voor je het weet zit onze hele meute om 8 uur ’s morgens aan het full-Irish-breakfast. Voor wie het wil weten: dat is hetzelfde als een English breakfast.
Dan is het tijd voor het handenschudden en kussen. Het definitieve algemene einde van onze groepsreis. Het afscheid van het land met de hoogste grasmaaierdichtheid ter wereld.
Even later staan we met onze tassen te wachten tot we Toby kunnen ophalen. Die kijkt wat verdwaasd uit zijn ogen ‘nu al?’ Om half twaalf rijden we weer in Frankrijk. Jammer eigenlijk.

We laten Janssen de navigator de route bepalen en staan dan rond 17 uur in Saint Malo. Prachtig weer en stikdruk. Vanwege de zondag of omdat er iets te doen is? We weten het niet en kunnen nu ook niet gaan kijken want we mogen hier pas vanaf 1900 uur staan. Voor de zekerheid maar bij de camper blijven, maar dat is geen straf want we kijken zo de haven in op ontelbare zeilboten die daar liggen.

Km-stand: 81747

St-Malo

St-Malo

Maandag 27-6-2016, dag 31.

Route:  Saint Malo – richting Mont St. Michel – Caen – Lisieux – dwars door Rouen – richting Abbeville om te landen in  Callengeville.
Weer: een beetje bedompt, vervolgens ’s morgens regen en ’s middags weer bewolking met zon en een graad of 20.

Mochten we er niet voor 1900 uur staan, na 0900 uur ook niet. We staan op en besluiten een klein stukje door te rijden naar een parkeerplaats, daar te ontbijten en misschien nog even de ‘Intra Muros’ in te lopen. Het oude geheel ommuurde gedeelte van Saint Malo. Maar alle P-plaatsen zijn met een hoogte-bar afgesloten en we kunnen nergens terecht. Als we eindelijk wel een plek gevonden hebben zijn we al een heel stuk weg en bovendien regent het nu.
Dan maar aan de thuisreis beginnen. Daar is maar 1 ding over te zeggen: de camperplek waar we ’s avonds staan is dezelfde als de allereerste van deze reis. Het kwam gewoon toevallig zo uit. Net zoals toen schijnt een lekker zonnetje!

Km-stand: 82118 – 4308 km gereisd

Dinsdag 28-6-2016, dag 32. Laatste dag, terug thuis!

Route:  naar huis
Weer: prima om te reizen, hoe dichter we bij huis kwamen, hoe warmer het werd. Zelfs tot 23 graden!

Verder is alles goed gegaan en is hiermee het verhaaltje uit!

Km-stand: 82558 – totale reisafstand 4748 km, waarvan zo’n 2800 in Ierland met een gemiddelde snelheid van 37 km/u.

Geen foto’s meer, de tuin is een oerwoud geworden. Gauw aan het werk…..
Oh ja, en als tzt de video klaar is, komt hier de link te staan.